Süslü bir imgenin telaþýndaydý þafak doðmazdan önce:

Ölümün ve yitimin güncellendiði paspal bir ýþýk dilerken semadan ve iþte ansýzýn sönen sokak lambasýnýn vedasý.

Iþýyandý gece üþüyendi þiir…

Ýsteyenin bir yüzü kara vermeyenin iki yüzü ne de olsa s/onsuzluðun minvalinde ne çok yüz eþlik ediyordu maskenin altýndan tüten duman ve kopan o vaveyla iklimlerden þýk bir kýþ masalý dikerken þair bahara kucak açan þehrin sevdalýsý o iki yaka.

Açýk vermeden sevmek mi?

Arþý alaya çýkan bir renk miydi yoksa kara gecenin feryadý ebemkuþaðýna rest çeken illa ki ve iþte nüvesi ömrün nemalandýðý kadar karanlýktan deðil soðuktan hiç deðil bilakis sevdiði kadar sevilmediðine delalet iken þairin içinde çýkan ve anbean büyüyen yangýn.

Tanrýsal bir hezimetti kara deliðin nidasý.

Beþeri bir aþkla donanmýþ olsa bile ne ki bir insanýn diðerine çaðrýsý.

Önseziler.

Ön sözü ve de.

Özveri ile dikiþ tutturamayan þairin mintanýndaki sökükler ile.

Rugandan dili ölümün ve bekasý hüznün…

Karaçalý misali sevginin beyanatý ve minvali ve kök söktüren bir gün.

Aþüfte rüzgâr kolaçan ederken arkasýný ve þair de düþmüþken yola baþ koyduðu minvalde seken bir kuþ gibi kanadýna konan kelebek ömürlü þiirler gibi kayrasýnda yalnýzlýðýn ve iþte o haþmetli sevda: Rabbine dönük yüzü bir koþu ermekse en üst Makama, hali hazýrda çat pat söktüðü bir dil olmazken sevda ve aþkýn mefkûresi sözcüklerin dizisi þairin dizleri çözülmüþken ne ki ne, binlerce dizenin esefle söylendiði.

Renkler süzgün adeta bir ren geyiði sürgün edildiði coðrafyalardan güne kavuþma telaþý ile boynuzlarken zamaný ve mekâný oysaki þair de þehir de zamansýz ve mekânsýz aþklara açmýþken kollarýna.

Kâh fýsýltý.

Kâh bir nara.

Kah fiþek.

Kâh çekilen fiþi sözcüklerin.

Ýmbatýn çaðrýsý ve bir imdat freni bastýðý yaygarayý alaþaðý ederken sonlanmayan gizi sevdanýn.

Hörgücü hüzün yüklü meali de.

Haþmetli bir derya mabedi de.

Öksüz iklimlerden firar eden yapraklar ve rüzgâr ve matem nasýl da mahrem duygular esefle kâinata ve yaþama eþlik eden.

Sýdký sýyrýlmýþken bir kere ve siyahýn göçü iblisin öcü…

Sureler ve hutbeler bir bir dizili þairin yüreðinde.

Andýðý kadar Allah’ýný.

Bandýðý kadar sevdayý þiire.

Bir metafor bir mizansen bir milat ve de dolan miat.

Karýncalar gibi çalýþkan aðustos böceðinden de yok iken farký öncesinde.

Ve iþte neyse öykündüðü varsa yoksa þiir yazýlasý nice öyküye öncü.

El pençe divan kadere.

Yüzü suyuna hürmeten aþkýn nefesine sýðýnan bir þaþkýn adeta.

Ýzahý güç imhasý güç ifasý güç.

Ölümle dans ettiði meyyalde ve iþte yüreðinden söküp atamadýðý anne sevgisi nasýl ki þiarý her anýn her anýnýn da b/ölücü gücü soyutlandýðý kadar hayattan ruhuna en yakýþan mintan elbet sevginin gücü birleþti mi de anne yüreði ile.

Ýklimlerden kýþ.

Ruh ise adeta bir nakkaþ.

Seyyah sözcüklerin seferberliðinde telaþla yaþadýðýna tek þahit iken Tanrý.

Son sözün fermaný oysaki son söz henüz baðýþlanmadý baðrýna b/astýðý kadar umudu en çok üþüyen þairin ruhu bedenini angaje ettiði bir fasýlda yüreðini temsil eden her fýsýltýda için için yakardýðý elbette Huda’sý…