Yaldýzlý ve bol yýldýzlý ruhumun tarihçesi ve…

Ah, bir de ince uçlu kalemim köküne sadýk o aðacýn gölgesinde uyuya kaldýðým bir ömrün kâh güncesi kâh güftesi, renklerin asilzade soyu ve beyazýn ve masumiyetin yýkýlmayan kalesi, ilkesi.

En son ne zamandý kalbime dokunduðun ve aylak aylak gezinen sözcüklerden kendime bir ülke inþa ettiðim inan ki: tek doðru.

Azat edilesi bir kuþ olmayý ben dilemedim ve acý çeken olmayý da ve dar açýlý yüreklerden asla haz etmedim azýmsandýðým kadar azap dolu güne verip veriþtirmeden ben tüm saygýmla ceketimin düðmelerini bir bir þiirlerle ilikledim itiraz etmezken kadere cenk ettiðim muhabere meydanlarýnda sayýsýz cephe edindim içine sýðýndýðým ve karþý cepheden bakan hangi yürekse öykündüm onu öykündüm tüm kâinatý sevmeye. Sevdim de sevilesim gelmediði kadar sadece sustum sessizce yaþadým sabrettim sonra düþtüðüm pusuda ölü kuþlara meylettim.

Meçhul düþler sokaðýnda gezinen bir yabancýyým iþin aslý ve de çektiðim o yabancýlýk kendime: sevgimle ibraz ettiðim kadar ömrümü ve kutsalýmda çaðlayan tüm güzellikleri boca ettim kâinatýn tininde saklý o mermer mezar baþlýðýmý dahi sevebildim ve süsledim çocuklar gibi: sonra ne mi oldu? Neler olmadý ki.

Önce babam gitti ardýnda üç beþ yolcuyu daha uðurladým derken iklimler çeldi aklýmý bir b/aktým ki kendime: kendime, ah, nasýl da geç kalmýþým.

Sonra eklendi kayýplarým bir de ayýplamadý mý insanlar? Sevgiyle eþleþen her güne her hüzne aðýtlar yakmýþken bir de baðrýma basmýþken tüm dünyayý ayýp addedildi sevgim kayýp ilaný vermiþ olsam da kendime hali hazýrda kimliksiz hali hazýrda zamansýz ve mekânsýz yaþayýp seviyorum bir baþýma yolculuk ettiðimden de öte kabrimi güncelliyorum her yeni gün bitiminde gel gör ki, azizim: yaþamayý da seviyorum aslýnda seviyormuþum ve dokunulmazlýðýnda aþkýn kendimle uzlaþmanýn yollarýný arýyorum ama sen gittikten sonra vakýf oldum buna. Yoksa sen hiç var olmadýn mý, sevgili vefasýz bayým?

Seni çaðrýþtýran gökyüzü. Yüreðimi d/aðlayansa sözcüklerim: hani saðýma soluma daðýlmýþken her biri; hani sarpa saran hayallerim ve ben hayallerimin tümünü ama tümünü gerçek kýlmýþken… Devamý da gelseydi ya, desem bile yeni hayallere kucak açmanýn verdiði huzur ve coþkuyla yeri göðü tüm kâinatý sevip de kendimi tek bir hecede ifa etmenin verdiði hazla ifþa ediyorum iþte yüreðimin aþk dolu sarkacýný.

Þükürler olsun ki: himayesindeyim Rabbin.

Þükürler olsun ki: kalemim ve koruyucu meleklerim benim kolluk kuvvetim hem…

Hem arkamý filan da kollamýyorum ve ben sadece önüme b/akýp yol alýyorum ve bu, dahi yetmezken rüzgâr olup delicesine esiyorum en çok da içime bu dahi yetmezken sel olup akýyorum bentler aþýyorum ve diz/e/lerine kapaklandýðým yetmezmiþ gibi bazen bir notaya düþüyor yolum: hani, efkârlý bir notaya bazen sol bazen fa anahtarý hele ki sevgiyle açýlýrken de tüm kapýlar racon kesiyorum notalarýn güzergâhýnda renkler biriktiriyorum en þaþaalýsýndan ve tek heceye tekabül etmenin verdiði mutlulukla ve gururla þahlanýyor hem yüreðim hem kalemim.

Anlatacaðým çok þey var ki daha neyi anlattým, diyebilmenin verdiði þaþkýnlýkla kanat açýyorum defalarca bir b/aþka ve esip gürlüyorum ne zamanki kalem benden uzaklaþsa ve iþte; yaza yaza seve seve teselli buluyorum tecelli eden yeni güne de ýþýklarýmý yakýp sekiyorum ve salýnýyorum bazen alýnsam da savsaklamadan yaþýyorum hayatý sevebildiðim kadar sonsuz bir boyutta.

Rüþtünü ispatlamaya çalýþan bir çocuk gibi rötarla eriþtiðim bu son durakta dur durak bilmeden duyumsamanýn verdiði þaþkýnlýk ve de huzurla kaçýncý Cihan Harbinden sað çýkacaksam artýk ve ben alabildiðine þaþkýn ve pervasýzým her âþýk olduðumda yeniden aþka…

Hitap ettiðim nicesi: kâh hafýz kâh azizim kâh bayým ve benim yolum illa ki aþka düþüyor benim yolum varsa yoksa sevgiden geçiyor en nihayetinde kendimle buluþabildiðim o ferah mekânda biliyorum artýk kim olduðumu ve çalan neyin sesinde biliyorum da kimin neyin nesi olursa olsun insanlar aslýnda tüm cihan tek kelimede mevcut hatta tek hecede…

Ýçimin alýnda.

Ruhumun sarkýtýnda.

Sözcüklerin de rotasýnda ve dümen kýrýp limanlarý yakýp da hali hazýrda ayakta baþým dimdik yürürken ulaþacaðým en Ulu Rakýmda biliyorum da beklendiðimi biliyorum da tüm isimlerden sonra varmam gereken yere adilce eklendiðimi.

Iþýyan gözlerimden kayan yýldýzlar gibi.

Çiçek kimliðimde açmaya doymayan gül gibi.

Adýmla sanýmla yaþýyor yazýyor olabilmenin verdiði huzur ve mutlulukla ve iþte koþuyorum ben delicesine eserken ve seviyorum ruhumu ve evreni tek hecede telaffuz ederken.

Rotamdan sapmadan varýp varacaðým en Ulu Makam ve kapýsý bana ardýna kadar açýlan O Dergâh düþüncesi bile huzur verirken insana ben o günü bekliyorum, Rabbime kavuþmanýn verdiði haz ve huzurla kul olmanýn tadýný çýkarýyorum defalarca sýrtýmdan býçaklayan insanlara bir kere bile ah, etmeden umudumu sevgimi inancýmý da saklý tutup kendimi kaybetmeden ve sayýsýz kere kendimden geçmiþ olsam bile geçtiðim o köprünün sapasaðlam ayaklarýnda yýkýlmayan kale’mle ve kalemimle dans ettiðim duygularýn da rövanþý iken günbegün içimde büyüttüðüm çiçek bahçesi mademki bir gülüm ve de gülüm/semenin verdiði þükür huzurla yaþýyorum hayatýmý hüznün de eksik olmadýðý minvalde hüzünlü kalbimle tam teslimiyetim sadece ulu Rabbime…