Terli ve nemli bir düþ’ ün isyanýdýr gerçek olanlar ve gerekçelerin gereksizce imgelerde boðulduðu asla yalan deðil…

Günü ve geceyi uyuttum da geldim; bir de annemi ve ben mahlasý olmayan bir þairim belki de þair bozuntusu kimine göre ve kimyamdaki taþkýnlýkla yükleniyorum kendime.

Meylettiðim bir çiçek var ki içimde solmayý ve koparýlmayý bekleyen ve inadýma o çiçeðe itibar etmiyorum artýk ve acýmla ihya olup eksenimde yol alýyorum…

Kibirsiz bir isyaným ben ve de þaþkýn bir beþer:

Þaþmakla ölmek arasýnda gidip geliyorum ve þeþi beþ görenlerden açýk ara farkla en çok kendimi þaþýrtýyorum ve de insanlarý analiz edip kalp gözümde saklý sýrlarla yol alýyorum.

Yazdýðým kadar da nefes aldýðým doðrudur ve yaþamakla yaþarmak arasýnda gidip geliyorum bu sefer.

Her acýnýn açýsý farklý ve her açýnýn algýlanýþý da:

Algý eþiðinde debelenmeden algýlarýmla alt ediyorum zalimi ve kötülüðü ve kötülükleri ile beslenenlere inat daha da iyi bir insan olmak adýna veriyorum mücadelemi: kalemimse benim sihirli deðneðim ve asi ruhumla verip veriþtiriyorum asalak gölgelere.

Ýsyaným kötüye.

Ýsyaným haksýzlýða.

Ýsyaným nefrete…

Gün devindi bense yerimde saydým.

Geceye erdim ereli uykuya daldým:

Kibarca sevdiðim kadar usulca uzaklaþýyorum densiz ve kibirli gölgelerden ve kim olursa olsun karþýmdaki duruþumu asla bozmuyorum ve baþým dik olduðu kadar kalemi de dikmiþken sayfanýn ortasýna ve de insanlarýn gözüne…

Hüzünse ayrý dünyalara ayak bastýðým bazen tavan yapan korkularým ve kaygýlarým…

Caným yandýðý kadar mutluyum ve de akla zarar…

Caným yandýðý kadar yazýyorum bilsem de afaki bir uðraþ olduðunu…

Caným yandýðý kadar seviyorum kendimi ve ruhumun röntgenini çekip sunuyorum altýn tepside yüreðimse hayli yorgun ve ateþli bir o kadar kapatmýþken kalbimi beþeri aþklara…

Ve iþte ihya olduðum elbet Rabbin çaðrýsý elbet imkânsýzlýðýn aðrýsý ve ben hayatý da mutluluðu da aðýrdan aldýðým kadar adým çýkýyor Molla’ya ve aðýr yürüdüðümden mi nedendir yeni sýfatlar ekleniyor adýmýn baþýna.

Bir adým daha atýyorum ve adýmla yaþayýp ismimle müsemma þiirler yazmayý reddediyorum bu sefer ne de olsa çiçek kadar kýrýlgan olsam da çelik gibi irademle tüm safsatalarý duymazdan ve görmezden geliyorum.

Görmezden gelen kimse daha da yakýnlaþýyorum Rabbime ve kendime ve soyut duygulardan kendime inþa ettiðim bu somut cennette hürriyetimi ve hüviyetimi kolluyorum ve kodluyorum da ne de olsa…

Sevginin hazýnda ve hasýnda saklýyým ben itibar ettiðim kadar insanlara itibar görmesem de ikaz lambamý yakýyorum ve yalnýzlýðýn kývrýmlarýnda s/onsuzluðun ateþi ile yanýyorum yoksa nasýl yazardým bunca þeyi ve nasýl ayakta kalýrdým bunca þeye raðmen…

Cilasý yitik günün göðün de randýman almadýðý bir iklime selam verdiðim.

Sessizce surlara serdiðim sýrlarým.

