Metruk bir düþ imiþ meðer: yaratýlarýn en haþmetlisi ve de zekisi insan iken meðerse acýmasýzlýklara ve zulme kul köle olan da insanmýþ bu baðlamda insan olmaktan hicap duyuyorum ne zaman bir çocuk ölse ne zaman biz mazlum ah etse ne zaman bir sihir sonlansa hele ki kana bulanmýþken yaþlý dünya.

Yaþýmýn da…

Yasýmýn da…

Esaretindeyim dünyaca yaþanan acýlarýn her biri yeteri kadar zarar ziyan vermiþken masum insanlara.

Cahil c/esareti olsa gerek dünyanýn nezdinde ve yaralý coðrafyalarda yaþanan öyle ki yaþadýðým kadar da utanýyorum insanlýðýmdan ve ben ki: insan kalmanýn mücadelesini verirken hiçbir þey de gelmiyor iþte elimden.

Anka kuþuyum misal:

Külümden doðsam ne ki? Mademki bir yangýnda öleceðim…

Yangýndan ilk kurtardýðýmsa merhametim ve sevgim bir de sefasýný süremediðim kadar hayatýn nasýl da izafi bir durakmýþ bizlerin çoktan vardýðý gel gör ki hali hazýrda nail olamadýðý gerçekler.

Külbastý duygular.

Küpeþtesi ömrün.

Kulvarýnca zulmün.

Akasya aðaçlarýnýn gövdesine iliþtirilmiþ üç beþ çivi ama yetmez…

Kökünden sökülen genç ve diri aðaçlar yine de bu masal bitmez…

Kundaðýnda ölen bebekler cahil zümre ise tek laf etmez.

Kibirli ruhlarýn Kaf daðýndaki mevcudiyeti ve bizler; biz mazlumlar yüce Mevla’dan af dilerken ve iþte tüm dünya ortak paydada buluþsak bile pek çok nedenden dolayý ve nice sözüm ona medeni ülkenin savlarýndan sýra gelmez asla barýþa ve asla sonlanmaz bu kitlesel zulüm.

Yapýlan g/aflar.

Arzý endam eden gamlar.

Noktasý virgülüne kadar sabitlenmiþ vicdansýz ruhlar kafilesi.

Sürmanþet acýlar ve sayýlarý on binleri aþan ölen masum insanlar ve çocuklar.

Dünyanýn pek çok yerinde yaþanan yaþatýlan bu zulüm ve dünya sözüm ona yeni bir seneye umutla neþeyle giriþ yaptý gel gör ki eski senenin de devamý olmakla iþtigal gündemden düþmeyen acýlar.

Renkler olgun.

Ýklimler suskun öyle ki:

Yüce Yaratan yaðmuru bile keserken gök kubbenin çeþmesinden aralýksýz da yaðarken bombalar kimse de üstüne alýnmaz hani yaþanan bu vahþeti.

Solgun yüzünde cihanýn.

Kubbenin yaralý bulutlarý.

Yerin kaç kat dibinde gömülü ise ölen masum insanlarýn bedenleri.

Hüzne biat.

Ve de ufak bir zümre olsak da sevgiyi savunan bunca nefrete ve zulme inat.

Körebe oynayan çocuklar gibi ve de güzelliklerin sobelendiði.

Solan çiçekler gibi baharýn tadýný özlediðimiz.

Yaðacak yaðmur gibi ve iklimlerin dahi sersemlediði.

Sözcükler gibi yamalý gök kubbeye asýlý ruhlar gibi Araf’ta kaldýðýmýz kadar da bedeller ödüyoruz her birimiz aslýnda ve tek Sýðýnaðýmýz yüce Mevla ve artýk dünya korunaklý bir dünya deðil asla da korunaklý deðil varlýklarýmýz ve yaþadýðýmýz hanelerimiz.

Olasý depremler.

Dünya çapýnda yaþanan cinnet.

Bir cennet hayal ederken yaþarken bizlere yaþatýlan cehennem en çok da çocuklarýn ve masum insanlarýn zarar gördüðü…

Ufak dokunuþlar ve üç beþ nüans.

Sesimiz duyulana deðin de baðýracaðýz ve tek dileðim o ki:

Bir gün ama çok yakýnda bir gün dünya olarak dilerim ki Cennete uyanýrýz yaþarken ve dilerim ki çocuklar ölümüne deðil sevilene sevene nasip olsun ve hiçbir çocuðun ne caný yansýn ne de ölsün.

Sevgi ve barýþ dolu bir dünya hayali ya da bir masal gibi düþlediðimiz hele ki tüm masallar mutlu sonla biterken ve bu masal mutluluða varsýn ve hayatlar da insan yaþamlarý hayaller de sonlanmasýn sevgiye ve barýþa duyulan özlem uðruna yeter ki hayalleri gerçek kýlalým ve omuz omuza verelim hem dünya olarak hem insanlýk olarak…

Savaþsýz ve sevgi dolu yarýnlara kavuþmak adýna…