Düþlerimi telkin etmeliyim düþünce gücümden sökün eden her sesi her sözcüðü yâd etmeliyim ki dünü dünde israf ettiðim ne varsa meþgule vermiþken de yüreði ardý ardýna not düþmeliyim içimdeki boþluða.

Sahiden de azizim kaçýncý kuvvetiyim kaybolduðum minvalde karekökünü illa ki aldýðým cihanýn karanlýða zimmetli sözcükleri bir bir asýp da aklýmýn ipine gün ýþýðýna döndürmeliyim yüreðimi.

Iþýksýz bir yolda ilerlerken.

Neyle iþtigal olduðumun da yok iken önemi ve iþte diz dize dizelerimle makul olandan ayrý düþtüðüm kadar þiirlerin içimde kalan ukdesinden sarmalýyým ta baþa sarmalýnda döngünün sararan yüzüme inen nurla da hatmetmeliyim günü.

Misafiriyim cihanýn.

Defalarca tek ettiðim mekânlarýn z/amansýz rüzgârýyým içime estiðim ve þah damarýmdan firar eden kanlý sözcüklerden ördüðüm saçlarýnda ilhamýn ve iþte nükseden hayallerimi sonlandýran beþere her paye verdiðimde de yalnýzlýðým kýsýk sesine…

Öngörüsü yaþamýn.

Ön sözüm illa ki þiir.

Özverisi hayatýn.

Son sözü de þiir söylemeli illa ki.

Þiirle yýkandýðým zemzem suyunda ilhamýn körüklenen duygularým ve kalemim benim kolluk gücüm.

Beylik bir istikametten ayrýlýp da özgün bir haletiruhiyenin eþkâlini çiziyorum ben yazdýðým kadar yakýyorum gemileri ve yandýðým kadar yakarýyorum Rabbime.

Gövde gösterisinde insanlarýn bense gövdemi asmýþken daraðacýna.

Yetmezken de ve de…

Ruhumla kendimden geçtiðim kendimi yok saydýðýmdan da öte sevdiðim deðer verdiðim insanlarýn gölgesinde yaþýyor sözcükler:

O minval ki; ýssýzlýðýmýn kestiði racon…

O kesik ki; sýzan kanla yýkanan kalem.

O kasýntý rüzgâr ki…

Kývamýný bilemediðim bir yemek gibi kýytýrýk sözcüklerin yüreðime batýrdýðý kýymýk gibi ve eþkâlini yazarak vurguladýðým bir güç soyuttan somuta dönüþen gaipten gelen coþkum ve sevgim ve ihanetini kabullenemediðim kadar sevdiklerimin sadece önüme bakmanýn da fazlaca önem arz etmediði ve.

Hedefimden þaþsam da.

Yetmedi kendime verip veriþtirdiðim tüm olumsuzluklarýn da müsebbibi addedilen sefil varlýðýmla s/afiyet yüklü duygularýn acýya aþ erdiði kadar aþkla yaþamanýn da bir adým sonrasý her ne kadar yazmaya ve aþka aþ ersem de ansýzýn sonlanabiliyor içimden geçenleri kayýt altýna almadan geri kaçýyor ilham.

Teþvik edilmediði kadar ruhum.

Tevafuk yüklü evrende ansýzýn da tutulan nutkum.

Seyyah sözcüklerden baþýmý alamadýðým kadar seferisi olduðum duygularýn nüansý ve nakþý varlýðýmýn ve iþte azat edilesi bir kuþ gibi içine týkýldýðým kafesin bana vurduðu zincire de eklenen bir halka misali kalemin d/okunaklý ç/aðrýsýna kulak dahi vermezken bir Allah’ýn kulu.

Bildiklerim ne ki hem bilmediklerimin yanýnda?

Yazdýklarým ne ki yastýk altý yaptýðým sýrlarýn ve kalemin de ve hüznün namý almýþ yürümüþken kükreyen ve gürleyen sesi göðün aslýnda sessizlikle kaplý olsa da evren ve de görünürde göze çarpan bir þey olmasa bile sadece benim gördüðüm sadece benim duyduðum minvalde, çýrpýnan yüreðimin çaðrýsý ile ayaklarým yerden kesilirken ve iþte Rabbimle buluþtuðum ve kendimi kavuþtuðum kýsacýk bir zaman dilimini de hayatýn geneline yayýyorum.

Mucizelere inandýðým kadar evrenin bana bahþettiði kalp gözü.

Tekil varlýðýma tekil hanemde tekelinde sevginin ve elim tek tutan sadece Mevla akabinde diðer elime eþlik eden kalemin nidalarýna sessiz kalamadýðým kadar da davetkâr sözcüklerin albenisine kapýlýp illa ki kan damlamalý kalemimden ve akacak kan misali akacak sözcükler ve ulvi coþkumun eþliðinde ilhamýn da iz düþümü iken yazdýðým þiirler ve sonsuz cümleler nasýl da hükmediyor kalbime sev, sev, diye diye.

