KURGU: Mustafa Ok, bir akademisyendiR. Hale Türksoy’da onun, bir öðrencisi. Gizlice yaþadýklarý aþklarýný evliliðe dönüþtürmek isteyen Hale Türksoy, hamile kalarak emrivakiyle amacýna ulaþýr…

ÖYKÜ:

Prof. Dr. Mustafa  Ok, Hukuk Fakültesindeki derslerinde sürekliliði olan öðrencileriyle her zaman birebir iletiþim kurardý. Hoca öðrenci iliþkisi dýþýna çýktýðý hiç görülmemiþti. Hale Türksoy’u tanýyýncaya kadar. Kýz onun en baþarýlý öðrencisiydi ve ‘çok çok çok’ güzeldi…

Aþk þeytan icadýdýr. Ýmalatý yürektedir, ele gelmez, imha edilemez. Varlýðýný hissettirmek için bulaþýcý bir virüs gibi hayatýn tüm dinamiklerini etkileyen aþk, masum görünüþlü bir kýzdýr.

Ben bu aþký yaþamak istiyorum.”

Mustafa Ok da…

“Kaç yaþýndasýn?”

“Yirmi iki…”

“Ben otuz dokuzumdayým.”

“Aramýzda on yedi yýl var diye size aþýk olamayacaðýmý düþünecek kadar katý mý yüreðiniz? Ben sizin yaþýnýza deðil, size aþýk oldum. Görmemezlikten gelemezsiniz beni. ”

Abandone olmuþ boksör gibi sersemletmiþti  yediði ilk yumruk ve ringe ilk havlusunu o yüzden atmýþtý.  

Hale Türksoy’un ýsrarlarýna “hayýr” diyemeyerek birkaç kere buluþmuþtular. Önceleri bir çocukla buluþuyor, hoþbeþ vakit geçiriyor gibi gitmiþti. Sonra… Sonra, orta yaþlý akademisyen cübbesini gardýrobuna asýlý býrakarak kendi çocuk kimliðini buluþturmaya baþladý onunla. Ýnandýðýnda yitik yýllarýnýn bîgünah saflýðýna, aþkýn rengine boyandý ruhunun aklýðý. Aþkýný kanatlandýrmýþ uçuyordu Hazarfen Ahmet Çelebi ruhuyla. Ellerinde küçük ampulleriyle oynadýðý yýllardan beri bu beklentiyle yaþamýþtý çelebiliði.

Hale Türksoy’un yirmi üçüncü doðum yýl dönümünde tanýþmalarýnýn birinci yýl dönümünü de kutladýlar.

“Ne güzel, bir yýl daha yaklaþtým senin yaþýna; aramýzda kaldý on altý yýl…”

“Sen büyürken ben de yaþlanýyorum.”

“Hayýr! Sen, ben senin yanýna gelinceye kadar hiç yaþlanmayacaksýn. Sonra birlikte yaþlanacaðýz…”

“Ne yazýk ki, gerçek o deðil çocuk!”

“Görürsün bak…”

“Yaz tatilinde ailenin yanýna dönünce iliþkimizi iyice gözden geçirmeni ve önümüzdeki yýl için, kendine bensiz bir yaþam planlamaný istiyorum senden.”

“Bizimkilere bu yaz Ýstanbul’da kalacaðýmý söyledim.”

“Neden?”

“Anayasa Hukuku Hocam Profesör Dr. Mustafa Ok’un yaz okulu derslerine devam edeceðim…”

“Ýyi ama, ben yaz okulunda ders almýyorum ki!”

“Biliyorum. Ben de zaten yaz okuluna kalmadým ki!”

 Tüm kuyruklu yalanlarla beraber aþk oyunlarý baþlayalý, uzamýþtý burunlarý aþýklarýn da… Ne kadar zor þeydi aþýk olmak. Belki de en iyi þey hiç aþýk olmamaktý, çünkü deðiþik bir boyuttu Hale ile aþký yaþamak.  Öyle yalanla, dolanla, vur patlasýn, çel oynasýn yaþanacak, mutlu olunacak bir eylem deðildi. Kýza ayak uydurmak, uydurabilmek Mustafa Ok’un boyunu hayli aþýyordu.

“Fuzulî, Mende Mecnundan füzûn aþýklýk istidadý var / Aþýk-ý sadýk menem Mecnun’un ancak adý var, (Ben aþka mecnundan daha fazla meyilliyim / Sadece adý olan Mecnun’un  yanýnda sadýk aþýk benim,) demiþ. Yani, kendi aþkýnýn  Mecnun’dan öte olduðunu, belirtmiþ…Sanýrým ben de bir Fuzuli’yim, senin karþýnda; oysa sen benim Mecnun olduðumu sanmaktasýn. Oysa ki o, bir hikayenin kahramaný. Gerçek yaþamdaki hikayeler ise senin dediðin gibi yaþanmýyor çocuk…”

“Bana çocuk deyip durma!”

“Çocuksun!”

“Sevgilinim…”

Ayný aþkýn iki insaný farklýyken, ayný aþký farklý hikayeler olarak yaþýyordu.

