Sevgi ve saygýnýn ön planda bir olduðu, mutluluðun paylaþýmla arttýðý ve haklarýn gözetildiði bir ailede büyümüþseniz, öðrendikleriniz ve duyumsadýklarýnýz bir ömre bedel. Hele ki, ayný zamanda demokratik ve eþitçilik ilkesine sahip bir tutum sergileyen emsaller varsa gözlemlediðiniz, bu da ikinci bir kazaným. Çaðdaþ bir eðitimin de önemi yadsýnamaz, her ne kadar muhafazakâr bir bakýþ açýsýna sahip olsanýz da, tabii ki belli ölçüler çerçevesinde. Bunun kiþilik yapýsýyla ilintili olmasý çok muhtemel; zira her iki kavram kendi içinde çok farklý ve uç noktalara çekilebilir.

Yaþadýðýnýz çevre, yakýnlarýnýz, sevdikleriniz, sergiledikleri tutumlar, onlarla olan iletiþiminiz sizin kiþiliðinizin þekillenmesinde o kadar önem arz ediyor ki… Sahip olunan farklýlýklar, geldikleri kültür, inançlarý ne kadar uzak olsa da size, bunu fark etmek asla olasý deðil çünkü ortak bir paylaþým içindesiniz:’’Sevgi’’ adýnda ortak bir diliniz var; herkese hitap eden ve tüm tezatlýklarý ört bas eden… Sözün özü; ‘’insan insandýr’’, diðer bir deyiþle gönül eðitimcisi olan, insanlara sevgiyi, gerçek aþký öðütleyen ‘’Mevlana’ nýn’’ evrensel bakýþ açýsýnda da her daim dile geldiði gibi. Benimsenen tutumlar, algýlamada seçicilik, farklý eðitim düzeyleri, sosyo-ekonomik þartlar asla bir kýstas deðil ve olmamalý da.

Sevgi ve saygý tanýmlamasýnda bir sorun yoksa, kiþi karþýsýndakini bir obje ya da menfaat aracý olarak görmüyorsa, ona karþý tamamen insani hislerle yaklaþýp, saygý gösterip, empati kuruyorsa, anlaþýlan o ki; ‘’evrensel bir dil’’ her þeye hükmetmekte.

Somut bir örnek vermek gerekirse, bunun ne denli doðru ve kabul edilebilir olduðuna, bizzat þahit oldum, yetiþtiðim çevre itibariyle… Ömrümün geçtiði baba evi benim için olan önem ve özelliðini, pek çoðumuz gibi, hala muhafaza etmektedir. Muhit itibariyle, farklý renkler taþýyan sayýsýz örnek vardý çevremde. Ama bu, asla bizim güçlü dostluklar kurmamýza engel olmadý. Komþularýmýzdan biri, asker kökenli bir aile iken farklý dinlere mensup gayri Müslim komþularýmýzýn sayýsý da çoðunluktaydý. Ne bunlar ne de akla gelebilecek baþka faktörler, asla ve asla onlarla olan iletiþimimizi, iliþkimizi zedeleyemedi, keza bu durum bugün de geçerliliðini korumaktadýr, her ne kadar þartlar deðiþmiþ olsa da…

Kýsaca, kozmopolit, sevgi dolu bir dönem ve inanýlmaz bir hayat deneyimi yaþadým tabir-i caizse. Dediðim gibi halen de deðiþen bir þey yok,en azýndan bizim açýmýzdan.

Gerek onlarýn dini bayramlarýný gerekse bizim hem milli hem dini bayramlarýmýzý ortak kutlardýk. Kurban bayramlarýnda seve seve verirdik onlarýn paylarýný, Noellerde de onlar paylaþýrlardý bizimle coþkularýný. Renkli yumurtalar, paskalyalar, topik adlý o güzelim tatlý hala dün gibi gözümün önündedir. Paylaþýmlarýmýz, dostluklarýmýz, sohbetlerimiz bir baþkaydý, çünkü ayný dili konuþuyorduk. Ne onlarýn hayat görüþü ne de bizimki asla söz konusu olmazdý, çünkü hepimiz hayata ayný pencereden bakýyorduk. Albay olan diðer komþumuz, sanýlanýn aksine, inanýlmaz neþeli, esprili, merhametli ve muazzam bir insandý, harika bir eþ, sevgi dolu bir babaydý ayný zamanda da; ne zaman beni görse espriler yapar, gönlümü alýrdý.

Hey gidi günler hey; ne yazýk ki hepsi mazide kaldý; geriye kalan üç beþ dost ve yâd ettiðim o unutulmaz anýlar. Ben, insanlýðý, eþitliði, dostluðu onlardan öðrendim.

Eðitim aldýðým Anadolu Lisesinde de durum farklý deðildi. Gerek öðrenci deðiþim programýyla gelen öðrenciler gerekse yabancý hocalarýmýz; farklý kültürlerin ne denli uyum içinde olabileceðinin en somut kanýtlarýydý. Tüm hocalar, farklý mizaçta yüzlerce öðrenci harala gürele yaþar giderdik; birbirimizi incitmeden, saygý ve sevgi çerçevesi içinde…

Dedim ya, her þey mazide kaldý. Temiz, saf duygular, lekesiz, masum aþklar, gerçek dostluklar…

Ya, babamdan öðrendiklerim, gördüklerim… Ýstanbul kökenli bir aileye mensup olup, daha elveriþli çalýþma þartlarýnda görev alma þansý olsa da; o, kolayý seçmemiþti: En genç, en verimli ve en deli dolu yýllarýný, Anadolu’ nun en ücra köylerinde öðretmenlik yaparak geçirmiþ, sayýsýz öðrenci yetiþtirmiþ idealist bir adamdý. Soðuk ve karlý kýþ günlerinde, ders öncesi, tezek yakýp sýnýfý ýsýttýklarýný az duymamýþýmdýr ondan.

Onlarca örnek, sayýsýz yaþanmýþlýklar var bunun gibi hafýzamda.

Sevgi yine sevgi; inanç, idealler, kanýksanan deðerler, paylaþým, eðitim ve akla gelebilecek diðer tüm olumlu örnekler.

Netice itibariyle, kiþiliðiniz þekillenirken bunlardan nasýl olur da etkilenmezsiniz; arada eksikler, hatalar olsa da, onlar da bende kalsýn.

Kýsaca, her ne kadar, insan denen mefhum büyük bir evrim geçirip, katý, ayrýmcý, alaycý, bencil olsa da, ben hala sevmeye devam ediyorum insan denen canlýyý. Bazen öfkelenip, sinirlensem de, gözyaþlarýna boðulsam de, baþka çarem yok ki, sevmekten vaz geçemiyorum, çünkü baþka þansým yok.

Uðradýðým haksýzlýklarýn haddi hesabý yok, yediðim darbelerin, yapýlan saygýsýzlýklarýn çetelesini tutmayý býraktým artýk; gerçi þimdi hala tutsam da çetelemi, ufak bir farkla: Artýk sevdiklerimin, dostlarýmýn yanýna çentik atýyorum, böylesi daha kolay zira sayýlarý az. Hala da umudum var bu arada. Umarým attýðým çentiklerden bir gün defterim dolar da, ben de derin bir oh çekerim...

Sevgiler…