Banka müdürünün karýsý Eskiþehir’e geldiklerinin haftasýnda Nurhan’a bir fino yavrusu hediye etmiþti. Yavrucaðý el bebe, gül bebe büyütmekle meþguldüler.

Mamasýnýn bittiði bir günün sabahý, Nurhan tarafýndan, çarþýya köpek mamasý almak üzere yollanan Derya, hazýr çarþýya inmiþken bir iþkembe çorbasý içmek istedi.

Girdiði lokantada, üzerinde tuzluk, biberlik, bardak, peçete türü gereçler bulunan beþ-altý masada üç dört tane çorba içen müþteri arasýnda, yaþlý bir garson gidip gelerek servis yapmaktaydý. Boþ bir masaya oturduðunda garson yanýna gelerek, “Hoþ geldin! Ne getireyim?” diye sordu.

Derya, “Hoþ bulduk!” dedikten sonra, “Duble iþkembe! Tanesi ve sarýmsaðý bol olsun!” diyerek sipariþini verdi.

Garson gülümseyerek, çorbayý getirmeye gitti.

Az sonra içeriye, dört yaþlarýnda bir çocuðun elinden tutmakta olan, açýk renk pardösü giyinmiþ, baþörtülü bir kadýn girerek Derya’nýn oturduðu masadaki boþ sandalyelerden birine oturdu. Kadýn, ona, acele ve fýsýltýlý bir sesle, “Beyefendi, affedersiniz!” diye seslendi.

Baþýný kaldýrýp baktýðýnda karþýsýnda oturanýn bir an, Nurhan olduðunu sandý; kadýn o kadar benziyordu Nurhan’a! Ondan da en az Nurhan’dan nefret ettiði kadar nefret ettiðini hissetti.

Kadýn, onun baktýðýný görünce, “Çocuk için bir çorba söyleyebilir miyim, sizden?” dedi.

“Neden?”

Kadýn, mahzunlaþarak, “Ýnanýn ki, dünden beri, bir sokum yemek yiyemedi, aç!..” diyerek yanýndaki çocuðu gösterdi.

Derya, kadýný, “Madem ki doðurdun, doyur! Temizliðe git! Fahiþelik yap! Doyuramayacaksan, doðurmasaydýn! Yaptýðýn hatayý, baþkasýna telafi ettiremezsin!” diye azarladý.

Garson aceleyle gelip kadýna müdahale etti. “Haným, müþterileri rahatsýz etme! Ne yemek istiyorsan bana söyle!” Sonra Derya’ya hitaben, “Savaþtan çýkýp gelmiþ gibisin, be abi! Burnundan soluyorsun!” dedi.

Derya, garsona bozularak; “Evdeki karým, bir gün olsun huzur vermiyor. Ona olan hýncýmý çýkarmak için, çatacak adam arýyorum!..” dedi.

Yaþlý Garson, “Aman, ben kaçayým öyleyse!” diyerek uzaklaþtý.

  Resmi kýyafetli bir polis memuru girdi içeriye, onlara doðru dikkatsizce bir baktýktan sonra masalardan birisine oturdu.

Garson, iki kase çorba getirip kadýn ile çocuðun önüne býraktýktan sonra polis memuru için servis yapmaya gitti.

Derya’nýn baðýrsaklarýnda aniden sancýlý bir buruntu oluþtu. Çorba bitmek üzereydi. Sabrederek bitirmeye çalýþtý ise de sabredemeyeceðini anlayarak kalktý.

Yaþlý garson, hesabý tahsil ederken, “Bitirmedin çorbaný, üstadým! Aklýna acele bir iþ mi geldi, ne?” diye laf attý.

Derya, “Motorum bozuldu! Yemeklerinizde motor yaðý kullanýrsanýz, olacaðý bu!” diye terslenerek para üstünü aceleyle aldý, çýktý.

Þehir merkezinde lokanta ile ayný güzergâhta bulunan Sýcak Sular’daki umumi helâ arasýndaki mesafesizlik kilometreler tuttu. Umumi helâya dalýp da pantolonunu indirip gürültüler çýkartarak ilk rahatladýðý an arasýnda bir dakikalýk bir gecikme olsa, her halde helâya girme ihtiyacý kalmayacaktý. Ýþi bu þekilde kurtardýktan sonra telaþsýz bir halde tuvalet giþesine para uzatýp kolonya dökündü ve dýþarýya çýktý.

