Issýz bir karanlýðý sahiplenmek marifet olmasa gerek ya da kalabalýðýn mahiyetinde bir kurama denk düþen insan ve yalnýzlýðý…

Su üstünde yürümekten farký yok mutlak kaygýlarýn: bazen yoran bazen iten belki de etki-tepki zihniyetine ulaþýp arýndýðýmýz kadar da arýtmayý dilediðimiz koca kâinat.

Üstünkörü bazen niyetlerimiz ve savsakladýðýmýz kadar da mutlu muyuz ne? Ehemmiyet arz eden bir fetva bazen kimliðin kývrandýðý belki de soyut açýlýmlardan somut bir sonuca ulaþmak kadar da akla karayý seçtiðimiz.

Gözden ýrak kýblesi mi huzurun, yüreði de ýssýz ve terk edilmiþ býrakan sonra da hezeyan bürüyen bir silueti ters yüz etmek sanki hazandan üreyen hüznü bahara mal edip, yazý kýskanan bir kýþ masalý gibi, soðuðun pervazýnda buz kesen.

Ayazý yüreðin hatta açmazý kayýp bir þiirden uzanan o yolculuðu soluyup ruhun açýldýðý enginlikte son bulmadan, muradýmýz ne ise ve bir o kadar dilemekten hatta tasalanmaktan vazgeçmeyip peþine düþtüðümüz.

Sonlarýn da sonu var mý peki? Ya da baþa dönmek bu kadar mý imkânsýz? Belki de kaderin çapaðýný alýp keder bulaþmýþken üstümüze baþýmýza.

Heybetli bir tanrýyýz belki de kendimizi avuttuðumuzu unutup inanmaya yüz tutmuþ kirli beyanlarýmýz var. Bazen kuruyan kanýný ölü çocuðun ya da kesik izlerine sebep olan o ölü kadýnýn kocasýný yok sayýyoruz ya da balýk hafýzamýzla saniyeler içerisinde unutuyoruz vahþetin çaðýrýþýný ve randevusuna sadýk iken Kara Melek. Yine suçladýk ya ölümü yine suçladýk ya kaderi… denilesi bir söylemden çýkýyoruz yola da varamýyoruz bir türlü içimizdeki yakaya oysaki iki yakasýnýn zor da olsa bir araya gelme ihtimaline þerh düþmüþ bir þehir gibi olmalý içimizin kalabalýðý ve arz ettiði o ýssýzlýk…

Hep ikilem yüklüyüz hep iklimleri çaðrýþtýrýyoruz belki de deðiþen mevsimlerin yalancý baharlarýna kanýp kýþýmýzý unutuyoruz ve içimizi soðutuyoruz belki de tam tersi.

Kýþýn açýk renkli t-shirtler giyiyoruz ve yaz sýcaðýnda kürk mantolar.

Yaðmur yaðarken yürüyoruz.

Güneþ tepedeyken sobayý yakýyoruz.

Canýmýz acýyor ve gülüyoruz.

Çocuklar ölüyor ama umurumuzda mý? Ne de olsa; gemisini kurtaran kaptan misali ne taviz veriyoruz ne de sunulan tacize engel oluyoruz.

Cinsiyeti olmayan insanlar ürüyor belki de insanlýða dair olmayan hüviyetler tekelleþiyor sonra da istimlâk edilen duygulara ve mutsuzluða reçete oluyor uçlar ve uç seçimler ve de þehvetin girizgâhýnda nefsimizin esiri oluyoruz ki kýblemiz hep ayný yönde hele ki maneviyatýn daðarcýðýnda tutsak olmamýz gereken kuramlar ve güzellikler saklýyken-mutluluða ve huzura açýlan kapýda-bizler kötüye ve nefrete tutsak olmanýn verdiði o itici hazla yanýlýyoruz, birbirimizi yanýltýyoruz en kötüsü Yarataný.

Miladý olmayan bir nesil mi yetiþiyor?

Ya da geniþ mezhepli toplumlar mý yeknesak düzene karþýt aslýnda kurallarý yok sayan ve kendi dogmalarýnýn esiri bir o kadar yüksek frekanstan yayýn yapan nefsin ve kör adaleti yine yoksunluðun ve insanlýðýn yok olmasýna zemin hazýrlayan…

Küller uçuþuyor yangýn sonrasý.

