Arnavut taþlarý döþenmiþ sokaðýmýz, her iki-üç metrede bir yükselen aðaçlarýn arasýnda, kaldýrým kenarlarýna park edilmiþ rengarenk arabalarýn metalik kirliliðini saymazsak, belki de Eskiþehir’in en güzel sokaðýydý. O arabalardan biri de babama aitti. Ayný markayla üretimine çoktandýr son verilmiþ ihtiyar yerli arabamýz Avrupalý komþularýnýn arasýnda varolma savaþý veriyor gibiydi. “Bir ihtiyaç zühur ettiði zaman ayaklarýmýzý yerden kessin,” diyerek üzerini kaplamýþ toz katmanýyla ve mahallenin muzip bir veledinin parmaðýyla  arka cama yazdýðý “beni yýka” ibaresiyle, öylece, kapýmýzýn önünde bekletiliyordu. Evimiz, babamýn yýllarca kooperatif taksiti ödeyerek sahiplendiði bir evdi. Küçük bir adacýðýn çevresinden iki kola ayrýlarak dolanan Porsuk Irmaðý ile adacýðý zaptetmiþ söðüt ve akasya aðaçlarýný görebildiðimiz bir konumdaydý. Hemen hemen her akþam üstü, balkonumuzda oturup elime aldýðým bir kitabý okumanýn keyfini yaþar; arada insanlarýn uzak yerlerden gelip derme çatma bir tahta köprüden adacýða geçerken köprü baþýndaki seyyar satýcýlardan çekirdek veya mýsýr satýn aldýklarýný görürdüm. Adacýktaki aðaçlarýn koyu gölgesi içinde muhtelif yerlere serpiþtirilmiþ banklara oturan insanlarýn çýtladýklarý çekirdeklerin kabuklarýný ya da yedikleri mýsýrlarýn koçanlarýný fütursuzca yerlere atmalarýna duyduðum kýzgýnlýkla, birkaç defa çalýþtýðým gazetenin verdiði Canon 5D fotoðraf makineme 105 mm’lik lens takýp zom yaparak kirliliði ve yaratanlarý çekip gazetede ve internette paylaþtým ise de deþifre ettiðim insanlara bol bol küfür ettirmekten baþka bir iþe yaramamýþtý bu; ayný tas, ayný hamam devam ediyordu. Irmaðýn, adacýðýn iki yanýndan dolandýktan sonra birleþtiði yerdeki demir köprüden Þeker Fabrikasýna geçiliyordu. Köprünün diðer ucundaki bir kulübede bekleyen güvenlik görevlisinin fabrika sahasýna geçmek isteyenlere uyguladýðý kimlik kontrolüne þahit olurdum bazen. Bazen de su boyunca uzanan tel örgüleri güvenlik görevlisine görünmeden aþmayý baþaran çocuklarýn fabrika sahasýndaki meyve aðaçlarýndan meyve aþýrýþlarýný seyrederdim.

Babam, evin içinde içmesi yasak olduðundan balkona  arada sýrada sigarasýný içmek için çýkardý; her seferinde de, istisnasýz, benim bir baltaya sap olamadýðýmdan yakýnýrdý.

“Görüyorsun þu kapýdaki bekçiyi, deðil mi?”

“Bekçi deðil o babacýðým, Koruma ve Güvenlik Memuru.”

“Ne güzel iþte! Memur… Ben de memurdum, anan da… Yirmi yedi sene, þerefimle, namusumla bu devlete hizmet verdim. Allah nasip etti, emekli oldum.  Kendim bir lise mezunuyken, seni hangi üniversiteyi istediysen orada okuttum. Ýngilizce öðrenmem gerek dedin, yok canýmdan dil kurslarýna yolladým… Ama bir baltaya sap olamadýn…”

“Oldum ya babacýðým… Gazeteci oldum.”

“Gazeteci olmuþ, hýh, güleyim bari!… Maaþ yok, sigorta yok. Ne menem bir iþse…”

Babam haksýz sayýlmazdý. Evet, bir baltaya sap olamamýþtým. Ýþsizdim. Daha doðrusu çalýþtýðýmý övünerek söyleyebileceðim bir iþim yoktu  Anadolu Üniversitesi 'Ýletiþim Bilimleri Fakültesi' Basýn ve Yayýn bölümü liseyi bitirdiðimde ülkenin yüksek tirajlý gazetelerinden birinde yýldýzý parlak bir muhabir olma hayalleriyle kaydolduðum okuldu. Mezun olup da lisans diplomamý aldýðýmda ise öðrenciliðimin son yýllarýnda staj gördüðüm yerel gazeteden baþka bir yerde iþ bulamamýþtým.. Ýþte buraya da sýkýlarak yazýyorum: “Bir yerel gazetede foto muhabirliði yapýyordum.” Gazetenin yönetimi görevlendirirse, on beþ günde bir Eskiþehirspor’un maçlarýna, ya da þehrimizdeki miting, konferans gibi etkinliklere gidip fotoðraf çekerek gazeteye getiriyordum. Aldýðým ücret gazetede kullanýlan fotoðraf baþýna yapýlan ödemeden ibaretti. Sanýrým asgari ücretle çalýþanlar bile benden daha çok kazanýyordu.

Bazen anneme de yakalanýyordum balkonda. Onun derdi de bir türlü evlenememiþ olmamdý.

“Neredeyse tohuma kaçacaksýn be oðlum, bul bir kýz da evlen artýk!”

Annemle sohbetimiz babamla olduðundan daha mesafesiz olurdu.