Sevilip sevilmediðimden ziyade kolaylýkla insanlarý sevebildiðim kadar da yüreðim racon kesiyor ve hep de olduðu üzere:

Bir ömür sorgulanan aidiyet duygumun þekli þemaili nasýl da ýssýzlýkta belli ediyor kendini.

Ben ki:

Sevmelerin esiri ve eseri…

Yetmezmiþ gibi: sevildiðime vakýf nasýl da emin.

Ýþtigal olduðum tümden gelen duygularýn ansýzýn sonlandýðý ve noktayý koymam gerekirken kaleme ve kurduðum hayallere eklediðim o üç nokta ile telaffuz ediyorum hayatý.

Raksý aþkýn.

Rakkasesi duygularýn.

Reþit ya da deðil rüþtünü hali hazýrda ispatlayamasam da kalemin ve iþte duygularýn duayeni ve en devasa açýlým iken Ýlahi Aþkýn muhteviyatý ve iþte Rabbimin:

‘’Oku.’’

‘’Sev.’’

‘’Yaz…’’ dediði minvalde ve ölçüde, ölçüsüz bir þevkle bazen hüzünle sevk ettiðim ne var ne yoksa içimde biliyorum da artýk; edebiyata ve hayal gücüme zimmetli olduðumu.

Yedieminde unutulmuþ çocukluðumdan çýkýp da yola…

Þehrin bir türlü bir araya gelmeyen iki yakasý gibi asla iki yakamý birleþtiremediðimden de öte bir üçüncü yaka eþlik ediyor günüme akabinde þehrin de isyanýný bastýran umudun ve aþkýn nezdinde bir yaka da þehri Ýstanbul’a ekleniyor.

Ne eklenti sadece ne de bir beklentim varken insanlardan ve her ne kadar kendimle sürtüþsem bile kendimden beklediðim çok ama çok þey var.

Sözcüklerin rüzgârýna kapýldýðým kadar.

Yüzüme kapanan kapýlara aldýrmadan yine bir çýkýþ yolu ararken ve iþte erdiðim ve iþte vardýðým O Yüce Makam, nasýl ki yolum Ýlahi Dergâha çýkýyor ve kabul gördüðüm kadar kabullendiðim yazgýma ve inancýma ve aþka ihanet etmeden dünde kalan tortuyu süzüp güne eþlik eden ýþýkla tutturduðum yolda tutuþtuðum kadar da Ýlahi Ateþle cenk ediyorum sayýsýz cephede sayýsýz siperde nöbete kaldýðým hayallerden tutun da içtimada geçen hayatýma da nazire edemeden geçiþtiremiyorum ne günü ne ömrü…

Bir rengin istilasýnda.

Ulaþýlasý en yüksek tepede.

Çivisi çýkmýþ olsa bile düzenin bir çivi de benim çaktýðým…

Ve çatýk kaþlý ahvalime aldýrýþ dahi etmeden ertelesem bile gülüm/semeyi ardý arkasý kesilmiyor hayallerimin ve umudun minvalinde çürüse de kimi düþüm varsýn kovuðunda da kalmasýn düþlerimin ve her düþüþün bir sonrasý iken ayaða kalkýp da baþým dimdik kaldýðým yerden devam etmenin kitabýný yazýyorum ben kalemi her gün her yeniden elime alýp da izini sürerken hem kaderin hem hayallerimin ve tek gayemle iþtigal uçmanýn ve yazmanýn keyfini sürüyorum caným yansa bile canýmdan dahi de çok sevebilirken cananý ve tüm kâinatý.

Aþkýn hicretinde.

Yalnýzlýðýn da duayeni iken kalemim.

Ve çoðalmanýn ve da çaðýlmanýn eþliðinde biliyorum da aslýnda bu dünyaya ait olmadýðýmý ve buna raðmen ait olmak adýna sýnýrlarýmý zorlarken zaman zaman da sýnýrlarým ihlal edilirken katýk ettiðim sabýr ve þükür duygum sayesinde ýskalasam da mutluluðu ben tüm hüznüme raðmen gülüm/semeyi baþarmýþken racon kesiyorum tüm âleme ve en berrak en duru en beyaz en masum acý olmanýn da tadýný çýkarýrken belki de mutluluðun adýný çýkarýyorum caným yansa bile yolumdan tek milim sapmazken tüm sapaklarda rotamý da sabit kýldýðým ölçüde mutluyum hem kendimden geçtiðim hem de her kendimi ýskaladýðým ve ýslýkladýðýmda kendim olmanýn keyfini çýkarýrken…