" Mekansýz bir zaman sýkýþýverdi iki ses arasýnda. Ýlk ses kulaklarýmda çýnlýyordu hala:  'elveda yakýþýklým, elveda!’

Ýkinci sesin özlemiyle, kendini bilmez ruhum yaþamýn anlamýný unutacaktý. Bir kýsýr döngü içinde kendini tekrar eden, amaçsýz bir çocukluk sürdürmeye baþlamýþtým. Zamaný kurmayý unutmuþlardý ve duracaktý biraz sonra... Yürüyüp gitmeye, yiyip içmeye mecalim yoktu. Baþka hiçbir þey yapmak istemiyordu caným, bir þeyler yapmak için acelem de yoktu. Mekansýz bir zaman içinde koca bir karmaþa halinde sürdürülen yaþamlar vardý, onlar nereye çekiþtirirse peþlerinde sürükleniyordum.Ne yaparlarsa yapsýnlar, tüm zaman durmuþtu artýk. Peki ya duygular ? Evet ya, duygularým... Onlar hala direnmekteydi  zamana…

*

Ablamýn, roman mahallesinde oturduðumuz için arkadaþlarý tarafýndan sürekli taciz edildiði gerekçesiyle baþka bir eve taþýnmaya karar verdiler. Safinaz abla yok olduktan sonra Kore mahallesinin benim için de hiç bir cazibesi kalmamýþtý. Ne var ki, ev kiralarý ateþ pahasýydý ve uygun bir ev bir türlü bulunamýyordu.

Hafta sonlarýnda babam da çýkýyordu uygun bir ev aramaya. Onlardan birisinden eve sýrýtarak döndü. "Müjde haným, þehrin en merkezi semtinde, bedava bir ev buldum!" diyerek gelince hiç birimiz inanmadýk tabii ki, hele "Ýki katlý, müstakil, bahçeli," diye evin özelliklerini saydýkça, bulduðu evin ev deðil, bir konak olduðuna hükmettik. Yemin edince ona inanmak zorunda kaldýk. "Ev sahibi, kira mira istemem! Girin eve, bakýmýna, onarýmýna özen gösterin yeter!" diyerek anahtarlarý teslim etmiþti. Böylesine hayýrseverlerin hala var olmasýndan dolayý, halkýmýzla gurur duyduk.

Hemen taþýndýk eve!

Eve mi? 

Evin önüne vardýðýmýzda görüntü aynen þöyleydi: Evin temel taþlarýndan çatý kiremitlerine kadar tüm yüzeyinde bulunabilen tüm çýkýntýlara ufak birer çaput baðlanmýþtý, çýkýntýlarýn bittiði andan sonra da bulunabilen tüm girintilere gene birer parça çaput sokuþturulmuþtu. Bu görüntü eve oldukça ilginç bir hava veriyordu. Badana yerine çaput! Çaput ev! Ben o yaþta, bu görüntünün anlamýný çözümleyememiþtim ama feryadý basan annemin sesinden bir þeyler anlamýþtým.

"Aliii!!! Bu ev yatýrlý!"

Yatýr, katýr babamýn umurunda deðildi. Onun derdi baþkaydý. "Bedava haným, bedava!"

"Yatýr hazretleri rahatsýz olur. Huzur vermez Ali!"

Babam anneme, evi, "ahha iþte, yatýr hazretlerini self servisten kurtarýr, bir ibrik abdest suyu sunarsan, anlaþýr gidersiniz!" diyerek tam da bu noktada benimsetti.

Gözlerini karartýp eþyalarý içeri taþýdýlar. Ýki katlý, oldukça eski ve metruk bir evdi. Evin halk arasýnda ‘Yatýrlý Ev’ diye yaygýn bir ünü vardý. Biz taþýnýncaya kadar uzun süredir hiç kimse orada oturmaya cesaret edememiþti. Babamýn öyle þeylerden korkusu yoktu ve babamýn telkiniyle annemin de cesareti yerine gelmiþti. Benim ve kardeþlerimin korkup korkmadýðýmýzý ise hiç kimse sormamýþtý! Bahçesi ve bahçesinde birer elma ve viþne aðacý vardý. Yatýrlý olmasý nedeniyle taliplisi olmadýðýndan kirasý da yoktu. Ýlk taþýndýðýmýz günlerde, korkudan bahçeye bile çýkamamýþtým. Annemin dizi dibinden ayrýlmayan, evin uslu çocuðu oluvermiþtim ve bu yeni kiþiliðimden dolayý ebeveynim pek memnundular. Annemin dizi dibinde çýka gire bahçe korkusunu yendikten sonra o eski haylaz çocuk geri geliverince, bu defa da kýsa süreli iyi çocuk rolü oynamýþ bir sahtekâr olduðuma karar verilmiþti.