“Hý, kolaydý evlenmek! Kýzlar kuyruða girmiþler, þu iþsiz güçsüz oðlanla evlenelim diye…”

“Bul bir iþ çalýþ sen de…”

Aðzýný yansýtarak cevap verirdim. “Bul bir iþ de çalýþayým ben de…”

O da Þeker Fabrikasýnýn kapýsýndaki Güvenlik Memurundan bahsederdi illa ki: “Görüyor musun þu bekçiyi? Senin neyin eksik ondan? Gir sen de bekçiliðe çalýþ…”

“Olmaz! Ben çöpçülüðe gireceðim.”

“Çöpçülüðü aþþaðý mý görüyorsun? Hepsi belediyenin kadrolu elemaný…”

“Belediyelerde kadrolu çöpçü kalmadý anacýðým, artýk taþeronlara yaptýrýlýyor o iþler. Çöpçüler de taþeronlarýn elemaný.”

“Olsun! Ha belediye, ha taþeron, ikisi de maaþýný ödüyor ya, ona bak sen… Ona bakarsak bekçiler de Güvenlik Þirketlerinin elemaný.”

“Bekçi deyip durmayýn þuna, Koruma ve Güvenlik memuru o…”

Ailemin bilmediði, onlara henüz bahsetmediðim, bir sevgilim vardý. Neredeyse bir yýldýr çýkýyorduk. Halimden anlýyor, beni evlilik için hiç sýkýþtýrmýyordu. Gerçi gezip tozarken denk geldikçe küçük çocuklara gösterdiði sevgiden bir an önce evlenip çocuk sahibi olmak istediðini anlayabiliyordum, ama þartlarýn uygun hale gelmesini beklemekten baþka çaremiz yoktu, o da biliyordu bunu. Ýkimizin de bildiði gerçeklerden sonra geliþen olaylarý ise yeni öðrenecektik.

“Aþkým?”

“Efendim aþkým?”

“Aþkým, beni istemeye geleceklermiþ!”

“Ýstemeye mi geleceklermiþ?”

“Ýstemeye geleceklermiþ…”

“Kimmiþ o aþkým yaaa?”

“Tanýmýyorum ki… Annemin uzak bir akrabasý mýymýþ, neymiþ, bankanýn birinde bekçilik yapýyormuþ manyak!”

 Ýþte bu hiç hoþuma gitmemiþti. Ýþsizliðin, çaresizliðin bir adama yapabileceði daha büyük bir kötülük ne olabilirdi ki! “I should have done something!” Bir þeyler yapmalýydým…Ama ne?! Öyle bir dönemdeydim ki; önce daimi bir iþ bulmam, para kazanmam lazýmdý. Bunun için zaten yýllardýr bir arayýþ içindeydim. Ne yapmak istediðimi biliyordum, eðitimini aldýðým mesleðimi yapmak istiyordum, ama mesleðimi yapmak için bir süreçten geçmem gerekiyordu ve bu süreç boyunca da bir sürü sýkýntý yaþayacaktým. Süreci elimden geldiðince doðru deðerlendiriyordum, ülkedeki tüm yayýn, basýn kuruluþlarýnda müracaatým vardý, elbette birinden olumlu yanýt gelecekti. Gelecekte ve þu an uðraþmak, baþarmak istediðim bir sürü þey vardý. Aný yaþamadýktan sonra gelecek için bir þeyler yapmanýn ve sürekli yarýný düþünerek yaþamanýn pek de bir anlamý yoktu aslýnda.

“Seni seviyorum aþkým!” dedim ona, “sen de beni, seviyorsan, olmaz dersin o bekçi köpeðine!”

“Öyle diyeceðim zaten aþkým, merak etme sen,” dedi o da…

Gazeteye gittiðimde patron, “Prestij Güvenlik gazetemize reklam verecek. Git, istedikleri fotoðraflarý çek!” diye karþýladý.

Adresi alýp gittim. Þirketin binasýna, bürolarýna ve “bekçilerine” dair fotoðraflar çekip bilgisayarlarýna yükledim.

 Þirketin müdürü bilgisayar ekranýnda çektiðim fotoðraflarý gösterdikçe Ýspanyollar gibi ‘oley!’ çekiyordu. “Harika fotoðraflar bunlar!” Ýçlerinden üç adet fotoðrafý seçip, “bunlarý kullanalým reklamlarda,” deyince ben de beðendim seçimini.

Ýltifat üstüne iltifat yaðdýrýyordu bana. “Sen bu iþi biliyorsun… Dile benden ne dilersen!”

Dile benden ne dilersin, diyordu adam. Simbad’ýn cini gibi bir dileðimi yerine getireceðini söylüyordu. Hemen de sevgilimi onu isteyen bekçiye vermemelerini dilemek geldi aklýma. Ama sevgilim olmaz diyeceðini söylemiþti, gerek yoktu bu dilekte bulunmaya. Düþündüm, ülkemizdeki yüksek tirajlý Ýstanbul gazetelerinde bir iþ dileyeyim diye geçirdim; yok, adamýn çapý yetmezdi o iþi ayarlamaya. Kararsýzlýkla kala kaldým, ne isteyeyim diye düþünürken. Hiç, ama hiç düþünmeden, birden bire: “Þirketinizde Koruma ve Güvenlik Memuru olarak çalýþmak istiyorum!” dedim.

Adam da, hiç, ama hiç düþünmeden, “olur; hay hay!” dedi. “Vereceðim formlarý doldurup istenen belgeleri tamamlayýn, baþlayýn göreve!”