Misafir duygulara yelken açmak olsa da korkulan, inkârý ne mümkün, ey gönül…

Sýkýþýp kalmak tuðlalarýn arasýnda filizlenmeye çalýþan o tohumun üstünü örterken ellerimle. Mümkün deðil zira. Doðmamalý güneþ, fýþkýrmamalý umutlar. Ne kaldýrabilirim yeni bir yenilgiyi ne de tahakkümperver bir yadsýmazlýkla esaretine girerim.

Yeltendim üstelik binlerce kez. Dayandým sýrtýna çökerken istimlâk duvarý. Kaldým enkazýn altýnda her yeni artçý daha da dibe gömerken.

Ellerimle kazamam yeni bir çukur daha yeni kaldýrdým baþýmý oysa. Ýddia da edemem koruduðumu masumiyetimi yeltensem de çýrpýnsam da. Ýnandýrmak deðil artýk yegâne amacým sadece sessizliðimde ses olmak duymasalar da duymasan da. Fevri ne çok tutum geliþtirmek de olasý. Bu deðil mi saklanmanýn yarattýðý o misilleme en azýndan gözden ýrak gönülden ýrak sýðýnýrým kuytulara. Zaten yeteri kadar her köþe baþýnda düþmüþlük ve sefahat almýþ baþýný giderken kabul edemem bir parçasý olmayý. Sýrra kadem basmak öylesine kolay ve ihtimal dâhili ki gözümde. Çabucak unutulur giderim.

Yeni uyandým bir kâbustan. Kara bir gece yeni erdi nihayete. Daha çok yeni, yaftalanmam devinirken devran. Tahakküm altýnda kalmak nedir, iyi bilirim ya da örselenmek elenen basit bir seçenek hiç mi hiç önem arz etmeyen ben her kadar önemsesem de. Menfaatler kol geziyor, ey gönül. Bilmez miyim, görmez miyim nasýl zordur gölgenden bile korkmak. Ne izafi ne de göreceli sadece yum gözlerini: Ne gör ne de duy ve asla çýkarma sesini. Bak nasýl da karardý hava. Hadi kaç, git buralardan. Kayýplara karýþ yaþa yeter ki yeni kayýplar verme. Kaybedecek neyin kaldý ki geride?

Dolaysýz bir sevgi tezahürü gönüldeki o coþku ve anlaþýlamaz iken çoðunun nezdinde. Bilirim yol nereye varacak bu yüzden harici tutumlar ne önem arz ediyor ne de batýyor dikenler ben donatmýþken göðüs çeperimi hasretle, dikenle ve yýrtýk bir perdeyle. Tutturdum iki ucunu da, çekiþtirip duruyorum. Görünen bir zafiyet ve acziyet, bilmez miyim… Ben muhafaza edeyim de o çocuðu varsýn büyümeyeyim. Büyüdüm de ne oldu ki… Ne çok þeye þahit oldum yalancý þahitlikten muzdarip olmamak adýna gerisin gerisin kaçarken. Dýþlanýrken dýþlayamadým. Kýyým kýyým kýyarlarken dokunamadým bile o yaraya muaf tutulduðum ne varsa sadece uzaktan bakýp iç geçirdim usul usul aðlarken. Yaþlarýn israfý deðildi benimkisi sadece bir rahmetti asla ve asla yüksünmediðim kimine bir neþe kaynaðý olurken.

Ýster edilgenlik de ister ödleklik…

Arzýn her yerinde mutluluk tek arayýþ ben düþmüþüm bir kez yola ne aradýðýný bilmeksizin. Yolum kimle kesiþtiyse yadsýyamayacaðým bir saflýkla tümledim acýlarýmý yarým kalýrken þarkým her gün makamý ve güftesi deðiþen. Kimi zaman hor gören kimi zaman rolüne adapte olan çoðu zaman uzaðýmda yakýn addederken ve derken karýþan kayýplara.

Ben eþeðimi saðlam kazýða baðlayayým da dönüþ yolumu bulamýyorum sonra. Keþke kötü kalpli cadýlar kadar masum olsa þu âdemoðlu þu havvakýzý. Keþke bir süpürgeden ibaret olsa tüm teçhizat eþlik ederken kýrýcý, yýkýcý hangi etken silah varsa. Bazen mütecessis o bakýþlar, gezinen art niyet ve gizli saklý ne varsa ben gizlenmezken.

Çetin bir sýnav, bilmez miyim…

Rayici belli her þeyin, görmez miyim…

Bol keseden konuþmak olsa keþke tüm niyetim ya da duruma ve kiþiye uygun farklý maskeler olsa yan cebimde. Oysa umut ve sevgi dolu, zamanla içi boþalan o heybem ve yerine dolan sayýsýz zerre kýrýklardan arda kalan.

Mademki Hakk’ýn sýfatlarý arasýnda yer bulmuyor acizlik ve bedbinlik neden bu kadar raðbet görmekte yeryüzünde. En güçlü ve en maðdur. Belli iþte gidiþat sorgusuz sualsiz geldim ve gidiyorum. Hatta çoktan terk-i diyar eyledim de kalan sadece hayaletim.

Mutat olduðu üzere veririm selamýmý alýnmasa da ve devam ederim kaldýðým yerden geriye bakmadan her kadar ölü düþler ve kayýp ruhlar çekiþtirse de oramdan buradan yeniden can bulmak adýna canýmý almak isterlerken.

‘’Þimdi sen kalkýp gidiyorsun. Git.

Gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler. ‘’

Ne güzel demiþ þair. Her gidiþ yeni bir baþlangýcýn nüvesi iken her yok oluþ deðil midir yeni varlýðýmýn tecellisi.

Þeker gibi eriyor aðzýmda tüm o sözcükler söylemekten imtina ettiðim ve yutkunuyorum her aðzýmý açacakken derken isyan ederken ve bastýramazken dile geliyor kelimeler ve kifayetsizce sarýlýyorum kaleme izdüþümü mürekkep ve tarçýn kokan. Çiseleyen yaðmurdan arda kalan ne ise ya da esirgediðim tüm o muhalif düþüngeçler parçalarý yerinden söken. Sarýldýðým ya da sarmalayan sakýnýrken gözümden göze batan dirayetsiz ne varsa bana dair.

‘’Ýnsanlar sevilmek için yaratýldýlar. Eþyalar kullanýlmak için.’’ (Cemil Meriç)

Oldukça muðlâk günümüzde hatta yer deðiþtirdi bile. Eþyaya, maddiyata olan düþkünlük had safhada iken insanlarýn hangi amaçla kullanýldýðý gün gibi aþikâr.

Yaþamak ve yaþatmak ve bir adým sonrasýný tahayyül edip emin adýmlarla yol almak. Ne zor oysa. Neyi önceden kestirebilirsiniz ki… Olsun, temkinli olmakta fayda var. Yeter ki gönüller arasýnda köprü kurup güzellikleri dâhil edelim hayatýmýza fazlasýyla iyimser ve gerçekdýþý olsa da içimizden geçenler…