Mevsim Gülbahar- Nikah Ve Yolculuk...
“Düğün merasimine gerek yok,” demişti Ümmühan’ın babası Bahri Soylu;
“Çocuklar gurbete çıkacaklar. Oturacakları evi dayayıp döşeyecekler. Bir sürü
masrafları olacak. Düğün için yapacağımız masrafları ellerine verelim!”
Halil Kaya’nın annesi Nisa Hanım itiraz edecek gibi oldu, biricik oğlunu
düğünlü dernekli baş göz etmek istediğini söyleyerek; “ne eşyası lazım olacaksa
tutsunlar bir kamyon, götürsünler buradan!”diye ısrar etti.
“Astarı yüzünden pahalı olur öyle! Kamyon parası, eşyaların değerinden fazla
tutar!”
Halil Kaya, kararı büyüklere bırakmıştı. Ümmühan ise, “gelinliğimi satın alın
yeter bana, öteki şeylere siz karar verin,” diyordu. Her genç kız gibi onun
derdi gelinlik giymekten ibaretti. Nisa hanımdan gayrı herkes Bahri beyi
destekleyince, Nisa hanım isteğinde ısrarcı olmadı.
Nikâh dairesindeki memur, raporu götürdüklerinde üç gün sonrası için bir tarih
vermişti. Bu yüzden her şey sıkışığa denk geldi. Sarımsaklı’daki yazlık ev,
temizlenmiş, bir iki eşyayla takviye edilmiş, zifaf gecesi için düzenlenmişti.
Yeni evli çiftin, düğün merasimi yapmak yerine, Sarımsaklı’da üç günlük bir
balayı yapmalarına karar verilmişti. Üçüncü günün sonunda da Muş yolculuğu
başlayacaktı.
Tatlı telaşlarla nikâh günü gelip çattı. Halil Kaya, gelin arabası olarak
süslenmiş arabasını gelin evinin önüne getirdiğinde, gördüğü şey karşısında az
kalsın küçük dilini yutacaktı.
Gördüğü Ümmühan’dı. Yoksa değil miydi? Bir kız, gelinliği giyince bu kadar mı
değişirdi? Kız, gelinlik içinde öyle müthiş bir güzelleşmişti ki, Halil Kaya,
müstakbel eşini az daha tanıyamayacaktı. Arabadan inip, kapıyı tutarak onun
arabaya bindirilmesini beklemeye başladı. Ümmühan, annesinin, babasının,
abisinin ve yakın komşulardan bir kaçının refakatinde arabaya getirildi,
bindirildi. O bindikten hemen sonra Halil, yeniden direksiyona geçmek
istediğinde Bahri bey hemen müdahale etti.
“Sen arkaya, gelin hanımın yanına geç oğlum! Arabayı senin kullanman yakışık
almaz. Şinasi amcan kullansın.” Şinasi amcan, dediği, birbirlerine sevdiklerini
itiraf ettikleri gece Ümmühan’ı Cunda’daki müzikli gazinoya getiren yaşlı
taksiciydi. Direksiyona geçerken adamın gözleri ıslak ıslaktı; besbelliydi ki,
ortamdan duygulanmıştı.
Halil itiraz etmeden, arkaya, Ümmühan’ın yanına geçti, oturdu. Şoförün yanına
da Erol Soylu geçti, oturdu.
Ümmühan, geride bıraktıklarına, “haydi, geç kalmayın sakın!” diye seslenirken
araba hareket etti.
*
Ümmühan ile Halil, salona girdiklerinde, salondakilerin alkışları tınladı.
