Sevgi, Allah’ýn insanlara bir armaðanýdýr. Kalbimizde sevgi adýnda bir mucize olduðunu unutmayalým. Sevgi, çok nadide, eþsiz bir mücevherdir. Çocuklarýmýza sevdiðimizi söyleyelim, fakat bununla kalmayalým. Sevginin duygu ve düþüncelerin paylaþýlmasý olduðunu da unutmayalým. Sevgimi açýkça ifade edersem þýmarýrlar diye korkmayalým. Sevgi ekmek, su, hava gibi temel bir ihtiyaçtýr. Sevgi hoþgörüdür, sevmek paylaþmaktýr.

Sevginin en iyi göstergesi çocuðumuzu tanýmaya çalýþmaktýr. Çocuðumuzu þartsýz sevmeliyiz. Çocuðumuza seni çok seviyorum, sen benim evlâdýmsýn, seni sevmem için baþka hiçbir gerekçeye ihtiyacým yok demeliyiz. Sevilen çocukta ailesine karþý güven duygusu geliþir. Sevginin belirtileri konuþmak, dinlemek, paylaþmak, dokunmak, birlikte gezmek, beraber zaman geçirmek ve eðlenmektir.

Az Harçlýk Almaya Razýyým.. Yeter ki Yanýmda Ol Babacýðým!..

Babasý yurt dýþýnda olan bir kýzýmýzýn babasýna telefondaki sesleniþine kulak verelim.
—Babacýðým! Bana her ay mark gönderen bir baba istemiyorum. Ben okuldan geldiðimde güler yüzle beni kollarýna alacak, saçlarýmý okþayacak, yanaðýma öpücük konduracak, beni gezdirecek bir baba istiyorum. Bunun için daha az harçlýk almaya, daha kötü giyinmem gerekiyorsa, ben bunlara razýyým. Yeter ki sen yanýmda ol babacýðým.
Çocuklarýmýza duyduðumuz sevgi onlarýn adýna, onlarýn yapmasý gerekenleri bizim yapmamýz gerekmiyor. Onlarýn yapacaðýmý biz yaparsak çocuðumuza iyilik deðil, kötülük yapmýþ oluruz.

Onun Yerine Ben Aþý Olmuþtum!..

Yýllar önce televizyonda bir reklâm vardý. Çocuðunun yapacaðý her iþi kendisi yapan bir baba, çocuðu hasta olunca þöyle diyordu.
— Allah Allah! Bu çocuk niçin hasta oldu? Oysa ben onun için neler yapmadým. O kötü alýþkanlýklar edinmesin diye onun yerine kötü arkadaþlarýyla ben oynadým. Öðretmeninden azar iþitmesin diye ödevlerini ben yaptým. Onun caný yanmasýn diye onun yerine ben aþý oldum. Bu çocuk neden hastalandý anlamýyorum!

Evet, aþýrý ve bilinçsiz bir sevgi böyle gülünç durumlar ortaya çýkarýyor. Çocuklarýmýzý sevgisizlikle cezalandýrmayalým, ona küsmek, konuþmamak, yüzüne bakmamak, imalý sözlerle iletiþim kurmak, aracý kullanarak konuþmak gibi. Çocuklarýmýza sevgimizi en içten bir þekilde göstermemiz gerekiyor. Onlarý dinleyip dokunmak, gözlerinin içine bakmak, duygu ve düþüncelerini paylaþmak, birlikte zaman geçirmek, onlarý övmek, þakalaþmak, yapmamýz gereken davranýþlar olmalýdýr. Çocuklarýmýzý kýyaslamanýn onlarý nasýl rahatsýz ettiðini gelin bir çocuðumuzun aðzýndan dinleyelim.

