Çekincelerimi uyutabilirim, sevgili Tanrým ne de olsa çekinmeden sevdim ben hep insanlarý hem de Sen demiþtin, sevin diye mademki Yaratandan dolayý seviyordu insan yaratýlanlarý.

Ölüm uykusuna da dalabilirim hem de þimdi ansýzýn ruhumdaki sýzýyý dindirmek isterdim oysak rüyalarýmda dahi yakýyorlar canýmý bense Sana muhtacým her zamankinden de fazla ve iþte Ýlahi Aþký yüreðimde ve cebimde ve de kalemimde taþýrken mümkün mü bir b/aþka yelken açmak?

Ben rüzgârým çünkü Sen öyle istedin.

Benim frapan düþlerim nasýl ki hayallerin ve sevginin kat izinde saklý sevdiklerim…

Ah, yüreðimin kýrýþýklýklarý ve ruhumun düþmeyen tansiyonu:

Deli cesareti ama benimki:

Hem tüm evreni sev hem de günbegün yaz ha babam yaz.

Hem benim de muadili olduðum bir Hababam Sýnýfý vardý bense sýnýfýn prensesi idim bir de sakar Þakir’i ne de olsa sevdi mi insan eli ayaðýna dolanýyor sevdi mi bir b/aþka dünyaya yelken açýyor.

Muzip karakterim ve sevecen yüreðimde kayýtlý iken de tüm evren…

Ve iþte iade-i itibarýn geldi de yeri zamaný:

Kendime eþlik etmeliyim bu saatten sonra sýrf kendimle iþtigal bir ömrün peþi sýra daha çok ama daha çok sevmeliyim içimdeki yaralý çocuðu ve onun o yetim baþýný okþamalýyým týpký yüce Peygamber Efendimizin de yaptýðý gibi.

Ne çok çocuðum vardý hem benim:

Onlarca yüzlerce.

Ben onlarýn gül mizaçlý öðretmeni idim ve her biri sýraya girerdi baþlarýný okþamam adýna bense onlara dokunmaya dahi kýyamazken ve iþte Yüce Rabbim, Sen bana cenneti yaþarken sundun gel gör ki devamý gelmedi aslýnda geldi de:

Ýnsanlar yaþarken bana cehennemin kapýlarýný açtý bense girmeyi reddettim onlar da beni sevmediler.

Rengim kaçtý yine:

Sabah beyaz bir güne uyanmýþken.

Pembeleþirken de yanaklarým:

Bak iþte karardý içim oysaki hava çok güzel mevsimlerden de bahar:

Benim ilkbaharým mý ikinci baharým mý hem?

Ýlkbaharý yaþamamýþken ne iþim olur ikinci baharla ve ikircikli insanlar nifak da sokarlarken kalemle arama…

Göðün iniltisi dindi, biricik Tanrým bak dinginim bak annem bebekler gibi uyuyor ve ben onun sütünü hazýrlamalý elini tutmalý kendimi de daha çok sevmeliyim.

Sevgiyle hemhal.

Herkes nasýl da sevecen nasýl da sevgi dolu oysa:

Ya, benim dertlerim?

Dost bildiklerimle paylaþmak istediklerim…

Kalemim ve kader dikte ettirirken ben de coþkuyla yaþar yazarken…

Sen varsýn iyi ki:

Sen varsýn Gam yok.

Ya, gamlý notalara ne demeli?

Bir de þu þ/aþkýn sol anahtarý:

Hani, hani, aþk sevgi her kapýyý açardý…

Sen yücelerin yücesi: Sen açtýn ya bana, Dergâhýnýn kapýsýný ve iþte kale duvarlarý gibi dimdik yaþarken kalemimin de rüzgârý ile bir avazda girdim içeri hem de ta çocukken.

Önce aþký merak ettim.

Sonra çok sevdim.

Ve ben Seni çocuk yaþýmda buldum ve bulup buluþturduðum kim ise sevgiyle dokundum.

Dokunmaya dahi kýyamazken insan sevdiklerine…

Okunsun diye de yazdýklarým okunmazken.

Derdim sýrf bu olsa iyi yine de:

Þükürler olsun günüme.

Bak, Rabbim yaralý hüzünlü kalbime ve biliyorum ki kalbimi, tek seven Sensin hüzünlü kalbimi Sana b/aðladýðým kadar Sana açtýðým ve Sen de bana Dergâhýnýn kapýlarýný açtýn.

Konuþtuðum seslendiðim çok insan var benim:

Peki, onlar gerçek mi?

En az benim gerçek olduðum kadar…

Ne deðiþir ki bu saatten sonra ne de olsa gerçek bildiðim yüzlerini yeni gördüm insanlarýn hatta en yakýnlarýmýn nasýl da uzaðýma kaçtýklarýný gördüm de…

Misal!

Annemle olan yolculuðum ve kader ölümlerden ölüm sunarken anneme ben asla inancýmý yitirmedim ve onun evine geleceði günü dört gözle bekledim:

Geldi defalarca.

Defalarca da ölümün kýyýsýndan döndü.

Ve kimse dert dinlemeyen iþin kolayýný seçtiler: annem ölmeden defalarca öldürdüler.

Benim de içim ölmüþtü.

Ben kendimden tam da vazgeçmiþken annemden asla vazgeçmedim ve iþte kendime kavuþmanýn verdiði heyecan umut mutlulukla Sana açýyorum içimi hep de olduðu üzere:

Dikiþ tutmuyor söküklerim.

Ne terziyim ne ev kýzý.

Ne artýk bankacýyým ne de öðretmen.

Hali hazýrda koruduðum öðrenci kimliðimle sekiyorum bir yürekten diðerine ama…

Ama hayat okulunu sevmedim ben.

Hayat okulu ve insanlar da beni sevmedi.

Ýrademle inancýmla kendime bir cennet inþa ettim þehrin arka yakasýnda ve kalemimle olan dostluðumla oraya hep güzellikler diktim ve ektim ve biçtim de.

Bazen býçkýn bir rüzgâra meylediyorum.

Bazen hýrçýnlaþtýðým.

Ama içimi asla bozmuyorum, yüce Rabbim.

Senden ötesi yok.

Senden öte yol yok…

Ve þimdi, Senin de izninle kendimi doya doya seviyor olabilmenin tadýný çýkarýyorum hýrçýn ve de þaþkýn yüreðimin adý çýksa bile…

Ýsimlerimden isim beðeniyor insanlar.

Bazen çiçek bazen yýldýz.

Bense yýlmadan seviyorum ve koþuyorum Sana ve yazýyorum.

Seni çok seviyorum biricik Allah’ým benim ve de iyi ki varsýn iyi ki Senin kulunum…