Dýþarýya çýktýðýnda, yanýnda çocuðu ile, lokantadaki kadýnla karþýlaþmasýn mý? Kadýn, “Affedersiniz!” diyerek karþýsýna dikildi.

Yine ters davranarak, “Buyur?” diye baðýrdý.

Kadýn, ayný lokantadaki gibi mahzunlaþarak, “Çocuða tuvalete girip çýkana kadar göz kulak olabilir misiniz? Lütfen!” diye yalvarmaya baþladý.

Bu kadýn, bugün, Derya’nýn sinirlerini sýnamak için görevlendirilen gizli bir düþman olsa gerekti. “Ya, benden bir þey istemeden yapamaz mýsýn, sen? Kusura bakma! Gitmem gerekiyor; karýmýn köpeði mama bekliyor…” diyerek terslenmeyi sürdürdü.

Kadýn adeta bacaklarýna dolanarak yalvarmayý sürdürdü. “Çok rica ediyorum! Allah rýzasý için yardýmcý olun! Beþ dakikacýktan bir þey olmaz. Çok sýkýþtým, yoksa sizi yolunuzdan alýkoymazdým...”

Az önceki kendi halinden dolayý onun sýkýntýsýný anlayabilmekteydi. Ýsteksizce, “O iðrenç çorba senin baðýrsaklarýný da mý bozdu? Tamam, öyle olsun! Tamam! Beþ dakikacýk ilgileneyim bari!” diyerek çocuðu yanýnda alýkoydu.

Kadýn, “Sað olun! Allah razý olsun!” diyerek telaþla kadýnlar tuvaletine daldý.

Çocuðun elinden tutarak önüne çömeldi.  Onunla laflaþmaya çalýþtý.

“Adýn ne senin, baki’im?”

“…”

“Konuþma özürlü müyüz, yoksa?”

“…”

“Pek de  sevimli bir þey deðilsin, zaten! Senin gibi hayatý problemli geçen asýk suratlý, suskun veletler, gelecekte ya psikopat olup adam keserler; ya da, terörist olup adam keserler!...”

Çocuk gülümsedi.

“Herkesten önce de ananýzý, babanýzý  keserek baþlarsýnýz…”

Çocuk, sesli güldü.

“Gerçi, annenin beþ yüz tane kocasý içinden, baban hangisidir, belli de deðildir senin?”

Çocuk, çocukça içgüdülerle sýrnaþmaya baþladý.

“Neden mutlu oldun böyle? Bana ders vermeye mi çalýþýyorsun, Ýsa’yý taklit ederek?”

Çocukla el þakasý yapmaya baþladý.

“Ýsa’yý çarmýha geren putperestler gibi mi görüyorsun beni?... Dünyaya yollanan, Mesih misin?...”

Çocuk iyice neþelenmiþti.

“Nabzýna göre þerbeti bulduk galiba!”

Kadýn tuvaletten çýktý.

Onu görünce rahatladý, “Ýyi! Geç kalmayacaðým” diye düþündü.

Kadýn, gelip çocuðu teslim alacak, derken; yanlarýndan geçip gitmesin mi! Bu duruma bir anlam veremeden, kadýnýn geri dönüp geleceðini umarak baktý, kaldý.

Kadýn dönüp geleceðe benzememekteydi. Çocuðu kucaklayýp, koþturdu; kadýnýn peþinden yetiþti. “Bayan, bayan! Çocuðunu unuttun!”

Kadýn verdiði karþýlýkla, onu þaþkýna çevirdi.

“Ne çocuðu, kardeþim? Ben çocuk falan bilmiyorum!”

“Tuvalete girerken, bakývermem için yalvar yakar býraktýn ya! Nasýl bilmezsin?”

“Siz, beni baþka birisiyle mi karýþtýrýyorsunuz, ne yapýyorsunuz, Allah’ýnýzý severseniz?! Ben size çocuk mocuk býrakmadým, kardeþim!”

“Nasýl yani? Adým gibi biliyorum ki, sendin o! Ýþte, ayný pardösü, ayný baþörtüsü, ayný surat, ayný ses! Bu suratý istesem de unutamam zaten, her gün baþýma bela olan karýma çok benziyor!”

