Evde yalnýzdý. Plastik kabýnda duran yoðurttan arada sýrada kaþýklayarak, ya da bütün bir elmadan bir ýsýrýk alarak buzlu raký içiyor, o arada bir mektup yazýyordu. Televizyonun sesi iyice açýlmýþtý. Müzik kanalýnda Hit þarkýlar çalýnmaktaydý.

Mektubu yazmayý bitirdi. Yazdýklarý bir A4’ün tek sayfasýna sýðmýþtý. Tekrar okumak istemedi. Katladý, zarfýn içine sokuþturdu. Zarfýn aðzýný kapattýktan sonra üstüne, “Aþkým’a” notunu yazýp, zarfý yan taraftaki sehpanýn üstüne býraktý. Bardaðýndaki rakýyý baþýndan dikti. Halil Sezai’nin, ‘Sonbahar’ isimli þarkýsý çalýnmaya baþladýðýnda, televizyonun sesini iyice açtý, þarkýya eþlik etmeye baþladý.

“Derdi nedir bu sonbaharýn… Neden soldurur gülleri…nerden bulur bu insanlar… ben mutsuzken gülünecek þeyleri… Ýki kelime yetiyor seni seven kalbi kýrmaða… Sonra roman yazsan ne fayda… ”

Yetmiþlik raký þiþesinin neredeyse dibine inmiþti. Yerdeki poþeti alýp içindeki on kutu ilacý çýkarttý. Kutularý açýp açýp içindeki haplarý önüne yýðmaya baþladý. Önünde ikiyüz drajeden fazla hap birikti.

Telefonunu aldý, fihristten ‘Ekrem’i bulup tuþladý.

Ekrem, evinde, kendi odasýndaydý. Kitaplýðýnýn çekmecesinden, ‘Ýsyan’ þarkýsý týnlamaya baþlayýnca, çekmeceyi açtý, telefonunu aldý. Minik ekranda, ‘Orkun Kanat’ ismini okuyunca yeþil tuþa basýp kulaðýna götürdü.

“Efendim Orkuncuðum?”

Orkun’un mekanik sesi kýsa ve netti. “Ben hazýrým!”

Ekrem, “Tamam!” diyerek telefonu kapattý. Hemen baþka bir telefon numarasýný tuþlayýp açýlmasýný bekledi.

“Alo? Polis Ýmdat mý, efendim?”

“155, Polis Ýmdat! Ne vardý?”

“Az önce bir arkadaþýmýn uyku haplarý içerek intihar etmekte olduðunu öðrendim. Kendisi henüz sað vaziyette. Hastaneye yetiþtirilebilinirse kurtarýlabilir. Lütfen yardýmcý olunuz!”

“Ýsminiz?”

“Ekrem Çayýr.”

“Þahsýn ismi ve adresi, lütfen?”

“Orkun Kanat… Kanarya mahallesi Tarçýn sokak… Gül apartmanýnda dört nolu daire…”

“Tamamdýr. O civardaki ekiplerimize anons geçilecek.”

Telefonlar kapatýldý.

Orkun, kulaklarý dýþ kapýda kalan rakýsýný da bitirdi. Ýçtikleriyle epeyce sarhoþlamýþtý. Baþý sýk sýk önüne düþüyor, her defasýnda toparlanýp sýzmadan ayakta kalmaya çabalýyordu.

Kapý zili çalýnmaya baþladýðýnda heyecanla irkildi; hemen önündeki haplarý avuç avuç yutmaya baþladý. Aðzýna attýðý haplarý pet þiþedeki suyun yardýmýyla yutuyor, hemen yenilerini yutmaya koyuluyordu.

Kapý zili yetmemiþ, yumruklanmaya baþlanmýþtý. Kapý önündeki sesler, gelen polislere ve komþulara aitti.

“Apartman yöneticisinde yedek anahtar bulunur mu?”

“Yakýnlarda çilingir var mý?”

Kapýyý kýrarak açmaktan baþka çare  kalmadýðý anlaþýldýðýnda da bir levye demir aranmaya baþlandý. Bulunamadý. Nihayet genç bir polis memuru kapýyý omuzlayýp kýrarak açtý.

Orkun, kapýnýn kýrýlarak açýldýðýný duyar duymaz içmeye fýrsatý kalmayan haplarý masa üstünde býrakarak, bir sýçrayýþta daha önceden yatak olarak hazýtlamýþ olduðu çekyata yatarak, battaniyeyi kafasýndan yukarý çekip hareketsiz beklemeye baþladý.

Odaya giren ilk polis memuru, “Tamam, burada!” diye seslenince, diðerleri de odaya doluþtular.

“Oda, leþ gibi raký kokuyor!” diyerek Orkun’un yaþayýp yaþamadýðýný kontrol eden polis, “yaþýyor,” dedi.

 Bir baþka polis memuru, “amma içmiþ ha!” diyerek lafa karýþtý. “Leþ kokusu gibi…”

“Yetiþmeseydik, asýl leþ kokusunu görürdün sen…”

“Görmedim mi sanýrsýn? Adam ölmüþ, dört beþ gün geçmiþ, haber verdiler. Gidip açtýk kapýyý girdik. Adamýn cesedi çürümüþ, kurtlanmýþ… Evin içinde o nasýl koku? Aman Allahým. Dayanmak mümkün deðil… Þu ilaç kutularýyla, masa üstündeki haplarý alýp bir poþete koy. Savcý ister þimdi onlarý.”

