Yaralý bir metinim ben üstüne üstük metin olmam gereken.

Efsunlu deðil her insan belki evhamlý belki esef yüklü bir iktidar aþkýn hacminde yeþeren hasretin çengeline takýlý aralýksýz esen.

Düþ gücümden çýkýp da yola vardýðým noktadýr edebiyat ve gerçeklerin iz düþümünde gerçekçi olduðum kadar gerçeklerin de derinden býçakladýðý bir aðacýn gövdesi gibi nasýl ki sadýðým köküme ve kýrýk dallarýma konan tüm kuþlara ve canlýlara beslediðim sevgidir dayanýklý olmama vesile…

Gövdem kalýn köküm saðlam olsa da bazen yaprak gibi titrerim ve iþte kalemim girer devreye ansýzýn:

Gecenin köründe ya da sabah ayazýnda düþerim yollara kalemimle:

Bazen bir nesir bazen bir þiir neþreden…

Baþým öne düþse de bazen dik kalmaktýr payýma düþen ve bir o kadar dik baþlý…

On yýlý aþkýn bir zamandýr yazýyorum aklýnýza ne gelirse ve yazdýðým kadar yaþýyorum gelin görün ki: bana ait olan bu iki dünyayý asla birbiri ile barýþtýramadým sanýrým sevginin bir üst basamaðý beni yoran ve çekincelerimi öldürüp içtenlikle tüm benliðimle yazarken aldýðým nefesi daha derine çekip salmýyorum da bazen.

Tutukluk yapan ne kalemim ne yüreðim.

Tutkunu olduðum edebiyatýn zengin dünyasý ve ben yazmanýn ve de yalnýz olmanýn faturasýný ödüyorum aralýksýz yazdýðým þu son seneme dönüp bakýyorum da…

Adeta ortadan ikiye bölünmüþ bir küre doðamdaki zenginliði kaðýda döktüðüm kadar yazma aþkýmla büyüyen Ýlahi Ateþ…

Ben bir ömür hep sevdim insanlarý.

Bir ömür Allah’ýmý hep bildim.

Yazmaksa kanýma girmiþken hayatýmda kim varsa edebiyata dâhil edemediðim kadar edebiyat ve sanal dünyada kim varsa hayatýma geçiþ yapamamakta her biri en azýndan hayatýmda olan insanlara kalemimle olan yolculuðumu anlattýðýmda umursamaz bir tavýr takýnýrlarken edebiyat dünyasýnda iletiþim kurduðum kim varsa hayatýma muadil olamamakta.

Bir kelime ilhamým tetikleyen ve bir hüzün dalgasý ya da furyasý þiirlere ve düz yazýlara dönüþen.

Ýklimlerden ne olduðu ise meçhul: uyandýðýmda baharý yaþadýðým kalemi elime aldýðýmda uçuþa geçtiðim ve gece oldu mu tüm yapraklarýmý döktüðüm aþikâr.

Sessizlikse beni mustarip eden en çok da deðer verdiðim insanlarýn büründüðü sessizlik oysaki sessizlik ve aþk Ýlahi Güce ait bilirdim ve sevdikçe çözülen dilim ve de yazdýkça büyüyen hüznüm.

Gölgeli bir yolda volta attýðým doðrudur ve doðrularý tasvip edip söylediðim de lakin tüm doðrular tüm yanlýþlarý götürmediði gibi ansýzýn yaptýðým bir hata ile tüm doðrularým gidebilmekte.

Gün boyu koþuþturduðum bir yandan kalemin de elimden düþmediði ve neyin neyi tetiklediðini bilemezken günün ilerleyen saatlerinde omzuma konan ilham perim…

Ben onunla hasbýhal ederken aslýnda bir ömürlük sessizliðimin ve yalnýzlýðýmýn acýsýný çýkarýyorum ve hayatta ne yapmýþ olursam olayým baþarý addedilen hangi vasfýmsa illa ki görünmezden geldi.