“Gördünüz mü, bak, kendiniz de söylediniz; insan insana benzeyebilir! Gidin, kimden aldýysanýz, ona verin çocuðu! Çocuðu aldýðýnýz kadýn, þu an, tuvaletten çýkmýþ, pür telaþ çocuðunu arýyordur mutlaka!”

“Saçmalama, yahu! Ben seni bir kilometre öteden görsem tanýrým! Sen o’sun! Al çocuðunu!..”

Çocuðu kadýnýn önüne býrakarak, uzaklaþmaya yeltendi.

Kadýn, “Bana bakýn, sizi karakola þikayet ederim, ona göre!” diyerek çocuðu yine eline tutuþturdu.

“Ne diye þikayet edecekmiþsin? Adýmý, sanýmý bilmiyorsun, görmüyorsun!”

“Siz öyle sanýn! ABC Bankasýnda çalýþtýðýnýzý da biliyorum, Bankanýn hemen arka tarafýndaki sokakta oturduðunuzu da biliyorum!”

“Tamam öyleyse, yürü karakola! Asýl ben seni þikayet edeyim de, gör!”

“Ederseniz edin, be! Korkum mu var?”

Kadýný çekiþtire, itiþtire yürümeye zorladý. “Yürü, karakola!”

“Tamam, yürüyün!”

Ayný aðýz dalaþý içerisinde yürüyerek, tam da þehir merkezinde, Baðlar Caddesinde bulunan Çarþý Karakoluna girdiler. Girdikleri bir büroda bir polis memurunun karþýsýna dikildiler ki, ayný polis memurunu hemen hatýrladý. Bu, lokantada gördüðü polis memuruydu!

Heyecanlanarak; “Bu kadýn, tuvalete girip çýkýncaya kadar, iki dakikacýk çocuðuna göz kulak olmamý söyledi. Olmaz, falan dedim ama, yalvar yakar, beni ikna etti…” diyerek derdini anlatmaya baþladý.

Polis Memuru onu tersleyerek, “Kadýncaðýz sýkýþmýþ iþte! Ýki dakikacýk ilgileniversen, ölür müsün? Niye yalvartýyorsun ki?” diyerek sözünü kesti.

“Eve geç kalmýþtým da… Sonra, çocuðu oyaladýktan sonra, bayan çýktý. Çýkar çýkmaz, hýzla uzaklaþmaya baþladý. Peþinden zor yetiþtim.”

Kadýn, “Yalan, komiser bey! Yalan söylüyor!” diye atýldý.

Polis memuru kadýnýn, onu bir komiser olarak yüceltmesinden hoþnut, “Ne, yani kolay mý yetiþti?” diye sordu.

Kadýn, onu, “O deðil, komiser bey! Hýzla kaçtýðým, yalan!” diye düzeltti. “Yavaþ yavaþ  gittim!”

Derya, “Çocuðunu almayý unuttuðunu söylediðim zaman, ben çocuk mocuk teslim etmedim sana diyerek inkar etti!” diyerek anlatmayý sürdürdü.

Kadýn, “Vallahi, billahi, hayatýmda ilk defa gördüm bu çocuðu da, bu adamý da!” demeye baþlayýnca kafasý iyice karýþmaya baþladý.

“Memur bey, lokantada siz de gördünüz, bu kadýnýn elindeki çocukla gelerek masama oturduðunu,” diyerek doðru söylediðini polis memurunun kendisiyle ispatlamak istedi.

Polis Memuru, “Ben geldiðimde zaten ayný masada oturuyordunuz! Tanýmasan neden seninle otursunlar? Sonra sen, motorunu bozup, helaya koþturdun. Bu kadýncaðýz da peþinden gitti,” dedi.

“Evet, çocuk kadýnýn yanýndaydý. Deðil mi?”

“Ne olmuþ yani ? Tanýmasan, neden peþinden gitsinler?”

“Allah aþkýna, anlamýyor musunuz, memur bey? Bana çocuk teslim etmediðini, çocuðu hayatýnda ilk kez gördüðünü söyledi ya?!Oysa, lokantada sizin de gördüðünüz gibi, çocuðu tanýyor!”

Polis Memurunu Ýkna etmenin keyfiyle gülümserken, o, “Tamam, tamam, anladýk! Sen niye çocuðu inkar ediyorsun, hanýmefendi?” diyerek kadýný azarladý.