— Beni komþu çocuklarý veya bir baþkasýyla kýyasladýðýnýzda, kýyasladýðýnýz çocuðun yakýnlarýnýn yüzündeki alaycý gülümseme yok mu? Adeta beni deli ediyor. Bana bakarak gülmeleri çok zoruma gidiyor. O an söyleyemiyorum ama size çok kýzýyorum. Niçin annem- babam beni baþkalarýyla kýyaslýyor diye. Kýyaslanmak beni üzüyor, rencide ediyor. Kendimi mutsuz hissediyorum. Lütfen beni seviyorsanýz baþkalarýyla kýyaslamayýn. Bilgilerime, yeteneklerime göre deðerlendirin.

— Arkadaþlarýmýn evlerinde konuþma saatleri oluyormuþ. Haftada bir saat toplanýp konuþuyor ve birbirlerini dinliyorlarmýþ. Dinlerken birbirlerinin gözlerinin içine bakýyorlar, birbirlerine sarýlarak güven veriyorlar, küçük hatalarýný görmezlikten geliyorlarmýþ. Çocuklarýnýn yaptýðý hatalardan ders çýkarmasýna, öðrenmesine imkân tanýyorlar, çocuklarýný tanýyýp anlýyorlar ve destekliyorlarmýþ. Okuldan gelince ilk iþleri nasihat olmuyor, çocuklarýnýn halini, hatýrýný soruyorlarmýþ. Sevgili anne-babacýðým biz bunlarý yapamaz mýyýz?

Deðerli veliler! Bir insaný kýyaslamak kadar inciten, üzen, yaralayan, kiþiliðine zarar veren baþka bir davranýþ yoktur. Lütfen çocuklarýmýzý baþka çocuklarla kýyaslamayalým. Çocuðumuzu anlamak için kendimizi onlarýn yerine koyarak, olaylara onlarýn gözüyle bakmayý düþünelim ve de uygulayalým. Buna duygusal iletiþim de diyebiliriz. Birbirimizi anlamak için çaba göstermek. Bunun önemli olduðunu aklýmýzdan çýkarmayalým. Ýnsanlarý kusurlarýyla, hatalarýyla, kabahatleriyle sevebilmeyi öðrenmeliyiz. Hatasýz insan yoktur. Atalarýmýz ne demiþ “ Beþer þaþar, Hatasýz kul olmaz, Hatasýz dost arayan dostsuz kalýr.”

Fanklin FÝELD: “Göz bozukluðu gördüklerinizi sýnýrlar, görüþ bozukluðu ise yaptýklarýnýzý sýnýrlar.” diyor. Çocuðumuza sevgimizi ifade etmenin yolu çok zor deðildir. Toplumumuzda pek çok çocuk, aileleri tarafýndan gerçekten sevildiðini hissedemiyor. Çocuklarýmýza olan sevgimizi gözümüz, sözümüz, özümüzle, dokunuþlarýmýz, kucaklamamýz, baðrýmýza basmamýzla yapalým. Onlarýn gözlerinin içine bakarak dinleyerek, sevgimizi ve ilgimizi hissettirelim. Bu hissettirmenin önemli olduðunu düþünüyorum.

Bütün anne-babalar çocuðunu sevmektedir ama bu sevgiyi ne yazýk ki deðiþik nedenlerden dolayý gösterememektedir. Halk arasýnda yaygýn olan yanlýþ bir anlayýþa deðinmek istiyorum.

“ Seveceksin ama sevdiðini belli etmeyeceksin” derler. “Sevdiðini belli edersen çocuk þýmarýr, gerektiði gibi saygýlý davranmazmýþ.” Sen çocuðuna sevgini gösteremeyince çocuðun ihtiyacý olan sevgiyi baþka yerlerde aramaya baþlayýnca ne olacak? Tabii o zaman da iþ iþten geçmiþ olacaktýr. Gelin daha vakit geçmeden, sonradan piþman olmadan eskiden kalan yalan yanlýþ bilgileri terk edip günümüz çaðdaþ anlayýþlarýyla çocuklarýmýza davranalým. Sevginin çok deðerli bir ilaç olduðunu hiç unutmayalým.