30 Ekim 2013

Offf yine tarih. Vardýr bunun bir hikmeti ya. Hikmet neyse. Ama boþ ver tarihi falan þimdi. Bugün Kýçý baþkalarýn biri ile iþi piþirdik. Oda benle yaþýt. Sabahtan akþama kadar peþinde dolaþtým durdum. Ona kimseyi yaklaþtýrmadým. Ýri kýyýmýn da tadý yoktu bugün. Bir köþede süzüldü durdu. Sýrtýndan hançerlenmiþ  ve son sözü “Sende mi Brütüs” diyen Sezar gibi içini dinledi durdu. Neyse boþ ver þimdi Sezar’ý. Rakibim olan yaþýtlarýmý boynuzlarýmla tehdit ettim hep. Kimse yaklaþamadý. Bende onun kýçýný kokladým durdum. Öðleden sonra herkes ot derdinde iken biz iþi bitirdik. Çoook güzeldi be yaaa… Çook.

16 Eylül 2014

Bu sabah evimizin önüne koca bir makine geldi. Hor horr diye acayip sesler çýkarýyordu. Bir saydým sayamadým bir sürü tekeri vardý. Sonra üstünde sanki ev taþýyordu. Birkaç iki bacaklý daha vardý. Aðýlýmýzýn kapýsýný açtýlar. O Birkaç iki bacaklý aramýza daldý. Kimi sýrtýmýzý elliyor, kimisi boynumuzdan tutuyordu. Kimisi karnýmýzý yokluyor, kimisi baldýrýmýza bakýyordu. Aðzýmýzý açýp diþlerimize bakan bile vardý. Neyse sonra bunlar uzun uzun aralarýnda bir þeyler konuþup durdular. Sonra o kocaman makinanýn arka kapýsýný açtýlar. Ýçimizden 20-25 tanesini alýp arabanýn kasasýna doðru sürüklediler. Sonra birisi bana yaklaþtý. Bir eli ile sýrtýmdan bir eli ile boynuzumdan kavradý. Adýmýz inatçýya çýkmýþ iþte. Yapmak istemediðin yada gitmek istemediðin bir yere seni zorla götürürlerse sen ne yaparsýn. Sonuna kadar direndim iþte. Ama olmadý tabi. Kendimi kamyon kasasýnda buldum.Bir süre sonra araba hareket etti.

Araba son sürat gidiyordu. Bizimkiler koyun sürüsü gibi baþlarýný yere eðmiþler öylece duruyorlardý. Ben ise kaldýrdým baþýmý kamyon kasasýndan etrafa bakýyordum. Bindiðimiz araba gibi pek çok araba vardý.Kimisi önümüzde kimisi ardýmýzda. Meraklý gözlerle herþeyi inceliyordum. Evet anlamýþtým dünyanýn otlandýðýmýz mezra ile aðýl arasýnda olmadýðýný. Bir süre sonra araba yavaþladý. Usul usul þehrin dýþýnda boþ bir alana geldi. Kamyonun bagajýný açtýlar. Teker teker bizi indirdiler. Önceden bize bir ev yapmýþlar hazýrlamýþlar burada. Etrafýný çevirmiþler, su içeceðimiz yemek yiyeceðimiz yerleri bile hazýrlamýþlar. Bizim ev gibi pek çok ev vardý. Her taraf bizim gibilerle doluydu. Arabadan iner inmez karnýmýzý doyurdular. Hemde en güzelinden. Daha önce bayramdan bayrama gördüðümüz arpa, yulaf ezmesi. Ye babam ye. Ardýndan bir saat sonra yine ayný ziyafet. Herkesin keyfi yerindeydi. Ama benim deðil. Keçi deðildim ben öyle birkaç avuç arpaya kanacak. The Kechi’ydim ben. Bu iki ayaklýlarýn bir planý vardý ya ne!

