Dede Ýsmail, Romanya’dan Türkiye’ye kendi anne babasýyla göç ettiklerinde, aileye devlet tarafýndan verilen bahçenin bir köþesine hemen iki göz bir gecekondu kondurulmuþtu. Oðlu Kazým büyüyüp de kendi yuvasýný kurduðunda da, evin arka avlusuna onun için de iki göz bir indirme yaptýrýlarak oraya, yerleþtirilmiþti.

Þimdilerde Kazým Köseabdi üç kýzýyla birlikte öndeki evde yaþamaktayken, onlarýn yanýna sýðamayan ev kabadayýsý Ýsmail de arkadaki indirmenin iki göz odasýndan birine yerleþmiþti. Çocukluðundan beri hasbelkader bir gitar çalmayý öðrenmiþti. Geceleri, orkestranýn birinde, bir yerlerde gitar çalarak, babasýna muhtaç olmadan geçiniyordu. Diðer oda lale soðanlarýný ve özel gübrelerini stokladýklarý depo idi. Böyle olmasý baþlangýçta herkesin iþine gelmiþti, zira psikopat oðlanýn yüzünü daha az görmek daha az huzursuzluk anlamýna geliyordu.

Yakýnda, havalarýn yumuþamaya baþlamasýyla beraber lale soðanlarýnýn ekimi de baþlayacaktý. O gün gelene kadar lak lakla ömür geçiriyorlardý.

Bahçeye büyük bir müteahhitlik þirketi ýsrarla talip olmuþtu. Lale, çevreden duyduðu bir bilgiyle geldiðinde babasýyla tartýþmaya baþladý. Edindiði bilgiye göre Sincan Belediyesi bahçeyi kamulaþtýracak ve arsaya büyük bir Kültür Sarayý inþa edecekti.

“Belediye bir kamulaþtýrma yaptý mý, vereceði paraylan bir apartýman dairesi ya alýrsýn, ya alamazsýn… Müteahhit on beþ apartman dikeceðim ve her bir apartmandan yüzde otuz beþ pay vereceðim demekte. Bu ne eder biliyor musun? Her apartmandan en az beþ daire eder, baba! On beþ apartmanda yetmiþ beþ daire! Beþ yüzerden kiraya versen, ayda gelen para otuz yedi bin beþ yüz eder! Senede dört yüz elli bin lira eder! Laleden çalýþ çabala, yýllýk yirmi beþ, otuz bin liraya talim et! Hiç olacak iþ mi? Gel, býrak þu muhacýr  inadýný da, he deyip milyoner olalým be yav… Bi giydiðimizi bi daa giymeyeceðiz… Hepimizin altýnda bir araba, asortiklere karýþacaðýz valla!”

Kazým, kýzý Lale’nin bu dikilmelerinden usanýr olmuþtu. Ne Çiðdem, ne de Sinem, aðýzlarýný açýp tek bir fikir dillendirmezken, bu kýz adeta beynini yiyordu. “Olmaz!” diye kesip attý. “Ben öldükten sonra ne halt edecekseniz edin, ama ben yaþadýkça o iþ olmaz!”

Lale, bu inadý karþýsýnda babasýna becerebildiði en aðýr hakareti edebildi. “Ýnatçý macýr, nolcak!”

Ayrý oturmak, Ýsmail için de þarabýný ya da birasýný baba müdahalesi olmadan içebildiði, sigarasýný tüttürebildiði, kucaðýnda gitarýyla özgürce þarkýlar mýrýldanabildiði bir baðýmsýzlýktý. Elinde bir rakýyla avluya girer girmez, kendi odasýna geçecekken rakýnýn yanýna bir þeyler bulmak umuduyla ön eve girip, buzdolabýný karýþtýrmaya baþlamýþtý ki, çýkarttýðý sesi duyarak mutfaða gelen Kazým, onu, “ne yapýyon lan burada?” diyerek azarladý.

“Karným acýktý da, yiyecek bir þeyler bakýyom!”

“Sana, bu eve adým atmayacaksýn, demedim mi ben? Çýk git þurdan haydi! Çiðdem getirsin bir þeyler, sen girme bu eve!”

“Niyeymiþ o yav, ben de bu evin bir insaný deðil miyim?”

“O kapýyý pencereyi indirmeden önceydi! Çýk, git þurdan, hadi!”

Oðlaný kolundan çekiþtirerek kapýya kadar götürdü. Ýsmail sýrf kin ve nefret aksettiren bakýþlarýný dikti babasýna, ona direnmeyi göze alamayarak yürüdü, gitti, odasýna girdi.

Kazým, oturma odasýna döndüðünde, Çiðdem’e, “koy tepsiye bir iki þey de, götür þu serseriye, zýkkýmlansýn,” diyerek geçti, oturdu yerine.