Sudan bahanelerle suyoluna gidiyorum deyip de geri dönmeyenlerin…

Hayýr, hayýr: bir çaðrý deðil bu varsa yoksa ruhumdaki sýra dýþý aðrý ve aðdalý duygular iklime nazire yaptýðým baharlanmýþ ve çiçeklenmiþ dallarým…

Bir duygu saðanaðýna asýlýyým ve baþýma yaðan nurun devamýnda canýmdan can gidiyor en çok da sevdiklerimin caný yandýkça ve iþte günleri torbaya koyup da gecelerde yazdýklarým sessiz sedasýz terk etti geceyi ve güne teþrif etti ilham perim ve ben saatini öylesine belledim ki: elimle koymuþ gibi buluyorum sözcükleri.

Semanýn yaðmalandýðý bir ikindi.

Kuþluk vaktini kuþlara çaldýrdým ve bildiðim tüm duygularla çarpýldým adeta cin çarpmýþa dönen yalnýzlýðým ve vakur benliðim ve metanetim.

Sözcükler sobeliyor birbirini:

Bense lades, dememek adýna zor tutuyorum kendimi ve sözcükler bir bir yaðýyor gökten.

Ulu orta sevenlerden olmadým ben ve asla kavuþmadým sevdiðime sanýrým öyle biri de asla var olmadý ömrümde ya da var olduðuna inanýp kendimi kandýrdýðým ve de hüzne çanak tuttuðum…

Yüreðimin aralýk bir kapýsý var ve içeri sýzan her kimse yüreðime alýp besliyorum onu ve oylumunda yüreðin oyalar iþliyorum aþk diye iþkillenip aþikâr sevsem de itiraf edemiyorum çünkü dilim tutuluyor ve iþte kaçýp kovalansam da nihayetinde kendime ve yalnýzlýðýma sýký sýký sarýlýp sarmalýnda hüznün, aðýtlar yakýyorum.

Her gün yeniden doðduðum kadar her gece öldüðüm yalan deðil.

Mutluluktan aðlayýp da üzüldüðümde iþi deliliðe vurup güldüðüm de…

Ruhumu gülümseten nidalar armaðan ediyor Tanrý ve içine düþtüðüm boþluðu kâh severek kâh üzülerek gideriyorum en azýndan ruhumu hoþ tutuyorum boþa düþmüþ bir vatandaþ olmayý dahi becermiþken bundan birkaç sene evvel her boþluðu hoþluða çevirmek adýna tavan yapýyor duygularým.

Bir batýnda doðan duygular hayli külfetli ve kiminin, insan eti aðýr, dediðini duysam da asla ödün vermiyorum doðrularýmdan ve aðýrlýk denen kütleyi sevgiyle eþleþtirip bir boþluðu daha hoþlukla dolduruyorum.

Anlatmak istediklerim bunlardan ibaret deðil.

Benimse içine düþtüðüm müþkül sayesinde insanlarýn meþgule verdikleri anlayýþlarý ve sevgisizlikleri daha bir yakýyor derinden.

Acýlar ýrmaðýnda yýkandýðým kadar içimi açmýyorum da artýk insanlara ve duygularýmý geçiþtirip geçkin þarkýlarda demleniyorum dertlendiðim kadar daraldýðým ve düze çýkmanýn hayalini kurup kalemimle attýðým taklalardan sonra ruhumu takvaya koyup ýþýyorum bir yýldýz gibi kaymanýn da ötesinde yeniden doðmanýn müjdesini veriyor þiirlerim.

Bir içimlik addedilen þiirlerim:

Kelebek ömürlü olsa bile günlük yazdýklarým aslýnda benim ömürlük duygularýmýn ifasýdýr her biri bir o kadar altýna imzamý attýðým idam fermaným…

Ne de olsa insanlarýn frekanslarý anbean deðiþmekte ve algý eþiðimde bir alçalýp bir yükseliyorum nüktedan bir ömrü hüzünle eþleþtirip tutuklu kaldýðým kadar da tutkuyla sevmenin mizacý iken kalemin her destur, deyiþinde sarmalýnda inancýn sevgiyle eþleþen duygularýn ritmine ayak uydurmak adýna kalemin cýngýlýnda çýðýrtkan bir ses gibi nidalarýn hýz aþýmýnda nükseden coþkum gibi…

Ansýzýn doðduðum.

Ansýzýn da öldüðüm…