Oysaki ben somut ve görünen ve yaþayan bir varlýðým lakin yazarken büründüðüm haletiruhiye çok baþka dünyalara sürüklemekte beni ve yaþadýðým kadar yazacaðým da koca bir gerçek belki de yazdýðým kadar yaþadýðýmdýr doðru olan ve de yaþattýðým…

Sessiz kalmaksa bana öðretilen gerçi eksik etek addedilmedim büyürken ama her nasýlsa babamdan tembihliyim en çok da beni yargýlayanlarýn baþýnda babam gelmiþken ve ben her ne yaparsam yapayým yetinme duygusu bilmedi insanlar ve askeri disiplinle yetiþtiðim ailemde en üst seviyede eðitim almam da kaçýnýlmaz oldu illa ki…

Genlerimde saklý belki de eðitimin ve bilginin gücü ne de olsa öðretmen kýzýyým bir o kadar otoritenin had safhada olduðu bir yaþam öyküm oldu beni.

Baskýn olan hep üzerimdeki baský oldu ve þimdilerde eskisi kadar baský altýnda olmasam da caným öylesine yanmýþken þimdilerde en büyük baskýyý kendime uygulayan yine benim.

Ýçimde bitmeyen bir derya mevcut:

Sevginin en büyük eseriyim ben ve de esiri…

Sevgiye olan düþkünlüðüm ve ben bir ömür insanlarý kolaylýkla karþýlýksýz sevebilirken hep de sevildiðime kani oldum içine girdiðim hangi sosyal grup/ortam olursa olsun hep de insanlara güven duyduðum üstelik en güvenilmeyecek insanlara bu yüzden hayata bir-sýfýr yenik baþladým gelin görün ki; insanlarýn gözünde hep avantajlý ve þanslý addedilirken bir o kadar bir elim yaðda bir elim baðda yaþýyor addedildim gerçi…

Yalan da deðil hani çünkü bir ömür ailem bana her türlü imkaný tanýdý ama karþýlýðýnda ben de inanýlmaz alýn teri döktüm.

En baþta ahlak ve namus ve bilgi babýnda müthiþ bir baský uygulanmýþken hep de korktuðumu geç fark ettim bu yüzden hayatýmda olan insanlarý hep üst seviyeye taþýdým.

Bir o kadar algý eþiðimde farklý yansýmalar ve yanýlsamalar yaþadým.

Sevginin hüküm sürdüðü bir kalbim bir dünyam var ve caným ne kadar yansa da en çok seven ben olmalýydým bir o kadar en çok sevilen ve içine düþtüðüm bu büyük tuzak hep bana zarar verdi.

En büyük meziyeti sevmek bilirken geri dönümü eziyet oldu.

Aralýksýz yazdýðým þu son on yýlým ve benim yazmaya ve edebiyat düþkünlüðüm onulmaz yaralar da açmadý deðil hani.

Bir ömürlük çabam ve bilgiye ve emeðe verdiðim deðer ölçüsünde deðer görmem kaçýnýlmazdý ama gördüm ki; deðer gördüðüm kadar da zarar görmekteydim…

Yazmak ve yaþamak arasýndaki o ince çizgide yürümek asla kolay olmadý en baþta zor sanmasam da…

Zaten baþladýðým hangi hikâyem mutlu sonla bitti ki?

Ve iþte yazmakla yaþamak arasýndaki o ince çizgide yeni keþiflerde bulundum ve ben yazdýðým kadar mutluyum iþin ilginci acý çektiðim adar yazýyorum ve bu türbülans inanýlmaz zorlasa da hayatý yaþanýr kýlýyor ve yazgýmý kabullendiðim kadar yazarak yazgýma ve ömrüme alt yazý geçiyorum…

Ve bilin ki: sevgili okurlarým ben durduk yere yazmýyorum durduk yere de sizi sevmiyorum.

Sevgimle…