“Bak… bir de mektup býrakmýþ.”

“Tamam onu da al! Yüz on iki ye anons yap da bir ambulans yollasýnlar!”

Orkun, gözleri baygýn, aklýndan, “nihayet, akýllarýna geldi!” diye geçirdi.

Ambulans gelir gelmez yaka paça sedyeye alýnan Orkun, hastaneye yetiþtirildi.

Acil serviste parmak kalýnlýðýnda bir hortumu aðzýndan midesine sokuþturan doktor, bir taraftan da talimatlar veriyordu. “Tut öksürüðünü! Ikýnma ulan!”

Midesine yollanan tazyikli bir sývýnýn (su) basýncýyla midesinde ne var ne yoksa dýþarý çýkýyordu. Doktor da söylenmeyi sürdürüyordu. “Haplar henüz diri. Yeni yutulmuþ, erimeye zaman olmamýþ… Bu oðlan haplardan deðil, ama içkiden geberirmiþ getirmeseydiniz…”

*

Ekrem, yüz elli beþi yeniden aradý. “Efendim, ben Ekrem Çayýr… Bir intihar vakasý ihbar etmiþtim. Orkun Kanat ile ilgili. …

Elinizde olayla ilgili bir bilgi var mý acaba? … Öyle mi?... Oh, oh, çok sevindim!Teþekkür ederim, saðolun, varolun…” Telefonunu kapatýr kapatmaz, fihristinden Feride ismini bularak tuþladý.

“Feride, sen misin? Ha, merhaba! Orkun’dan haberin var mý?”

Feride’nin sesi buz gibiydi. “Bahsetme o serseriden bana!”

Ekrem, “iyi sen bilirsin, bahsetmem; ama sonradan baþkalarýndan duyunca çok geç kalmýþ olacaksýn.”

“Saçmalayýp durma yav… Neye geç kalacak mýþým?”

“Söyleyim mi?”

“Söyle iþte! Adamý merak ettirip…”

“Ýyi, dinle o zaman. Orkun, seninle küs kalmaya daha fazla tahammül edemeyerek intihar etti!”

Feride bu defa büyük bir þok geçiriyordu. “Ýntihar mý etti? Saçmalama nolur… Þaka de… Olamaz… Olmaz… Þakaysa bu yaptýðýn…”

“Vallahi doðru söylüyorum. Þu anda Devlet Hastanesinin acil servisinde müdahale ediliyor. Her an ölebilir… Ya da, gidersen, affettiðini filan söyleyip iyi davranýrsan  hayata tutunur o moralle belki…”

“Tamam, tamam, hemen gidiyorum! Aman Allahým! Aman Allahým!”

Ekrem, telefonunu kapatýrken keyifle gülümsüyordu.

Feride hastaneye ulaþtýðýnda Orkun odaya alýnmýþtý. Kolunda bir serumla yarý baygýn bir uyku çekiyordu.

Odaya gelen hemþire, “Siz Feride misiniz?” diye sordu.

“Evet, evet, ben Feride’yim.”

“Hasta sürekli Feride diye sayýklýyordu da… Ha, bir de Savcý bey, gelirse bu mektubu veriver, diyerek size vermem için hastanýn size yazmýþ olduðu bu mektubu býraktý.”

Feride, hemþire daha zarfý uzatýrken havada kaptý. Hemþire odadan çýkarken, Feride, aðzý yýrtýlýp açýlmýþ olan zarftan mektubu çýkartýp okumaya baþladý.  Mektup, “Aþkým,” diye baþlýyordu. “Her ne kadar sana aþkým dememi yasaklamýþsan da sen benim daima aþkým olarak kalacaksýn. Bu dünyada baþýma gelen en güzel, en tatlý, en mükemmel þeydin sen; benim yaþamamýn tek dayanaðýydýn. Bugün on yedi yaþýmý bitirip on sekizime girdiðim gün. On sekizimi yaþayamayacaðým iþte. Mutlu ol!... Sakýn arkamdan üzülme, en azýndan üzülmemeye çalýþ. Bu hayattayken deðerini bilemedim belki de. Belki de beni,benim seni aldýðým kadar ciddiye almadýn. Neden býraktýn beni be aþkým? O kadar hayalimiz varken, ben seni o kadar çok severken, senin için her þeyi göze alýrken…  Hiç mi deðer vermedin bana? NEDEN NEDEN NEDEN? … Benim sensiz yaþayabileceðimi mi sandýn? Haydi bakalým, ben gidiyorum iþte, sen bensiz yaþamaya devam et, emi? Bu Dünyada Rahat Yok, Ölüm Belki Kurtuluþ… ELVEDA AÞKIM... Seni canýndan çok seven Orko’n…

Feride, mektubu okuyup bitirdiðinde göz yaþlarýný tutamamýþdý. “Serseri! Ben küs deðildim ki sana. Biraz burnunu sürttürüp barýþacaktým ki… Aptal! Aptal þey! Bir iyileþ, çýk, görürsün sen!”