Düþman baþýna bu esinti, sevecen yürekte o kekremsi sessizlik ve evhamla yürüdüðüm yollarda içine düþülesi bir tuzak ne ki debdebeli bir masalda süregelen o macera belki de hiç uyanmamalýydým ezelden elbet uyaran koruyucu meleklerim ve iþte bir kere: ‘’Yürü ya kulum’’ dedi Mevla’m.

Hüzün dilekçem onaydan çoktan geçti

Aymazlýðýnda yalnýzlýðýn sýr küpü mevsimlerden geçtim

Geçemediðim köprüler ne ki?

Yangýn yeri düþlerin her biri

Cüssesi ne ki þiirin ve þairin?

Hücre hapsinde geçen ömrün devamý mý?

Muktedir olduðumdur hissikablelvuku

Týrmanmadýðým dað tepe mi kaldý ki?

Hüviyetimse rüzgâr

Müdavimi olduðum yaldýzlý yolunda rüyalarýn

Gerçek olduðumun da tekabül ettiði

Her þafak vakti

Yazarak kavuþtuðum hürriyeti kaptýrmam da kimseye.

Ýdare lambasý masamda yanan

Yampiri bir gülüþün bir sonrasý mý?

Hüznümle muhalifim ben cihana

Sakarlýðým da akla zarar bir teamül

Gönül kýþlamda yatar kalkar duygularým

Düþünmekten unuttuðum her uyku vakti

Bir de daldým mý þiirlere…

Mevsimsiz bir sunumdur þiarým

Günü böldüðüm kerelerce

Denk düþtüðüm adeta bir asýr

Ne zaman nemalansam rahmetinden evrenin

Miladým illa ki yazmak ve sevgi

Üstelik çok küçükken düþtüðüm aþka

Rabbim mademki tek sýrdaþým ezelden

Hem O deðil miydi sevmeyi öðreten?

Lafügüzaf yandýðým ne ki?

Yaktýðým yüzlerde dize

Yaranamadýðým her kimse elbet dize gelmez yüreðim.

Ha makberim ha mabedim

Kelebek kanatlarýnda þiirin

Bir sever bir küserim:

Elbet kendime

Bazen kördüðüm ta içim

Ýçerlediðim ne ki kaybolmamýn ertesinde?

Maðlup geldiðim ömrün gölgesinde güneþlendiðim

Pencerenin içinde seken yüreðim

Pýr pýr uçmanýn meali yazdýðýma binaen

Yazamadýðým nice mizansen

Ýçinde saklandýðým kimi zaman

Ýçimde saklý ne çok hikâye.

Hünkârým, Rabbim, güneþim

Atlas yüreðim ve dünde saklý na’þým.

Mazimi az buçuk öldürdüm hani

Atimle vakýfým ben günüme

Andýðým kimse rahmetle

Þiarým varsa yoksa insan sevgim.