Ölümü irdeleyebilirim hatta ve hatta tevafuk eseri ölümden döndüðümün de ertesi mademki tetiklenendir yüreðim ve kalemim…

Tevazu yüklü bir esinti, aþka meylettiðim ve þah damarýmdan sökün eden kan nasýl ki; Ýlahi Aþkýn hikmeti ve nimetidir…

Dur durak bilmeden yaþamanýn da sýrrý bir de müdavimi sevginin, külümden doðan da sadece ben deðilim hele ki nice ben saklý iken içimde ve iþte ‘’biz’’ olamadýðým kadar hasretim ama sadece kendime ve kendimden uzanan o köprüde saklý matemi ekip de þiir biçmenin ötesinde ne çýkar yorgun savaþçýsý olsam ömrün bam telime basan sözcüklerden de aldýðým kadar intikamý…

Bal dök yala:

Sahi, bu mudur aþkýn itibarý bu mudur bir parmak bal çalan beþerin istirhamý bense aþk menþeli bir güne daha neþreden bir n/esir yaratma telaþý ile ve de sýnandýðým kadar dünyanýn sarmalýnda kim saklý ise de içimde ve iþte þerh düþüyorum dün gece görmediðim rüyanýn hükmünde bir fiske dahi vurmamýþken annem ve babam asla da anlamýyorum hayatta nedir insanlarýn derdi benimle?

Bir hattat.

Bir nakkaþ ve de.

Ýkbalim umut isyaným zulme.

Ýtibarýmda serili iken ufukta ve göz hizasýnda aþkýn kaynayan kanýmda piþen þiirlerle izdivacýna talibim sefil kalemimin.

Nar misali daðýnýk yüreðim.

Yüzüme inen nurda saklý iken asaletim.

Bense deliþmen ve asi bir rüzgârým kalemin parmak bastýðý süt-liman bir ömre meyyal arayýþýmýn da sonlandýðý kadar arayýp da hali hazýrda bulamazken kendime nasýl ki akacak mürekkep durmuyor damarda ve Daðýstanlý bir seyyah bir göçmen gibi sektiðim hayatýn Arnavut kaldýrýmýnda belki de biten bir ot gibi yüreðin haznesinde mevcut çiçek bahçesi bense hayli memnunken adýmdan adlarýmdan ve iþte evrenin tek hecesinde saklý o münferit rüzgâr ve ben ne kadar yazsam da doyamazken aþka ve yazmaya bir o kadar kaderim iken baþým gözüm üstüne ve alt yazý geçmekle iþtigal eksik olmayan arayýþýma ve ömre.

Bir minval ki çöreklenen hüzün nasýl ki emre amade kaleme ve iþte yalnýzlýðýn tadýný çýkardýðým kadar adýný çýkardýðým bir þiire daha meylettim.

Önsözü olmalý illa ki þiirin henüz söylenmemiþken son söz ve rötuþladýðým bir imgenin çatlak sesini kýsýp da sözcüklere aþ eren yüreðimden firar eden o tek kývýlcýmý dahi yangýna dönüþtürebilmenin keyfini sürüyorum ve caným yandýkça demleniyorum þiirin kabrine eþlik eden o matemle ve kalbimle sýký sýký asýlýyorum önce hayata sonra þiire.

Makamsýz þarkýlar güzergâhýnda asýlý kaldýðým o sol anahtarý: ‘’ol’’ diyen Rabbime müteþekkir ve olmazýn oluru bir ümidi zimmetliyorum dünüme.

Günahlarýmýn ve suçlarýmýn da cezasýný ç/ekiyorum her þiir yeni bir yaraya yol açarken ve aþk da damgasýný vurmuþken yamalý cübbeme dergâhýmý arýyorum aralýksýz devþirme acýlarý yok sayýp dingin bir ruh haline öykündüðüm kadar diri bedenimle dimdik ayaktayým.

Her sözcük bir noksanýmý tamamlayan lakin yetinmediðim.

Her þiir yeniden doðuþumu müjdeleyen bense her gün ama her gün ölmeliyim ki tadýný çýkarayým gün doðumunun ve yediveren güllerden ibaret iken çehrem yedi tepeli þehre de ulaþmanýn tek yoludur kýblemde saklý sonsuz aþkýn minvalinde belki de kayýp defteri kebirim attýðým her çentikte arayýþýmýn büyüdüðü ve ibraz ettiðim her nesir ise maneviyatýn iz düþümü.

Gecesi unutulmuþ bir ziyan.

Zinhar sevdiðim.

Zil zurna imgelerden de alamazken gözümü en çok da kendimden çekip gittiðim.

Defolu aþklar güzergâhý ve iþte kapýsýndan defalarca kovulduðum uzak köylere muhtar olarak adaylýðýmý koyup bu sefer bacadan giriyorum içeri yüreklerin tek muhatabý bildiðim sevginin ise çoktan kaybolmuþken itibarý bense isyanýný yüreðimin bastýrýp tedarik ediyorum toplayacaðým kadar da gücümü yazýp bu sefer daðýlýyorum ve d/aðlandýkça kalbim daralan dehlizde karanlýkta ve de el yordamý ile bulup da kendimi…

Kendim olmanýn da sýnýrlarýný çizdiðim kadar ihlal edilmiþ olsa bile sýnýrlarým geçiþ hakký tanýmýyorum kýrmýzýçizgimden öteye.

Yetmezmiþ gibi…

Ötelendiðim güruhlarda önemsenmediðim makamlarda kiminse eli iþte gözü oynaþta ve deðerlerimden ödün vermediðim kadar davamý güdüyorum.

Görünürde baþtan kaybettiðim.

Görünmeyenin nezdinde sýrra kadem bastýðým.

Bir ziynet ise ki aþk zinhar efkârýn eþliðinde.

Bir de zimmetli iken aþk özleme en çok da imkânsýzlýðýn ç/aðladýðý satýrlarda mührümü vuruyorum yalnýzlýk iken kýblem ibraz ediyorum umudu ve ikaz ediyorum iç sesimi gaipten gelen sevgimin de coþkunun da sýnýr tanýmadýðý bu çok bilinmeyenli denklemde tek bilindik duyguyu zikrediyorum.

En tekil.

En münferit hece.

Hanemde sayýkladýðým kadar endamýna aldandýðým aþkýn rüzgârýnda uçuþan bir þiirin de peþinde deðilken en çok da kendimi ýskaladýðým ve ýslýklandýðým kadar yaþama gayretime de eþlik ederken kalemin týnýsýnda ve yazmanýn titrinde bozguna uðramýþ olduðum kadar hayatta kendimi de alamazken yazmaktan en müphem ve de en sihirli yolculuk iken, kalemimin, ‘’yaz’’ dediði…