Küllerinden doðmuyor artýk gerçekler ve yalan yalaný doðuruyor. Doðmamýþ çocuða yýrtýk donlar biçiyoruz ve kirlenirken yetmiyor yaptýðýmýz kiri bile mubah sayýyoruz.

Sevgiden uzak belki de aslýný unutan.

Duygularýn meþrebinde hep tatminsizlik kayýtlý aslýnda sabrý da þükrü de zaman içinde yitirdiðimiz ki yetinmek þöyle dursun doðurgan bir istila yine haiz olduklarýmýzýn üstüne katlar çýktýðýmýz ve en sonunda çöken binanýn altýnda ölüme mahkûm olduðumuz.

Küçük ölümler tasarlýyoruz bazen ve yazarýn dediði gibi; o küçük ölümlerden nemalanýp büyüðünü inkâr ediyoruz.

Yine yazarýn dediði gibi; seviþmek belki de ölümlerin en küçüðü ve geri dönümü olan bir yolculuk ya masumiyetin yiten vasfýný kim koyacak yerine?

Þehirlerden yaylalara…

Sevdalardan yalanlara uzanan…

Doðrulara ket vurulasý aslýnda masumiyetin bile çarpýtýldýðý ve günün birinde çarpýlacaðýmýzýn da bir kanýtý iken içine düþtüðümüz buhran ve geçirdiðimiz toplu cinnet.

Hangi mekanizma mükemmel, diye sorgulamaktansa doðru taþlarý yerleþtirip zaten mevcut huzura ve mutluluða eriþmenin o kadar da güç olmadýðý gerçeðini göz ardý edip, ayaklarýmýzla çiðnediðimiz adalet ve mutlak mutluluk ve nihayetinde aþkýn yitiminde kendimizi de yitirdiðimiz gerçeðinden bihaber yine her benlik kendi içinde kendi imparatorluðunu inþa ederken…

Deðiþen ne?

Ya deðiþmeyen?

Ya da kendimize soracaðýmýz o soru: ‘’Bende ne deðiþmiyor?’’

Arayýp da bulamadýðýmýz belki de aradýðýmýzý sandýðýmýz kadar kolay bulamayacaðýz gerçeði.

Duygularýn deðiþimi ve düþüncelerin ve zevklerimizin ve de isteklerimizin hatta beklentilerimiz bile deðiþime uðrarken…

Yine de deðiþmeyen tek bir þey var.

Ýþte hayatla kuracaðýmýz en güvenli iliþki de o soruda saklý.

‘’Deðiþmeyen ne?

Sende ne deðiþmiyor?

Sanýrým Valery’nin ‘’Ben sürekli deðiþiyorum, ben kimim’’ sorusunun da cevabýný:

Sende ne deðiþmiyorsa, sen o’sun…’’(Alýntý)

Farkýndalýk kazanýmýna rest çekip alýngan mizaçlarýmýzý da bir kenara fýrlatýp…

Doðudan batýya yöneldiðimiz belki de aynadaki aksimizi inkâr edip yeni bir akisle kendimizi ödüllendirdiðimiz…

Diri benliklerin çürümeye yüz tuttuðu.

Çürüklerin saðlamlarý yok saydýðý…

Elemin suç olduðu aslýnda güneþe dönük yüzümüzün karaya çalan bir vicdanla eþleþtiði ve güneþin doðmayý unuttuðu… kaygan zeminde düþüp de kendimizi tokatladýðýmýz ve gerçeklerin asýlý ve kalýcý titrinde bizler hala nasýl oluyor da nasiplenmiyorsak gerçekten ve güzelden yana… deme kaygýsýndan uzak olmamalý arayýþýmýzýn asla noktaya haiz olmayacaðý gerçeði ve evet, gerçekler: zaman aþýmýna uðramayan ve ketum varlýklarýmýzdan sýzan yalanlarýn bile günün birinde gerçekler karþýsýnda buhar olup yok olacaðý gerçeðine nasýl ki ket vuramýyoruz o zaman son sürat yitirmeden evreni ve aydýnlýðý yetinelim de, yenilenen ömrün geçit vermez dehlizinden çýkmak adýna en kýsa zamanda.