Caddeye çýktýlar.

Ümmühan’ýn uslu durmasý mümkün mü? Yolda henüz ilerliyorlardý ki, zýpladý yine oðlanýn sýrtýna, yine bacaklarýný beline, kollarýný boynuna kenetledi. Halil, yine bir türlü söküp atamadý onu sýrtýndan.

“Beni taþý! Çok yorgunum…”

“Yahu, yolda þýmarma hiç deðilse! Görmüyor musun, gelen geçen arabalar bize bakýyor.”

“Bakarlarsa baksýnlar. Bana ne?”

“Küçücük bir adam, deve gibi kýzý sýrtýnda taþýyor, diye acýrlar bana.”

“Her adam bir kýzý ömür boyu sýrtýnda taþýmak zorundadýr. Sen de ömrün boyunca sýrtýnda taþýyacaksýn beni böyle…”

“Sen öyle zannet!”

“Görürsün!”

“Çok beklersin!”

Bir yerli araba geçerken içindeki iki genç dönüp dönüp bakmaya baþladýlar.

Ümmühan, el kol hareketleri yaparak, “niye bakýyorsunuz len, züppeler? Yürü, taþ arabasý…” diye baðýrýrken, otomobil az ilerde durdu, sonra geri vitese takarak yanlarýna geldi.

Arabada ki gençlerden birisi, “ manyak mýsýn sen kýzým, niye el kol hareketleri yapýp tahrik ediyorsun insanlarý!” diye çýkýþýrken,

Halil, “yürüyün, gidin siz, kardeþim. Kendisi akýl hastasýdýr da…” diye aþaðýdan aldý.

Ümmühan, “kötülüðüne etmedik herhalde, kocam sýrtýnda hastaneye yetiþtirmeye çalýþýyor, görmüyor musunuz? Durun, bizi de götürün, diyeydi o el kol hareketlerim…”

“Doðru söylüyor, çarþýya kadar atýverirseniz bizi, bir doktora götürmem için…”

Arabada ki genç, “ Haa! Öyle desenize! Tamam, binin, atlayýn haydi, arkaya…” diyerek arabanýn arka kapýsýný açtý.

Ümmühan, binmeden önce direksiyondaki gencin yanýna vararak, ona, “sen in de, ben süreyim bunu,” diye sýrnaþtý.

Direksiyondaki genç ona gülümseyerek, “ehliyetin var mý?” diye sordu.

Ümmühan, iyice deliliðe vurarak, soruya ayný soruyla karþýlýk verdi. “Ehliyetin var mý?”

“Benim var. Senin var mý?”

“Ne var mý?”

“Ehliyetin var mý?”

“Neymiþ o?”

“Ehliyet…”

“Seninki var ya, yeter o hepimize…”

Öteki genç acýmayla bakarak, “geç otur arkaya da gidelim bacým. Sen iyileþ bir, sonra araba da sürersin, uçak da, inþallah…” dedi.

Ümmühan ve Halil, bindiler arabaya, hareket ettiler.

Halil, kýzýn numara yaptýðýnýn anlaþýlacaðýndan kaygýlanarak dýþarýlarý seyretmeye baþladý.

Ümmühan bu, baþladýðý bir þeyi yarým býrakýr mý hiç! 

Þoförün yanýndaki gence, damdan düþer gibi, “senin karýn var mý?” diye soruverdi.

Genç, “yok,” dedi.

“Sevgilin?”

“Var.”

“Elini tutuyor musun onun?”

Genç, gülümseyerek, “tutmaz mýyým? Her yere elele tutuþarak gidiyoruz onunla,” diye karþýlýk verdi.

Ümmühan, Halil’in omzuna bir yumruk atýp, “bu benim elimi tutmaktan utanýyor,” diye söylendi.

“Tutcakmýþ gibi yapýyor, tutmuyor. Neymiþ, tutcakmýþ da, kendini zor zaptetmiþmiþ, tutmamýþmýþ…”

“Hastasýn ya, ondandýr. Ýyileþtiðin vakit tutar elbet.”

“Tutar mý?”

“Tutar.”

“Hemen iyileþiversem, þimdi… Hemen tutar mý?”

“Tutar, tutar…”

“Þimdi, burada?”

“Burda tutar.”

Halil, onun delilik numarasý yapmaktan vaz geçip, normal hale dönüþmesinden kaygýlanarak, þekilden þekle girmeye baþladý. Adamlara olanlarý izah etmek mümkün olmazdý ve bir kavga dahi çýkabilirdi. O kaygýyla suratýný iyice cama dayadý; arabaya bindiðine de bineceðine de milyon kere piþman olmuþtu.

Ümmühan, onu omzundan çekiþtirerek camdan ayýrdý, “Kocacýðým, ben iyileþtim, bak!” diyerek suratýný zorla kendine doðru çevirdi.

Halil, çaresizce, ona, “Aferim!” demek zorunda kaldý.

Ümmühan, bu defa ellerini uzattý ona doðru. “Hadi, ellerimi tut!”

Halil, “sonra tutarým,” dedi. “Bu abilerin yanýnda ayýp olur.”

“Ayýp olur mu, abi?”

Genç, “Olmaz, olmaz,” diyerek onu destekledikten sonra Halil’e dönerek, “Tutuver iþte kadýncaðýzýn elinden hemþerim, ölüm yok ya ucunda!” diye devam etti.

Halil, çaresizlik içinde kývranarak, kýzýn ellerinden tuttu.

Bundan yüz bulan Ümmühan, bu defa da, “hadi, beni çok sevdiðini de söyle!” diye ýsrar etmeye baþladý.

Halil, daha fazla sabredemeyerek, “e! e! e!...” diye baðýrýp kýzýn ellerini silkeleyerek ellerinden ayýrdý. “Yeter ama bu kadar da þýmarýklýk!”

Þehir merkezine gelmiþlerdi. Arabanýn sürücüsüne,

“ Þurada durur musunuz? Lütfen!” dedi.

Sürücü dururken, “Hastaneye gitmiyor muydunuz? Götüreydim…” dedi.

Halil, “ yok, Sað olun!” diyerek indi arabadan, Ümmühan’ýn da inmesini bekledi. “Kendi arabamýz þurada. Artýk, bundan sonrasýný onunla hallederim.” Adamlarýn kapýsýný çarparak örttü. “Teþekkür ederiz!”

Ümmühan da, gençleri kýzdýrabilecek þekilde, þýmarýk hareketlerle el sallayarak selam vermeye baþladý. Kendi arabalarýna doðru yürümeye baþladýklarýnda, Halil, arabadaki hareketlerinden dolayý azarlarken Ümmühan, çocuklar gibi seke sek oynamaya baþladý.

Arabada ki gençler ise henüz gitmemiþler, onlarýn arkalarýndan þüphelenerek bakýyorlardý.

Direksiyondaki genç, acýmayla, “Allah kimseyi akýldan etmesin be birader,” diye hayýflanýrken.

Yanýndaki de, “Taþ gibi de karý valla,” diye söylendi.

*