Doğruca gidip nikah memurunun önüne oturdular. Masanın bir yanında da evlenecek
çiftin şahitliğini yapacak olan, Oya Kavak ile avukat Hakkı bey vardı. Evet,
Eskişehir’den davet edilen Cemal Kabaloğlu ve Hülya ile birlikte Bora’nın
annesi Oya Hanım da gelmişti. Onun bu jestine karşılık olarak da Halil Kaya,
kendinikâh şahidi olarak Oya hanımı belirlemişti.Nikâh memuru, “Sayın Belediye
Başkanımız falan filanın bana vermiş olduğu yetkiyle, ...” diye başlayan
bildik, kalıplaşmış cümleleri kurduktan sonra genç çifte bir birleriyle
evlenmek istediklerini itiraf ettirerek ve Oya hanımla Hakkı beyi de bu itirafa
şahit ederek, nikâh defterinihepsine ayrı ayrı imzalattı ve evvelce hazırlanmış
nikâh cüzdanını çıkartıp, gene kısa bir nutuk çektikten sonra Ümmühan’a teslim
etti.Aynı şeyleri kıydığı her nikâhta tekrarlaya tekrarlaya bir papağana
dönüşmüş olan nikâh memuru işini bitirir bitirmez uçup gitti. Vakit
kaybetmeksizin, tebrikleşmeler ve takı takma töreni başladı. Bir yanda da
vazifeli fotoğrafçının, fotoğraf çektikçe flaşörü parlayıp sönüyordu.
Halil Kaya’nın “benim senden sonraki ikinci annemdir, altı yıl boyunca oğlu
Bora’dan ayrı tutmadı beni; çok ekmeğini yedim,” diyerek annesiyle tanıştırdığı
Oya hanım ile annesi Nisa Hanım, ilk kez tanışmış olmalarına karşın, oğullarının
kan kardeşlik bağıyla birbirine tutkun iki arkadaş olmalarının yakınlığıyla,
kafa kafaya vermişler, bir ihtimal Bora hakkında konuşuyorlardı. Onların böyle
kaynatması, hemen yakınlarındaki Cemal Kabaloğlu’nun da dikkatini çekmişti.
Hemen yanında ki Hülya’ya, “Oya teyze gene, Bora’nın, benim yüzümden katil
olduğunu anlatıyor,” dedi. Erol Soylu ile sohbet etmekte olan Hülya ise, onu
duymadı bile…
Hülya, Erol Soylu’ya, “Halil ile aynı kasabada iş bulduk,” dedi. “O, yetiştirme
yurdunda uzmanlık kadrosuyla, ben de bir maden işletmesinde ihracat müdürü
olarak çalışacağız.”
Erol Soylu bu birlikteliğe şaşırmadan edemedi. “Aynı kasabaya gidecek olmanız
ilginç bir tesadüf.”
Hülya, her zamanki gibi açık sözlü olmayı sürdürerek, yanı başlarındaki Cemal
Kabaloğlu’nu gösterdi. “Cemal, Bulanık’ın ileri gelen ailelerinden birine
mensuptur. İşlerimizi o ayarlayıverdi.”
Cemal Kabaloğlu etrafı seyretmeyi bırakarak onlara döndü. “Benden mi
bahsediyorsunuz siz?” diye sordu.
Hülya ona gülümseyerek karşılık vermekle yetindi.
Erol Soylu, “Halil bundan hiç bahsetmemişti bana, oysa her şeyimizi
paylaşırdık,” dedi. Halil ile samimiyet seviyelerini vurgulamak ihtiyacı
duyarak, “kan kardeşiz,” diye ilave etti.
Hülya, “Halil, benim nişanlımla da kanka,” dedi hemen.
Cemal Kabaloğlu, “biz de Hülya ile kankayız. Değiş mi kız?” diye lafa karıştı,
gene Hülya’dan bir tebessümle karşılık alabildi.
Halil Kaya, Bora’yı çok anlatmıştı. Erol Soylu, tanışmadıkları halde yakından
tanıyordu onu. “Nişanlınız Bora mı?” diye sordu.
“Evet. O!”
“Halil bahsetmişti ondan. Eskişehir’e gittiği yıl Bora üniversiteye
hazırlanıyormuş. Halil, evinde kurs vermiş ona da...”
Hülya, onun sözünü keserek, “ikimize verdi kursu,” dedi. “Ben de, Bora da,
üniversiteyi Halil’in sayesinde kazandık.”
Erol Soylu, “ben de onu diyecektim,” diye devam ettikten sonra Cemal
Kabaloğlu’na dönerek, ona, “siz nereden tanıyorsunuz Halil’i?” diye sordu.
Cemal, onu, “ev arkadaşım oldu; onu bana bu kızla Bora getirdi,” diye
cevapladı.
Onlar bu sohbeti sürdürürken, bir anons yapıldı. “Değerli konuklar! Takı töreni
başlamıştır. Takısını sunmak isteyenler, lütfen sıraya girsinler!”
