SAFÝNAZ ABLA - r o m a n

Enstrümanýn ustalarýyla dostluklar kurarak ve bazen dersler alarak basgitar çalmakta epeyi ileri taþýmýþtým kendimi. Genelde bass gitar çalmak üzerine yoðunlaþtýðým için, kendimi  daha çok o yönde eðitmiþtim. Fa anahtarýyla bir partizizasyonu rahatlýkla okuyor ve çalabiliyordum. Ýyi bir bascý olduðum söyleniyordu. Bu durumum iyi orkestralarda, daha iyi paralar kazanmamý ve arada bir ünlü profesyonellerin arkasýnda sahne almamý, ya da onlarýn stüdyo çalýþmalarýna katký yapmamý da saðlýyordu.

Babamla kötü giden iliþkilerimize raðmen, onun evinde kalmayý sürdürüyordum. Buna hiç ihtiyacým olmadýðý halde eski bir alýþkanlýktý iþte... Babamýn bir ayda kazandýðý maaþý yevmiye olarak kazandýðým oluyordu, anneme verdiðim parayla da mutfak giderlerine katký yapmaya çalýþýyordum. Kazancýný öyle çarçur eden birisi de deðildim. Evet, içki içme alýþkanlýðým vardý, takýldýðým çevrede giderlerim de oluyordu, ama bunlar devede kulaktý. Elime geçen her paraya, 'Safinaz abla tasarruf planý' uyguluyordum. O, kazandýklarýný bir ay boyunca banka hesabýnda biriktiriyor ve her ayýn birine kadar biriktirebildiklerini bir yýllýk vadeli hesaba çeviriyordu. Böylece her ayýn birine ait on iki tane vadeli hesabý vardý. O ay biriktirdiklerini, vadesi dolan eski hesabýna ekliyor, hesabýn faiz geliriyle birlikte parasýný çoðaltýyordu. Bu þekilde tasarrufu iki buçuk yýl hiç aksatmadan uyguladým.

O iki buçuk yýllýk süreçte Eskiþehir, Ýstanbul arasýnda gide gele yoðun bir iþ hayatý sürdürdüm. Yaptýðým bir kaç besteyi de satarak epeyi para kazandým.

Çocuk deðildik. Hepimiz büyümüþtük artýk. Ben yirmi yaþýmdaydým. Kardeþim Ersin ise on sekizine yaklaþmýþtý. O arada evden ilk giden Ersin olmuþtu. Benim çalýþkan kardeþim, girdiði üniversite sýnavlarýnda Hacettepe Týp Fakültesini kazanmýþtý. Emindim ki, o çok baþarýlý bir doktor olacaktý.

Esin ablam da çok durmadý yanýmýzda, çalýþtýðý hastanenin doktorlarýndan birisi aile büyükleriyle gelerek onu annemden babamdan istediðinde, zaten iki genç aþýðýn arasýnda kararlaþtýrýlmýþ olan bu evliliðe "hayýrlý olsun," demek gerekmiþti.

Evin tek çocuðu olarak bir ben kalmýþtým. Evin hayýrsýz evladý!

O sýralarda müzisyenlik piyasasýnda pek çok acemi müzisyen türemiþ, bunlar düþük ücretlerle çalýþmaya razý olduklarýndan yevmiyeler iyice düþürülmüþtü. Eve katkýmý da aksak topal yürütymeye çalýþýyordum, fakat kazandýðým para ne eve, ne bana, yetmiyordu ve sýk sýk da iþsiz kalýyordum.

Annem babam için geçim þartlarý oldukça güçleþmiþti. Ersin'in okul masraflarý da baþlayýnca, oturduðumuz dairenin kirasýný ödeyemez duruma düþmüþlerdi.

Annemin atadan kalma köy evine taþýnmaya karar verdiler. Hiç olmazsa kiradan tasarruf edip, Ersin"i rahatça okutabilmek için annemin köyü olan Eðriöz'e taþýnýp yerleþtiklerinde, bu defa da ben ortada kalmýþtým. Bu pek sorun olmuyordu, ama iþsizken cepten yemeye baþlamýþtým… Cebimdeki paranýn da tükendiði bir gün,  bankadaki paralar vadeli hesaplarda olduðundan vadeli bir hesabý bozarak para sahibi olmak üzereydim ki, bundan Safinaz ablaya bahsettiðimde þiddetle karþý çýktý.

"Babamla annem, annemin köyüne gidip yerleþtiler. Mecburen bir otelde kalýyordum ama, bu günlerde iþsiz kalýnca otel parasýný ödeyemez oldum. Vadelerden birini mecburen bozacaðým." dedim.

"Neden benim evime gelmedin de otelde kaldýn?"

"Sana çok yüküm oldu be abla… Daha fazlasý olsun istemedim."

"Neyse, olan olmuþ," diyerek iþ önlüðünün cebinden çýkarttýðý kaðýt paralardan bir kaçýný avucuma sokuþturdu. "Al bunlarý, git bir lokantaya, karnýný doyur, gel. Bundan sonra benim evde kalýyorsun."

*