Dokunaklý ve kýrýlgan bir o kadar buyurgan ve doðurgan yetmedi ýsýtan yeri geldi mi soðutan, hüznü yeren bir mutluluk kývýlcýmýna sýðdýrdýðým ansýz ve hülasa edimin sýrýttýðý bir çehrede, yokluktan var oluþa uzanan o uzun yolun kim bilir kaçýncý evresi? Hanidir, baþucuma koyduðum ve okumadýðým kitabýn kaçýncý sayfasýna rast geldimse, gömdüðüm belki gömüldüðüm soðuk mezar taþýnýn kan dondurucu o rahvan ve anlýk tecellisine sýðýnmak kadar biçare iken sarkacýn her devindiði hutbeyi bir solukta içime çektiðim. Tezahüratý kadar aykýrýlýklarý da o ani ve güdümlü mermiyi yolundan çýkaran bir bilinmezlik kadar merak uyandýrýcý. Merakýn ötesinde simgelerin bileþkesine yýðdýðým imge zerrecikleri ve her nasýlsa yoksunluðun mahal verdiði o biçimsiz ve anlamsýz resim: Notalar yalýttýkça zihnimin duraðanlýðýný ve demlendikçe hüzün bahçesinde ani bir boykota sýðýnýp nükseden o ince sýzý.

Detaylarýn kancasýnda takýlý kalmýþlýðýmýn hicap yüklü öfkesinde, soyutlandýðým pervasýz caddelerin düþ bahçelerine olan uzaklýðýný görmezden gelip, tarafýnca yok sayýldýðým: Hani þu devrik gölgeliðin tam da dibinde, görünmez kalelerim hepten yýkýlmýþken. Daha dündü oysa evet, ellerimle ve kumdan dizmiþtim: Pervazýnda çaresizliðin boyut atlamýþtým dün öncesinde. Dünden de uzak, yarýndan yakýn belli ki ansýz ve göreceli tüm baðnaz ve münafýk gölgelerin nezdinde, kaybolduðum bir sokak satýcýyým. Tezgâhýmda debdebeli hüzünler var, oradan buradan aþýrdýðým ve bedavaya satýyorum dünlerimi: Yok mu alan?

Esrikli aklýmýn sakýncalý aykýrýlýðýnda, terk edildiðim o aðaç dibi. Sahi, ben doðduðum gün terk edildim.

Ne çok þey umdum, savrulduðum yakasýz hüzünlerde, debdebeli hayatlar yaþanýrken.

Ýsimsizdi kayýp adresler.

Yakasýzdý her bir iklim.

Anlamsýzdý ikilem yüklü saðanaklardaki ýslanmýþlýðým.

Ýnkâr edemediðim o yadsýmazlýk idi tüm çekincem mal olmuþken koca bir ömrün kayýp ýssýzlýðýnda, rahmet bildiðim imgelerde savrulup, ölümüne susarken.

Ölümlü cümlelerim vardý öncesinde ve muhafýz alayýydý her biri, içine yýðdýðým þimþekler aydýnlatýrken sol yanýmý.

Yakamdan düþmemesine yapýþan o safsata yüklü boyunduruðunda, hüzün idi delalet eden.

Sakýncalarý ile bir bir saðalttým düþlerimi. Düþ perileri hicap yüklü varlýklarý ile nöbete durdular geceden güne.

Gündü an’dan ibaret, yükümlüydü zaman, kader tüm yanýlsamasý ile varý yoðu istifleyen izbelerde.

Haznesi muðlâk bir devinimdi mekânsýz ve zamansýz yolculuklar.

Hicret bildiðim yeknesak bir terennüm, yine son izlekte saklý o kaybolmuþluk: Biraz tahakkümperver bazen silik tezahürü; gönüllü ölümlerin harabe yüklü devingen maðlubiyetini es geçip soluklandýðým ansýz bir yenilgi.