Tam karþýmýzdaki evde Sýdýka halalar oturuyordu. Bu kadýncaðýza, babamla hiçbir akrabalýðý olmamasýna raðmen neden ‘hala’ dediðimizi anlayamýyordum, buna karþýn onu seviyordum; çünkü, yaþýtým olan biricik kýzý Halime ile evcilik oynamamýza izin veriyor ve oyunumuz için bize kuru köfteler, börekler, meyveler, içecekler ikram ediyordu.

Halime ile iyice içli dýþlý olmuþtuk. Ýkna edebilirsem, arada sýrada öpmeme bile razý oluyordu. Sonra, ýsrar ederek onu evcilik oynamaya da razý ettim. Bunu çok dikkatli, çaktýrmadan oynamamýz gerekiyordu. Bir gün annem yanýna Ersin'i de alarak ablamýn okuluna veli toplantýsýna gitti. Babam da köyde, okulundaydý. Ev boþalýr boþalmaz Halime'yi aldým içeri. Dýþ kapýyý içeriden bir güzel kilitledim.

Kýzý somyaya oturttum.

"Halime!"

“Buyur.”

“Ne iyi ettin de geldin kýz. Çaðýrýnca he demeyeceksin diyerek ödüm kopuyordu.”

“Neden demeyecekmiþim? Kocamsýn ya…”

“He! Biz evlendik, deðil mi?”

“He! Belediye baþkaný kýydý nikâhýmýzý.”

“Senlen karý kocayýz artýk.”

“Biri geliverirse, görürsün karý kocayý!”

“Herkes iþinde, gücünde… Kimse gelmez, korkma!”

“Eve girerken bi gören olmamýþtýr inþalla!”

“Kimse görmemiþtir. De artýk, soyunalým!”

Ýkimiz birden üstümüzdekileri çýkartmaya baþladýk. Halime entarisini çýkartýr çýkartmaz don fanila kaldý. Hemen yataðýn üstüne uzanýverdi. Nihayet ben de uzun paçalý donumla kýzýn yanýna yattým.

“Hele bir sarýl þöyle!” diyerek kýza sarýlýp kendime çektim.

Halime direnmeden çekiþtirmeme koyuverdi kendini. Boþlukta yeþil gözleri parlýyordu.

“Haydi kýz, sen de sarýl hele!” diyerek yanaðýný öpmek üzere uzanýnca Halime baþýný geri çekti.

Þaþýrarak, “ne oldu?” diye sordum.

“Yüz görümlüðümü takmadýn ya…”

“Hay senin yüz görümlüðüne! Manyak mýsýn kýzým, sonra alýrým,” diyerek yenden öpmeye yeltendim.

Kýz gene çekti kendini, öptürmedi.

“Naz etmesene be kýzým! Burdan çýkýnca gideriz incik boncuk satan bir yere, sana istediðin kadar boncuk alýrým, valla billa, söz…”

Halime naz etmeyi sürdürdü.

Bu defa kýzdým. “Yanaðýný çekip durmasana be, orospu! Baþka oðlanlar olsa výcýk výcýk öpüþürsün!”

"Baþkalarýnlan neden öpüþeyim? Onlarla da öpüþmezdim.”

“Öpüþmezdin demek?”

“Öpüþmezdim elbette…”

“Yalancý alçak!”

“Öpüþmezdim. Öpüþülür müymüþ hiç? Ne kadar ayýp!”

“Töbe töbe! Öpüþmeyecektin de neden girdin buraya? Neden çýkarttýn üstündekileri? Manyak!”

Caným sýkýldý. Tekrar, “haydi uzat yanaðýný da öpeyim bir,” diyerek ýsrar ettim.

Ýnatlaþmaya öyle dalmýþtýk ki, dýþ kapýnýn kilidine giren bir anahtarýn týkýrtýlarýný duyamamýþtýk. Kapýyý dýþarýdan açmaya uðraþan anahtar, iç tarafta takýlý anahtar olduðundan kapýyý bir türlü açamýyordu. Kapýyý açmaya uðraþan bunu anlamýþ olmalýydý ki, anahtarla uðraþmayý býrakarak kapýnýn ziline basmaya baþladý. Kulak verdim. Zil çalýyordu. Ýçimden, “inþallah bizimkilerden biri deðildir,”diye geçirdim. Ayaða fýrladým. Bir yandan, “korkma kýz, bizimkilerden bu saatte hiç kimse gelmez eve. Satýcýnýn tekidir,” diye konuþarak kýzý teselli etmek isterken, dýþ kapýya doðru yöneldim. Tedirgin, “kim o?” diye seslendim.

