Mevsim Gülbahar - İriyarı İle Çiroz
Cezaevinde Paşa, Bora’nın omzuna temas ederek, “Gel, gidip çay içelim!”
dedi.
“İçelim…”
Birlikte koğuştan çıktılar.
Çay ocağında beş altı küçük masa vardı ve masalar genelde doluydu. Masalardan
birisinde oturan derli toplu bir adamın yanına gittiler.
Paşa adamı selamlayarak, “Hayırlı akşamlar ola mühendis bey!” dedi.
Adam, onarı nezaketle karşıladı. “Merhaba!Hoş Geldiniz!” Tereddütlü davranan
Bora’ya oturması için yer gösterdi. “Buyurun, buyurun, oturun lütfen!”
Paşa, adamı Bora’ya tanıttı. “Muhsin abi mühendistir. Onun da, senin gibi,
siyasi faaliyetlerle işi olmazmış, ama siyasi hükümlüdür kendisi.”
“Sağlık olsun… ” Adam, Bora’ya “geçmiş olsun!” diledi.
“Sağ olun, size de…”
Köşe masada oturan iki kişi, aralarında tartışmakdaydılar. İrikıyım olanı,
ötekini bir şey için ikaz etmekteydi. Bora, merakını gidermek için onları
seyrederek kulak kesildi.
İrikıyım olan, “İkide bir şu dilini şaklatıp durma be birader! Kopartacağım
dilini, bak…” diyordu.
Çiroz olan da, “Ne yapayım… Dişimin arasında bir şey sıkışmış, çıkartmaya
uğraşıyorum,” diyerek arkadaşına itiraz ediyordu.
“Dilinle diş arasındaki kırıntıları temizlemek şart mı? Gir lavaboya, çalkala
ağzını, ya da kürdan bul… Ne bileyim… O sesi çıkartma da ne yaparsan yap! Gıcık
oluyorum…”
“Tamam, tamam!”
Orada bulunan diğer mahkumlardan Bora’ya laf atanlar oldu.
“ Geçmiş olsun, birader!”
“ Allah kurtarsın!”
Bora, hepsine ayrı ayrı, “sağ olun!” diye karılık verdi.
Paşa, onun kulağına eğilerek, “Şu köşedekiler getirip çay ikram ettikleri zaman
ayak parası isteyeceklerdir. Tepki vermeye kalkışma, olur mu? Bir iki lira ile
savuştururum ben,” dedi.
Bora da Paşa’nın kulağına fısıldayarak, “ Haraç mı? Niye veriyoruz ki?” diye
sordu. Konuşmalarını fısıltıyla sürdürdüler.
“Burada ki usul gereği, bu tipler ikram ettikleri çayın karşılığı haraç
toplarlar. Hep böyle yapılır, yeni gelenlerden, ikram edilen bir çaya karşılık
bir ayak bastı parası alınır…”
“Allah Allah! Verme sen de! Dağ başı mı burası?”
Muhsin, onların lafına karışarak, “Vermezsen psikopatlık yapıp dururlar. Her
karşılaştığında kapışıp durmaktansa, vermek en iyisidir,” dedi.
Paşa, “ben hallederim, bana bırak sen,” deyince Bora, sen bilirsin diye başını
salladı.
Çiroz, doğruca çay ocağına giderek, Çay ocağı görevlisinin hazırladığı çayları
bir tepsiye koydu, getirip masada servis etti.
“Allah kurtarsın birader!"
Bora, soğuk mimiklerle başını sallamakla yetindi.
Paşa, önceden hazırladığı kağıt parayı adamın avucuna sıkıştırdı.
Çiroz, Bora’dan da para beklentisi içinde, yeniden, “Allah kurtarsın
delikanlı!” dedi.
Bora, dalga geçerek, “Seni de!” dedi.
Paşa, Çiroz’a verdiği parayı işaret ederek, “O para, onun içindi,” dedi.
Çiroz, elindeki parayı şöyle bir inceleyip azımsayarak, “Bilirsin hocam, her
koyun kendi bacağından asılır buralarda!” dedi.
Bora, aniden sinirlenerek, ani bir refleksle adamın elinde tuttuğu parayı
kaptı, gerisin geriye uzattı adama. “Al bunu! Bu sana benim sadakam!”
Çiroz, parayı aldı, Bora’ya ben sana sorarım der gibi bakarak oradan ayrıldı.
“Allah kurtarsın!”
Arkadaşının yanına döndü. İki arkadaş köşedeki masalarında bir şeyler
fısıldayarak ters ters bakamaya başladılar.
Paşa, Bora’nın kulağına fısıldayarak, “Karışmayaydın keşke,”dedi.
Bora öfkeliydi. “Resmen haraç topluyor adam, yahu!” diye söylendi.
“Boş ver! Burada yaşayacaksan, alışacaksın böyle şeylere... Şimdi, dikkatli
olmalısın artık. Bu herifler seni tacize başlayacaklardır.”
“Buranın bir yönetimi yok mu? Onlar müdahale eder herhalde!”
“Etseler de fark etmez. Bunlar bildiğini okurlar gene...”
“Okusunlar da görelim!”
Paşa, hayretle, “Sana ne oldu böyle be kardeşim? Bu sinirleri biz yapardık da,
sen müdahale ederdin bize. Amma değişmişsin ha!” diye söylendi.
Çiroz’un ikram ettiği çaylar olduğu gibi önlerinde durmaktaydı. Çay ocağında
görevli mahkuma dönen Paşa, gelmesini işaret etti. Adam koşturup geldi.
“Bunlar soğudu, al götür de, taze bir çaydanlık demle bize…”
Çaycı, dolu çay bardaklarını alıp götürdü.
Demlikle getirilen çay içilip de bitirildiğinde, dışarıdan duyulan bir ses
mahkumları sayıma çağırmaktaya başladı.
“Herkes sayımaaa!...Sayımaaa.... Hadi ulan, herkes içtimaaa...”
Koridorda, her koğuşun mahkumları, kendi koğuşları önünde tek sıra dizildiler.
Koğuşların sayımıyla görevli gardiyanlar, kendi koğuşlarındaki mahkumlara
soldan sağa sağdırarak sayımları tamamladıkça ellerindeki formlara bilgileri
işledikten sonra, onları tekmil vererek baş gardiyana teslim etmekteydiler.
“Siyasi A koğuşu otuz mevcuduyla tamamdır amirim.”
“Siyasi B koğuşu otuz mevcuduyla tamamdır amirim.”
“Büyük koğuş altmış mevcuduyla tamamdır amirim.”
“Sübyenler koğuşu otuz beş mevcuduyla tamamdır amirim.”
Böylece tamamlanan sayımdan sonra Baş Gardiyan, teslim aldığı kağıtlarla
birlikte oradan ayrılırken,
“Allah kurtarsın!”diye seslendi. Bu temenni, ‘dağılabilirsiniz…’ komutu
anlamına geliyordu. Tutuklular, apar topar dağılmaya başladılar.
Bir sigara içimliği beklemeden sonra herkes, yemekhaneye koşturacak, yemek
kuyruğunda önlerden yer kapmak için oluşacak itiş kakışa katılacaktı. Aynı
karmaşa, hatta daha fazlası, yemekten hemen sonra, televizyon odasında, bu defa
önlerde sandalye kapmak için yaşanacaktı.
*
(
Mevsim Gülbahar - İriyarı İle Çiroz başlıklı yazı
AliKemal tarafından
8.01.2016 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.