Sýra dýþý zamanlarýn kaygan yankýlarýný rahmet bilip duraksamak ise aslolan, münafýk bir izdüþümü tedarik ettiðim her gün bitiminde ve yeniden uzanmaya meyledip geri çevrildiðim… Olmaz mý bir hikmeti, demek akla zarar kimine göre ve pervasýzlýðýn kýskacýnda takýlý kaldýðým o kancada, tüm yitip gitmelere inat; kâh sokulgan kâh sýkýlgan belki de boþ vermiþliðimin bitiminde yeni bir baþlangýca raðbet edip, sonlanan bir hikâye iken konuþlandýðým.

Rivayet kimine göre. Pek raðbet etmeseler de teamülü girdabýn hatta inkârý gerçeklerin: Belki münafýk belki sorgulayan belki de uzaktan seyreden yine de özümsemeye doyamadýðým o hýrpani ve edilgen maðlubiyetlerimin iz sürdüðü bir o kadar yeknesak bir edim.

Hangi ellerimi uzatsam ve doldursam evreni, o yeknesak yalnýz ve kýrýk düþleri yalýtsam da müdahil olsam, bir noktaya dahi tekabül edemezken ya da gönüllü bir seferberlik, bir kez yerle yeksan olmuþ ve hutbelere sýðdýrdýðým karþýlýksýz ve anlýk neþelerim: Çalýntý zamanlarýn çalýntý yalnýzlýðýna sýðdýramazken hoþnut kalmadýðý ne ise evrenin…

Yetinmek izafi bir yordayýþ.

Ölüm ise hicap yüklü bir tek ediþ: Zamansýz çalan pervasýz bir þarkýnýn ahenksiz týnýsýnda, saðalttýðým yaralarým belki de amaçsýz yarýnlarým.

Bir teferruattan ibaretim belki de bir rötuþum, o kara kalem resmin en solgun gülüþüyüm bir o kadar güdümlü bir o kadar sakil. Devingen bir maðlubiyet; aðlamaktan aciz. Bir gölge hatta saklý sevinçlerini gölgeleyen tüm ikrarý gönülden kabullenmiþ.

Aþýrdýðým neþem midir hayatý cazip kýlan yoksa kayýp yarým mýdýr, dünden an’a uzanmýþ ama yarýna eremeyecek belki de varamayacaðým bir yaka.

Varlýðýmýn hiçliðinde, yoksunluðumun gýyabýnda, köle imgelerce soyutlanan saf yaným, kerrat cetvelinden aþýrdýðým bir rakam.

Ýllet düþüþleri ömrün, rötuþlarý izbelerin, yenilgisi ansýz tüketilmiþliklerin…

Zamansýz ölümler ve mekânsýz insanlar bu dünyadan sürülmüþ. Aidiyet duygum yerle yeksan, hüzün nasýl da tanýdýk, varsýl bir hâkimiyet aslýnda evrenin koþullanmýþ hidayeti en azýndan dökümü iç sesimin tüm kavrukluðu ve yanýlsamasý yine sona kurulu…

Loþ ve telaþlý zamanlardan çýktým yola ve yol verdim önce kayýp neþeme: Hepten kanýksasam da alýþamadýðým bir tek sen kaldýn: Sen, demekse maharet biz demek kadar hicap yüklü bir var oluþ, tesellisi yine yürekte saklý.

Yazarýn dediðini ise ilk günden beri yudumluyorum üstelik hicap yüklü yetilerim çoktan maðlup olmanýn verdiði o ezikliði kabýndan taþýrýrken…

‘’Hissetmek ne büyük aðýrlýk! Hissetmek zorunda olmak ne büyük bir aðýrlýk!’’

Oysaki hafiflediðime kani, eriyordum günden güne. Bilemezdim keza bilemedim de tüm yoksunluðumun aslýnda kabýndan taþan köpüklü bir dem olmasýnýn da öte varlýðýma kani dahi olamazken haricimdekiler.

Adam baþý yalnýzlýk.

Adam boyu o diz çöküþ.

Ve sönük bir ýþýk belki de sindirilmiþ bir öfke: sýra dýþý kimine göre ve rehavetini yürekte gizlediðim bir notanýn kim bilir hangi notu, hangi gamý iken yitik bir þarkýda kenetlendiðim gönül yaram: Edimlerde gizli oysa tüm yoksunluk, izbelerde saklý tedirgin suretler: Bir baltaya sap olamazken kasveti ölü zamanýn.