Düþlerimdi sadece düþlerim, tüm gerçekleri telkin eden tahrip olmuþ bir mealden arda kalan hislerim baþ koyduðum düþlerin tarhýnda saklý sevdalý yürek kasabam.

Meftunu günlerin.

Ah, meczup imgelerin telaþýnda sýký sýkýya sarýldýðým yaralý kalemim duvarlarý yýkýlmýþ kalenin siluetine yenik düþen bir gölge misali, sefil kalemimle yol aldýðým boyumu aþan ruhumun dalgalarýna hibe ettiðim bilmukabele kaderim.

Bir miat ise dolan ne gam ne gam!

Yâdýmda saklý yarýmým ve yarýnlara meylettiðim.

Esareti hüznün külbastý bir matem hali hazýrda zimmetli olduðum sevdalý mabedim.

Öncem.

Kozam.

Ýpekböceði yalnýzlýðým.

Kelebek mizaçlý þiirlerim günbegün alt yazý geçtiðim kaderin sunumunda ansýzýn kozasýndan firar eden bir sözcüðe kelebek kanatlarýný da iliþtirdiðim sözlükten sökün eden bir vecize bir minval ve bununla sakit olsun diyebilmenin gücünde altýna imzamý attýðým bir akit misali, akut sevinçlerim ve kronik hüzün çetelem.

Devþirmen sözcükler.

Devasý dünün.

Densiz bir hükümde baþ eðmek ne kelime, baþ veren umudun ve sevdanýn akýbeti ile sýnandýðým kadar da sevdiklerimle baþým dik yolumda ilerlediðim kadar kalem diretirken tüm duygularý müdahale etmeden hayata muadili olduðum yalnýzlýðým ve sýrça köþküm.

Bir sarnýç ise gizlim saklým olmazken.

Bir sarkaç ve de sapla samaný ayýrt edemeyen iklimin nezdinde sahiden de neye tekabül eder ki insan, aþkýn hicrinde özlemin hicretinde bir mihenk taþý isem nirengi noktasý ömrün bir milat ise kalemimin doðumunda yeniden yeþeren yaþama sevincim.

O derin ve de kesif sessizlik.

Münazara ettiðim kadar iç sesimle.

Ve angaryalarý bana yüklediði kadar cihanýn varsýn kabul görmeyim insanlarýn nezdinde safi duygular deðil saf ruhumla infilak etmekle yazmak arasýnda bir gel-git ve yazdýðým kadar yaklaþýrken Rabbime.

Sýr dolu surlar.

Sýrlý aynalar.

Sýrra kadem basan dostlar ve yalnýzlýk!

Ey, ulu Keykubat, sen de mi terk ettin beni tarihin tozlu sayfalarýndan sökün eden bir derviþ gibi zikrimde saklý fikrimi de sana sunmamýn ertesi sen de mi göç ettin göçmen kuþlar gibi?