“Aþk gönüller yakar, ama her gönlü farklý yakar. Nasýl ki, her insanýn duygularý birbirinin ayný deðilse, aþký da birbirinin aynýsý deðildir. Senin aþkýn senin gibi, benimki de benim gibi.”

“Sen ve ben ayný aþkýn kahramanlarýyýz. Sen ne kadar farklý olduðumuzu sansan da buluþtuðumuz bir ortak aþkmýz var, deðil mi? Bu yaz misafirinim. Kurtuluþun yok…”

Tüm þiirleri dilsizdi, konuþamýyordu Mustafa Ok, gerçekten de kurtuluþu olmadý, o yazý birlikte geçirdiler. Birlikte oldular… Geliþmiþti sindirim sistemi, kolayca hazmedebilmiþti yutkunabildiklerini. Aþk muzýrdýr. Ayýltýlamaz sarhoþluklarý vardýr. Savurur atar her güzelliði oradan oraya.

Yaz sonunda Hale Türksoy, Mustafa Ok’un evinden ayrýlýp öðrenci yurduna döndü. Okuluna devam edip Anayasa Hukuku hocasý Prof. Dr. Mustafa Ok’un derslerine girmeyi sürdürdü, onunla göz göze gelmemeye özen göstererek. Hayatlarýndaki yeni süreç olaðanüstülüklere gebeydi.

Hale Türksoy’un gebe olduðunu yurttaki oda arkadaþý anladý ilk kez. O ay adet görmemiþti ve olur olmaz þeylerden midesi bulanýr olmuþtu: Eczaneden alýnan idrar testi pozitif çýkýnca gittikleri kadýn doðum uzmaný ultrasonografi muayenesiyle teþhisi koymuþtu.

“Sekiz haftalýk hamilesiniz.”

Hale Türksoy, oda arkadaþý kadar kaygýlanmamýþtý.

Ya, kýzým, korunaydýn ya…”

“Korunmadým. Onun çocuðuna hamile kalabilmek en büyük arzumdu.”

Bu baþlýðýný unuttuðu ihanet öykülerinden ilkiydi. Mustafa Ok’u çocuktan haberdar ettiðinde beþ ay geçti.

“Yirmi haftalýk hamileyim!”

“Dinlediðim þarkýyý sen mi söylüyorsun? Maziye ait hüzünlerimi, bir yelpaza serinliðinde uyutup turnageçidi girdabýnda kahýrlar  gizliyorsun, biliyorum! Bütün þarkýlar arabesk...Yaþadýðým kentin varoþlarýndan doluyor kulaklarýma. Ruhumun istediði armoni bu deðil! Olamaz… Korunuyorduk ya!”

“Yeterince korunamamýþýz demek ki…”

 “Keþke daha önce haber verseydin. Kürtaj yaptýrýr, kurtulurdun.”

“Kurtulmak istemedim.”

Aþk acýmasýzdýr. Büründüðü kalýn zýrhýn içinde kokuþur eti, dýþarýdan býçaklanmaz. Ýnce damarlarýnda dolaþtýrdýðý  zehiri baðýþlar kanamalý hastalýklara. Her kanamalý hastalýkta, “bu iþte bir yalnýþlýk var,” diyen iniltiler. Kulaklarý delecektir bir daha asla tamiri ollmayacak fýsýltýlar. Tartýþacak bir þey kalmamýþtý. Artýk susmalýlar. Aþkýn konuþulmadýðý bir ýssýzlýða… Issýzlýk aþkýn evidir oysa, mayhoþ eder adamý, duygulandýrýr; sonra da sadýk bir ite çevirir kapýsýnda. Mustafa Ok, o an yaþadýðý acýyý henüz yaþayan aþkýnýn gücüyle içinde tutmayý baþardý.Türk filmi gözleriyle geceyi alkole boðmuþtu, suskunluðuna akýttýðý göz yaþlarýnda... Üzerine bulaþmýþ bu kiri paklayacaktý.

“Okulun?”

“Bir yýl donduracaðým.”

“Keþke beni de düþünseydin. Mustafa hoca öðrencisini hamile býrakmýþ diyecekler.”

“Bilmezlerse bir þey de demezler. Gizlice doðururum.”

Olmaz! Razý olamam öyle bir þeye… Uyumak için uzanýþlarýmda kulaðýma fýsýldayacaðýn ninniler istedim senden. Çözemedin ruhumu... Ne kadar kýymet biçtiysem sana, asla dinmedi sýmarýklýðýn... Bahçemi saran yaban otlarý gibi sömürdün topraðýmý! Anlayamadýn samimî kaygýlarýmý, beceremedin sýcaklýðýný getirip ýssýzlýðýma sarýlmayý; kendi kendini heba ettin, gönlümde... Þýmarýklýklarýndan kurtuluyorum iþte! Sadist oyunlarýna bir ukde koyma zamaný geldi... Doður çocuðumu! Benim soyismimle! Gizlice nikahlanýrýz olmazsa…”

“Olur…”