Lale ayaklandý hemen; “dur ben götüreyim, bu kýzý hýrpalamaya kalkýþýr þimdi, yok þunu niye eksik koydun, yok bu niye bu kadarcýk, diye,” diyerek odadan çýktý. Asýl niyeti Çiðdem’i hýrpalanmaktan kurtarmak  deðildi elbette, onun kafasý þimdi yetmiþ beþ tane dairedeydi. Babasýna anlattýðý hesabý kitabý bir de abisine anlatacaktý. Aslýnda aile içinde Ýsmail’e en yakýn duran ve onun dayaklarýndan genelde uzak durmayý baþarabilen tek kýz Lale’ydi. Küçüklüðünden beri, kendisinden üç yaþ büyük abisinin hizmetini görerek daima onun yakýnýnda bulunmuþ, sinirli olduðu zaman nabzýna göre þerbet vererek onu sakinleþtirebilmiþti.

Arka eve girdiðinde abisini koca bir su bardaðýna doldurduðu rakýyla, bir avuç dolusu hapý aðzýna atýp içerken buldu. Þaþkýnlýkla, “neydi onlar öyle bir avuç dolusu, intihar mý ediyon, ne?” diye sorarak güldü. Tepsidekileri oðlanýn önündeki sehpanýn üstüne yerleþtirdi.

Ýsmail, “sana ne? A..na koduum zillisi!” diye çýkýþtý.

Kýzlar onun bu tür küfürlerine alýþýktýlar. Nitekim Lale de umursamadý bile. “Yok, hani, iyi bir þeyse ben de içeyim diyecektim,” diyerek gülmeye devam etti.

Ýsmail, “iyi bir þey,” dedi. “Dünyayla baðlantýn kalmýyor. Kafana hiçbir þeyi takmýyorsun…” Ani bir kararla cebinden ilaç kutusunu çýkarttý, aldýðý üç tane hapý kýz kardeþine uzattý. “Al! Ýç sen de madem…”

Lale, “þaka dedim ben, içmem öyle þey,” diyerek geri adým atmak istediyse de, Ýsmail’in kafasýna onun içeceði takýlmýþtý bir kez.

“Ýç dedim lan, iþte!”

Lale, onu daha fazla tahrik etmemek için haplarý eline aldý, hemen konuyu deðiþtirme çabalarýna giriþerek, onun inadýný önlemeye çalýþtý. “Bahçeye müteahhit, tamý tamýna yetmiþ beþ tane daire veriyor biliyon mu? Ýnatçý macýr, vermem diyor da baþka bir þey demiyor. Bizi fukaralýkla öldürecek bu adam be abi! Ne yapalým da, ikna edelim þunu?”

Ýsmail, bilincine hakimiyetini yitirmeye baþlamýþtý. “Gebertelim!” dedi.

Lale, onun bu lafýný umursamayarak devam etti. “Yýlda dört yüz elli bin lira kira gelirimiz olacak. Düþünebiliyor musun? Altýmýzda hep birer araba…” Ýsmail birden hatýrladý. Doldurduðu raký bardaðýný uzattý ona. “Kafa haplarýný içsen ya, sen! Al þunu bakiim, haplarla beraber dik kafana!”

“Ýçmem ben!”

“Ýç kýzým, iç! Abinin kafasý nasýl oluyormuþ, yaþayarak öðren! Korkma! Kendini kaybetmiyorsun, güzelleþiyorsun, o kadar…”

Lale, içip denemeyi geçirdi, sonra vaz geçti. “Babam bekliyordur, nerede kaldý bu kýz diye; hadi ben gideyim,” diyerek ayaklandý.

Ýsmail hemen karþý çýktý. “Anam avradým olsun, onlarý içmezsen seni de, bu evi de yakarým!”

Lale, durduk yerde baþýna belayý sardýðý için kahrediyordu. “Ama bir þey olur da babam anlarsa…”

“Yav… Biþi olcak olsa, niye içireyim? Geri zekalý! Ýç, iç, biþi olmaz…”

Lale, ani bir kararla haplarý attý aðzýna, abisinin uzattýðý rakýdan bir yudum alýp yuttu. Rakýnýn tadýndan tiksinerek suratýný ekþiltti. “Ýðrenç!”

Ýsmail ise, onun kafasýna dikmediði rakýyý da içmesini istiyordu.

Lale, burnunu tutarak bardaðý dibine kadar içti. Öðürür gibi sesler çýkarttýktan sonra sakinleþti. “Hadi, ben gidiyom,” diyerek ayaklandý.

Ýsmail, tekrar oturttu onu. “Hele þöyle yamacýma gel de, þu müteahhitlik iþini iyicene anlat bi, bana! Sonra gidersin!”

Lale, onun gösterdiði yere, hemen yanýbaþýna geçti, oturdu.

*