18 Eylül 2014

Bu kadar çok iki ayaklýyý hiçbir arada görmemiþtim. Gelenler gidenler. Ama tüm dikkatleri bizlerdeydi. Hep bize bakýyorlar, bizi inceliyorlardý. Bizim baþýmýzda bekleyen iki ayaklýya bir þeyler soruyorlar, oda bir þeyler diyordu. Öðleden sonra üç dört arkadaþýmýzý çeke çeke alýp götürdüler. Nereye götürdüler, neden götürdüler bilinmez. Ýyice kýllanmaya baþlamýþtým. Etraftaki aðýllara bakýyordum. Oralarda da nüfus ha bire azalýyordu. Ýki ayaklýlardan en çok “kurban” “bayram” laflarýný duyuyorum. Ýsimleriydi herhalde The Kechi gibi.

04 Ekim 2014

Sabahýn köründe bir adam geldi aðýla.  Yanýnda dokuz on yaþlarýnda bir çocuk. Adam bana baktý. Ben adama baktým. Göz göze geldik. Sonra aðýlýn içine girdi. Sýrtýmý avuçladý. Baldýrýma baktý. Boynuzlarýmý kontrol etti. Hatta zorla açýp aðzýmý diþlerime bile baktý. Bizim iki ayaklý ile epeyi konuþtular. Sonra ön ayaklarýný uzatýp birbirlerine uzun uzun tokalaþtýlar. Garip þeyler oluyordu farkediyordum. Birþeyler diyecek oldum, her zamanki gibi o saçma “meeeee” “meeeee” kelimesinden baþka bir þey çýkmadý aðzýmdan.Çocuk geldi yanýma. Yüzüme dokundu. Boynuzumu tuttu. Öptü beni. Sonra arabalarýna doðru sürüklemeye baþladýlar. Keçi gibi inatçýyýmdýr. Ama gücümde bir yere kadar. Aldýlar bir arabanýn arkasýna. Ellerimi ayaklarýmý baðladýlar. Kötü hisler vardý içimde. Thomas Harrýs ’in Kuzularýn Sessizliði romanýnýn baþ kahramanýydým sanki. Beni alýp götüren bu adam da Hannýball… Tipi de  Anthony Hopkins’e pek benziyordu hani.    

Bir süre sonra durdu araba. Karþýmýzda kocaman bir bina. Kocaman kýrmýzý yazý ile “Mezbahane” yazdýðýný gördüm tabi. Kör deðildim. Ama okumayý bilmiyordum.

Ýndirdiler arabadan. Binanýn dýþýnda bir gölgeye çektiler. Küçük çocuk yanýmdan ayrýlmýyor. Hep baþýmý okþuyor. Bir yaprak koparýp getiriyor. Bir su veriyor. Bir boynuma sarýlýp öpüyor. Onun ilgisi biraz rahatlattý beni. Çocuða baktým. Ön ayaklarýna baktým. Kendi ayaklarýma baktým.  Daldým yine derin düþüncelere.

Keþke sökseydim þu okumayý. Ah bir Firmin olmayý, kütüphanede yaþamayý ne çok isterdim þimdi. Acaba iki ayaklýlarýn hayatlarý da bizim gibi mi? Yemek, içmek, uyumak, çiftleþmek. Baþka bir gayeleri yok mu.

Offf… Düþün düþün var olan akýlda gidecek iyimi.. Neyse vardýr bu iki ayaklýlarýn bir bildikleri. Bizim irademiz avuç içi, onlarýn ki kucak dolusu… Günü gelince verdiði irade kadar hesabýný soracaktýr sonsuz irade sahibi…

Hem kim bilir… Belki o zaman The Kechi olduðuma çoook þükürler edeceðim.

Hannýball kýlýklý adamýn dürtmesi ile sýyrýldým düþüncelerimden. Sanýrým sýra bendeydi. Ýte kaka içeriye sürüklemeye baþladýlar. Hayatýn fon müziði olarak tam da o anda Saw korku filminin tüyler ürpertici müziði çalýyordu. Eee The Kechi’ye de bu yakýþýrdý…