Dýþarýdan annesimin aceleyle sesleniþi duyuldu: “Aç oðlum! Benim…”

Açmamakla açmak arasýnda çýrpýnmaya baþladým. Telaþla odama koþturdum, gene telaþla “Annemmiþ!” diye inledikten sonra kapýya koþturdum. Çaresiz, kilidi çevirip kapýyý açtým. Kapý açýlýr açýlmaz annem adeta koþturarak içeri daldý. Onun, benim odama doðru koþturarak gittiðini görünce baþýmdan bir kazan kaynar su döküldü. 

Annem, ”az daha altýma kaçýracaktým! Neden geç açtýn kapýyý!” diye söylenerek antrenin sonunda yer alan helaya girdi.

Onun helada olduðu süreyi deðerlendirmek için odama koþtum. Girdiðimde Halime'yi göremedim. Telaþlanarak, kýsýk bir sesle, “nereye sindinse çýk dýþarý, çabuk!” diye söylendim.

Kýz ranzanýn altýndan sürüne sürüne çýkmaya baþladý. Elbisesi üstündeydi, giyinmeye fýrsat bulabilmiþti.

Kýzý hýzlandýrmak için ellerinden tutup çekiþtirirken, “annem helaya girdi. Hadi, çabuk git de görmesin seni!” diye söyleniyordum.

Kýz çýkar çýkmaz kapýsýndan baþýný uzatýp hela kapýsýna bir göz attým; kapalý olduðunu görünce kýzý çekiþtirerek dýþ kapýya sürükledim, kapýyý açar açmaz onu adeta fýrlatýp atar gibi dýþarý çýkardým. Kapýyý örttüm. Hela kapýsýný yeniden kontrol ederek kapalý olduðunu gördüm, derin bir oh çektim. Ne var ki, kapý týklatýlarak çalýnýnca yeniden telaþlandým. Kapýyý aceleyle aralayýp Halime'yi gördüm. “Ne var kýz gene!” diye çýkýþtým.

“Ayakkabýlarýmý ver! Ýçerde kaldýlar.”

Ayakkabýlarý alýp, “çabuk git þurdan!” diye söylenerek verdim.

Kýz, “korkak þey! Senlen oynayanda kabahat!” diye söylene söylene gitti. Gelin kadýn olamadan kaynana olacak karý yüzünden oyun bitmiþti.

Heladan çýkan annem kapýma dayandýðýnda sükunet içinde yataðýmda uzanmýþ yatýyordum. Ona, “insaný bir rahat uyutmadýn!” diye çýkýþtým.

Annem, “affedersin oðlum! Haydi, uyu mademki sen,” diyerek kapýyý çekip örttü..

Bu oyunun ne denli büyük bir suç olduðunu öðrenebilmem için bu defa Halime'lerin evinde oynarken Sýdýka halaya yakalanmamýz gerekiyormuþ. Kulaðýmdan çekiþtirerek anneme teslim ettiðinde, annemin o meþhur çimcikleriyle morartmadýðý bir yerim kalmadýðýnda suçumu öðrenmiþ oldum.

“Duyarsa, babasý öldürür bunu!” denilerek bu suçum babama hiçbir zaman duyurulmadý. Sýdýka halalarýn evine gitmeme de bir daha izin verilmedi. Ben, günlerimi Halime sevdasýyla

perdelerimizin kenarýndan onlarýn evini gözlemekle geçirdim. 

Tam da o günlerde dört yaþýna girmiþ olan Ersin, þimdiye kadar olmadýðý kadar hasta olmuþtu ve annem de, babam da önce hastanede refakatçi olarak, sonra da evdeki nekahet döneminde kardeþimin üstüne titrer olmuþlardý.

Ben, evin sapýk çocuðu olarak varlýðýmý belli edecek bir þeyler yapmaya kalkýþtýðýmda zýlgýtý yiyordum. “Dolaþma ayak altýnda! Geç bir kenara otur!”

“Ama karným acýktý!”

“Sür bir dilim yað, zýkkýmlan! Görmüyor musun kardeþini, hastalýktan ölüyor, Þimdi onunla ilgileniyorum.”

