Ýlk emri “oku” olan ve “Ýnsana bilmediðini ve kalemle yazmayý öðreten”   Tek Allah’ýn kulu olarak, mesleðimi onurlu ve yüce bir sanat olarak görüyorum.

Baþkalarýnýn deðer verip vermemesinden deðil, zatý itibarýyla kendisinin deðerli oluþundan onu onurlu kabul ediyorum.

Çünkü ben öðretmenim ve Tanrý’dan aldýðým nefesle gençliðe yol gösteriyorum.

Rabbin adýyla okumak ve onun rýzasý için yaþamak ne büyük bir lütfu ilahidir.

“Düþünmez misiniz?” diyen Rabbimin öðüdüyle öðretmen olarak düþünmeyi öðretiyorum.

“Tefekkür etmez misiniz?” diyen Rabbimin yol göstericiliðiyle varlýðýn amacýna doðru ve geçmiþ halklarýn akýbetiyle ilgili sorgulama bilinci geliþtirmeye çalýþýyorum.

Ezbercilik deðil, belki de akletmenin sýrlý dünyasýna gizemli bir yolculukta arkadaþ oluyorum öðrencilerime.

Ýstemiyorum “Çok yaþalý” “Deðerli” “Kutlu” sözcükleriyle baþlayan ve karþýlýðý olmayan övgüleri.

Herkesi yetiþtiren ama herkesin karþýsýnda pýsýrýklaþtýrýlan, konuþma, düþünme,  eleþtirme hakký olmayan bir öðreticinin öðretecek bir þeyi olmadýðýný düþünüyorum.

Ben öðretmenim; bazen bir eleþtirmen, bazen bir düþünürüm. Bazen bir filozof, bazen bir siyasetçiyim. Çünkü ben hepsini yetiþtirenim.

Bana kendimi ifade etme hakký tanýmayanlarýn, beni övme haklarý olmadýðýný düþünüyorum.

Öðretmenler gününün hafta sonuna geldiði için küçültülmemi þiddetle kýnýyorum.

Öðrencilerden gelecek bir hediyeden mahrum kalan bir zavallý olarak gösterilen mesleðime ve meslektaþlarýma yapýlan haksýzlýða karþý ve bu söylemi gündemleþtirenleri þiddetle kýnýyorum.

Ben öðretmenim ve onurlu bir mesleðin kutsal taþýyýcýsý olarak, beklentilerden ve ulufelerden uzak tek amacý gençliðe bir ideal verebilmek olan bir aydýnlýk neferiyim.

Düþündürebilen, sorgulatabilen, bunlarý yaparken erdem ve ahlaký göz ardý etmeyen onurlu meslektaþlarýmý en derin saygýyla selamlýyorum.