Takacağı bir şeyler olanlar, en baştaki Bedri ve Nisa Kaya’nın ardında sıra
oluşturdular. Ayşe Hanım, Bahri bey, Oya hanım…
Erol Soylu, “müsaade ederseniz, takımı takıp geleyim,” diyerek onlardan
ayrılırken, onlar da, “biz de takacağız,” diyerek onun peşi sıra gidip sıraya
girdiler.
Davetliler, hediyelerini Ümmühan’ın gelinliğine iliştirerek sırasını
savuşturuyordu. Herkes, karınca kararınca, ya para, ya da bilezik, madalyon
türü altın takıyordu. Törenin en hoş sürprizini yapan ise Cemal Kabaloğlu oldu.
Herkes merak ve hayret içinde onun getirdiği altın aksesuarları takışını
seyretmeye başladı. Taktıklarının ardı arkası gelmiyordu: Zincir, kolye, küpe,
bilezik, beşibiryerde…
Halil Kaya da onun bu abartısına dayanamayarak, ona hafif bir sesle, “Amma
abartmışsın ha!” diye söylendi.
Cemal Kabaloğlu, ona, "lan oğlum, sizin benim için abarttığınız dostluğun
yanında lafı mı olur lan," diyerek sırıttı.
*
Tanıdık, tanımadık ne kadar insan varsa Sarımsaklı’daki evde birikmişti.
Hülya, müstakbel kayın validesi Oya hanımı bu dört günlük Sarımsaklı
ziyaretlerinde bir saat bile yalnız başına bırakmamıştı. Nisa ve Bedri Kaya
çiftinin misafirleri olmuşlardı. Aynı odada kalmışlardı. Genelde Bora Kavak
hakkında konuşmuşlar, kah hüzünlenmişler, kah ümitlenmişler, birbirleriyle
yakınlaşmalarını iyice pekiştirmişlerdi. Nikâhı hayırlamaya gelen gidenlerden
bir zaman ayırabilirse, Nisa hanım da onlarla vakit geçirmişti.
Oya hanım, kaygılı, “Bora ile bu gittiğiniz yere mi yerleşeceksiniz, kızım?”
diye sorduğunda;
Hülya, “Oya anneciğim, Bora çıksın, konuşuruz, karar veririz nerede
yaşayacağımıza,” diye yanıtlamıştı onu. “Cemal, şirketin merkezini İstanbul’a
taşıyacağım, diyor. İstanbul’da yaşarız her halde…”
Erol Soylu da Cemal Kabaloğlu’nu kendi evlerinde misafir etmişti ya, evde
durdukları pek olmamıştı. Ayvalık kazan, onlar kepçe, girip çıkmadıkları hiçbir
yer kalmamıştı. O arada avukat Hakkı Bey de Cemal’in tepesinden inmek
bilmemişti. Tabii ki, ilçe başkanlığını yaptığı partinin genel başkan
yardımcısı Celal Kabaloğlu’nun oğlu layıkıyla ağırlanmalıydı. İlker İlseler de
bu önemli misafirin ağırlanmasında lüks yatıyla katkıda bulunmuştu.
Cemal, Ayvalık’a da, denizine de hayran kalmıştı. Ayağına geçirdiği bermuda
şortu ve terlikleri hala çıkartmamıştı. “Hemi de valla, gelip bir yazlık
alacağım buradan! Senede bir ay olsun, gelip kalacağım. Cennet buralar yahu,
cennet!” diyordu. Onun bu memnuniyeti ev sahiplerini mutlulukla gülümsetiyordu.
Halil Kaya, bu uzun yolculukta kendi arabasını kullanmayı göze alamayarak onu
babasına iade etmişti. Dördü de Cemal’in arabasıyla gideceklerdi. Nihayet
dörtlü Cemal’in arabasında ki yerlerini aldılar. Anne Nisa hanımın savurduğu
bir sürahi suyun önüne kattığı araba hızla uzaklaştı, kayboldu. Geride
kalanların, birbirlerine “Allah kavuştursun!” dilekleri başladı.
*
(
Mevsim Gülbahar- Nikah Ve Yolculuk... başlıklı yazı
AliKemal tarafından
15.01.2016 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