Bunlarý söyleyen kadýn, yani annem, ablamýn dolaþýk saçlarýný açmak için önüne oturtup saatlerce onun saçýyla uðraþmaya, Ersin’in yüksek seyreden ateþine binaen nemli bezlerin biri kurumadan diðeriyle deðiþtirmeye, hatta bahçedeki yatýrýmýzýn abdest suyuyla ilgilenmeye vakit buluyordu, ama benim için hiçbir þeye, hiçbir zaman vakti olmuyordu.

Annem, beþ vakit namazýnda bir kadýndý ve namaz saatlerinde kendisi abdest almadan önce ibrikle su býrakýrdý bir yerlere; yatýrýn o suyu kullanarak abdest aldýðýna inanýrdý. (Yýllar sonra ibrik içinde býraktýðý o sularýn kullanýlýp kullanýlmadýðýný sorduðumda, annem, dolu býraktýðý ibrikleri her defasýnda boþ olarak geri aldýðýný söylemiþti)

Esin ablam benden beþ yaþ büyüktü. O, on iki yaþlarýndayken, beni, annemin de zorlamasýyla,  Kütahya’da bayram nedeniyle kurulan bir lunaparka götürmüþtü. Bir çadýrdaki illüzyonist gösterisine sokmuþtu beni. Sahnedeki sihirbaz, þapkadan tavþan çýkartýrken ben korkudan zýrlamaya baþlamýþtým. Kýzcaðýz gösteriyi sonuna kadar seyredemeden çýkmak zorunda kalmýþtý. Eve döndüðümüzde, ”senin yüzünden...” diyerek anneme þikâyetlere ve sitemlere baþlamýþtý.

Korkudan evin içine girmeden, bahçede oyalanýyordum. O arada çiþim gelince de, annemin ibrikle su býraktýðý o köþeye çükümü çýkartýp iþemeye baþlamýþtým ki, Cumhuriyetin ilk yýllarýndaki askerlerin giydiklerinin aynýsý olan bir þapkasý ve askeri kýyafeti olan bir asker gelmiþti yanýma ve “buraya iþeme, git, helâya iþe!” diyerek kýçýma hafif bir þaplak vurmuþtu. Þaka gibi, ama gerçek; hayatýmda yer alan herkes tarafýndan itilip kakýlan bir çocuk oluþum yetmiyormuþçasýna öbür dünyadan gelenlerin de itip kaktýðý bir çocuk olmuþtum.

“Avludaki asker amca iþiyorum diye beni dövdü,” diye zýrlayarak annemin yanýna kaçmýþtým.

Annem, beni teselli etmek yerine, beni döven “yatýr amca” için dualar okumaya baþlamýþtý.

Ablam, henüz yok edemediði Luna Park öfkesiyle, “o asker seni inþallah çarpar da, aðzýn burnun bir yana kayar, böyle olursun inþallah,” diyerek suratýna takýndýðý garip mimikleri gösteriyordu. Üst üste iki kez yaþadýðým korku travmalarý umurunda deðildi. O da, aslýnda haklý olarak on iki yaþlarýnda bir çocuðun mahrum edildiði eðlencenin kýzgýnlýðýný yaþýyordu o an; benim yaþadýðým sarsýntýlarý filan anlamasýný beklemek, ona haksýzlýk olurdu.

Tam da hafta sonuydu, babam eve dönmüþtü. Adamcaðýz daha ayakkabýlarýný çýkartýrken, “babacýðým, bahçedeki asker amca bugün bana tokat attý,” diyerek þikayete baþlamýþtým ki, ayakkabýlarýný çýkartmaktan vaz geçerek kolumu kaptýðý gibi adeta sürükleyerek bahçeye çýkarttý beni.“Hani, göster bakayým, nerede o asker?” Bahçedeki kömürlükten helaya kadar ne kadar yer varsa, hepsini o þekilde dolaþtýrdý. Arada bir de baðýrmayý ihmal etmiyordu. “Hey! Bu palavracý velede tokat atan asker, neredesin? Çýk ortaya!”

Hýzla dolaþtýðýmýz bahçeden, ayný hýzla eve döndük. Evin kapýsýndan girer girmez beni bir savuruþla odanýn ortasýna attý.

“Nedir ulan senden çektiðimiz! Dürüst bir çocuk olamadýn gittin yahu!”

Þaþkýnlýktan ne bir þey söyleyebiliyordum, ne de aðlayabiliyordum.

Babam ise, ayakkabýlarýný çýkartýp doðruca Ersin’in yanýna gitmiþ, onu kucaðýna almýþ, öpmeye baþlamýþtý. “Hani de benim oðlum, bu gün nasýlmýþ, bir göreyim onu… O, Maþallah, maþallah, turp gibi olmuþ bu yahu!”