Bu kadýn milleti var ya, bu kadýn milleti; vallahi þeytana külahýný ters giydirir bu kadýn milleti. Bu kadýn da iþte o kadýn milleti gibi, “Komiserim, bu çocuk, onun çocuðu! Ben çocuðu teslim etmedim demiyorum ki, motorunu bozup, pür telaþ çocuðu lokantadaki masada unutup gittiði için peþinden götürdüm, Evvelden hiç görmedim, tanýmam!...” diyerek þeytana külahý ters giydiriverdi.

Derya, þaþkýnlýktan afallayarak, “Amma kývýrýyorsun, ha!  Belli ki, bu çocuðu üzerime yýkmayý daha önceden planlayýp peþime düþmüþsün!” diye söylenmeye baþladý.

Kadýn, “Vallahi, tanýmýyorum, ya!  Benim çocuðum olmuþ olsa, hiç kýyabilir miyim? Þikâyetçiyim bu adamdan, komiser bey! Tutun zaptý!” diyerek bir de Derya’dan þikayetçi olmaz mý…

Derya, iyice sinirlendi. “Kafayý yiyeceðim bu gidiþle! Bunlar, insaný, insanlýk yapmaktan bile nefret ettiriyorlar, inanýn! Ondan sonra da, beni, iyilik nedir bilmez, insanlara karþý yok gaddardýr, yok sevimsizdir diye laf ederek eleþtirirler. Ben de, kendisinden þikayetçiyim, efendim!”

Polis memuru, ikisine de çýkýþtý. “Baþlarým, þikayetçiliðinize! Geçin ikinizde çocuðun karþýsýna bakayým! Ben, þimdi anlarým çocuðun hanginize ait olduðunu!”

Derya’yla kadýn kapýnýn önüne geçtiler.

Polis memuru, “Þimdi çömelip, çocuða doðru, ‘gel, gel’ yapacaksýnýz. Çocuk hanginize giderse, onun, elimden çekeceði var!” diyerek kýzmayý sürdürdü.

Derya, “Ama, efendim…” diyerek itiraz etmeyi sürdürmek istediyse de,

“Kes sesini!” diye baðýrarak onu susturdu. “Ýkiniz de gülerek gel, gel yapacaksýnýz! Ona göre! Çocuða itici gelecek bir mimik takýnýrsanýz, külahlarý deðiþiriz! Tamam mý? Haydi, çocuðu salýveriyorum, baþlayýn!”

Çömelip, baþladý, “Gel, gel, gel, gel!...” diye seslenmeye.

Ayný þekilde kadýn da çömeldi, baþladý, “Gel! Gel! Gel! Gel!...” diye seslenmeye.

Çocuk, gülücükler saçarak doðruca Derya’nýn kucaðýna koþtu.

“Ama efendim, bu çocuðun kendisine kötü davrananlarý sevmek gibi kötü bir huyu var! Ben bu çocuða lokantada olsun, umumi helanýn orada olsun kötü davranmýþtým. Beni tercih etmesi normaldir!”

“Çocuk seni seçti, iþte! Uzatma da, sahip çýk ona!”

Çocuk, boynuna sarýlarak onu öpücüklere boðmaya baþladý.

*

Nurhan, evlerinde temizlik yapmakta, arada müziðin ritmine uyarak oynamayý da ihmal etmemekteydi. Ýyice açýlmýþ müzik setinden yükselen ses ve elektrikli süpürgenin sesi birbirine karýþarak evin dýþýna taþan rahatsýz edici bir gürültü oluþturmaktaydý. Etrafta dolaþan bir Fino köpeði onun her hareketinde hoplayýp zýplayarak þýmarmaktaydý.

Nurhan, kendi kendine mýrýldanarak; “Bu gürültüde saðýr sultan olsa uyuyamaz ama, pis sarhoþ, inadýna uyuyor, iþte!” diye söylendi.

Müzik setinin sesini iyice açarak gürültüyü arttýrdý. Köpeði azarlayarak, onu salondan çýkarttý. “Git, babana þýmar haydi! Ayaklarýmýn altýnda dolaþtýðýn yeter!”

Fino, koþturarak yatak odasýna girdi ve uyumakta olan Derya’nýn suratýný yalamaya baþladý.

Derya, Finonun suratýný yalamasýyla uyandýðýnda, karakoldaki çocuðun öpücüklerinden kurtulmuþ olmuþtu. Derin bir oh çekti.

“Rüyaymýþ!”