Düþtüðüm yerden Ersin’in ona mutlulukla sýrýttýðýný görebiliyordum. Þu an Ersin ile yer deðiþtirebilmek için neler vermezdim ki!

Evin avlusundaki elma aðacý verimsizdi. Her yýl bir dolu çiçek açar, çiçeklerin meyveye dönüþme dönemleri yaklaþtýðýnda ise bütün çiçekler bir dökülür, geriye tek tük ham elma kalýrdý. Onlarý da kuþlar gagalayýp dökerlerdi. Bir hafta sonu geldiðinde babam, aðacý budamaya karar verdi.

Hemen o gece yatýr amca annemin rüyasýna girmiþ, “söyle o kocana, elma aðacýmý kesmesin!” diye tembih etmiþ. Annem, sabah ezanýnda uyanýr uyanmaz, babama, “kesme o aðacý; yatýr rüyama girip, kesmesin, diye tembih etti,” dedi.

“Aðacý kesecek deðilim haným, dallarýný keseceðim,” diyerek kesme kararýndan dönmek istemeyen babamý, zar zor ikna etti. Babam, aðacý budama fikrinden vaz geçti.

Elma aðacý,  ilk baharda gene öbek öbek çiçek açtý. Biz, gene elma vermeyecek nasýl olsa diye beklerken, o kadar çok meyve yaptý ki, ham elmalarýn aðýrlýðýndan aðacýn dallarý yerlere sarktý.

Babam, bu defa da, ikisi, üçü bir arada olan elmalarýn bu kadar sýkýþýk olurlarsa tam olgunlaþmayacaklarýný ve kýzarmayacaklarýný, seyreltilmesi gerektiðini söylemeye baþladý.

Annem hemen o gece, yatýrý gene rüyasýnda görmüþ, elmalarý seyreltmek için hazýrlanan babama, “yatýr, söyle kocana, elmalarý seyrelteceðim diye sakýn yolmasýn, dedi,” diyerek mani olmaya çalýþtý.

Babam bu defa söz dinlemeyerek kararýný uyguladý.

Yatýr amcanýn bu þekilde annemin rüyasýna girmesinden çok kýsa bir süre sonra birkaç elma týrtýklamak için bahçedeki yaþlý elma aðacýnýn üzerine çýkýnca, çýkmamla düþmem bir oldu ve sað kolum kýrýldý.

Annem babama köpürmeye baþladý: “Gördün mü, söz dinlememenin ceremesini çocuk çekecek senin yüzünden!”

Babamýn ise kabahati üstüne almaya hiç niyeti yoktu. “Bu haylaz veledin bu ilk yaramazlýðý mý hatun? Ne iþi varmýþ aðacýn tepesinde? Yatýr mý çýkartmýþ kolundan tutup?”

Kolunu kýran haylaz çocuk, umduðu bir þefkati gene görememiþti ve sürekli tenkit ve azarla karþýlanmýþtý.

Tam da okula baþladýðým, okuma yazma öðrendiðim dönemdi. Sað elimi kullanamam üzerine, okula gitmekten kaytardýðým o günlerde, ablam Esin saða sola yatýk eðri büðrü çizgiler çizdirerek sol elimle yazmayý öðretirken, Luna Parkta ki illüzyonist gösterisinden onu mahrum ediþimin öcünü alýyordu. Abla mýncýklamalarý sonrasýnda epeyi zorlandýktan sonra sol elimle yazý yazmayý becermiþtim ya, yazý yazmaya da epeyi bir kinlenmiþtim.

Her þeye karþý kinliydim; babama, ablama, Ersin’e ve hatta anneme… Hepsinden nefret ediyordum. Kolumu saran alçýnýn üstüne, “nefret ediyorum,” diye yazdým, nefret ettiklerimin hepsini kastederek.

Ya beynimdeki yatkýnlýktan dolayý, ya da edinilen alýþkanlýðý terk edememem nedeniyle solak kalmýþtým.

Ablam ortaokulu bitirmiþ, "Ebe Okulu”nu kazanmýþtý. Þimdiye kadar onun okulu için oturmak zorunda kalmýþtýk þehirde.

Ömür boyu solak olmama sebep olan kaza annem tarafýndan ýsrarla ‘yatýr amca’ya mal edilince ─oysa babama göre ise, onun bir suçu yoktu, her þey benim þýmarýklýðýmdan olmuþtu. ─ , ablamý götürüp yeni yatýlý okuluna yerleþtirir yerleþtirmez babamýn görev yaptýðý Ýncik köyü ilkokulunun lojmanýna taþýnmaya karar verilmiþti.