Sözcüklerin orantýlý güç kullanýp kullanmadýðý konusunda kaygýlarým var bir de depreþen mülkiyetim: hani, ben olma kaygýmla sahiplenmek öncelikle de günbegün deðiþime uðrayan içimdeki iklim döngüsü.

Sahiplenme güdüme ek olarak sahiplenilme arzusu duyuyor muyum peki?

Sorduðum ne bir aruz vezni ne de ölçüt sadece doðamýn uzantýsýnda kucakladýðým rahmeti pekiþtirip yine evrene teslim etme arzum.

Sorularýn muhatabý var ya da yok belki de üstüne alýnmayan kimse benim sadece üstüne alýnan ve artý parantez açmaktan vazgeçmediðim ön görülerim bir de eklenen ön yargýlarý çeþitli insan gruplarýnýn ve içselleþtirdiðim önsezilerim.

Kuvvetle muhtemel seninle karþýlaþmayacaðýmýz aslýnda senin bir gerçek olup olmadýðýnýn bilincinde bile deðilken-alt bilincim sað olsun-beylik bir hezeyanla satýrlarý döþüyorum iþte hele ki içimin muhtevasý yazdýklarýmdan katbekat fazla iken.

Göðün ýslýk sesini duyup da gözlerimi en tepeye diktiðim ve O’nunla göz göze geldiðim. Bil ki; tek hissettiðim tam olarak bu ve yine O’nun vasýtasýyla insanlarla-tanýdýðým tanýmadýðým-iletiþim kurabilme yeti’m.

Gerçeklerin yalanla eþleþtiði günümüz ve her yalaný da gerçek sandýðýmýz. Hele ki insanýn ömrü hep yanýlsama ile geçti mi ve üzerime geçirdiðim o siyah pelerin… sanýrsýn ki çalý süpürgeme oturup gezeceðim paralel evrenlerde.

Metazori yazmadýðýmý bil ve metazori bir yakýnlýk kurma amacýnda da deðilim sadece anlamlandýrýrken ve anlatýrken bir þeyleri üstüne basa basa vurgulayýp kabul görmek istemi benimki ve biraz da sevilme ihtiyacý.

Öðrencilerin senin etrafýnda pervane iken demem o ki; o yollardan ben de geçtim lakin geçmiþe mazi, demenin ötesinde içimdeki ilhamý tetikleyen hep düne özlemim ve yarýnlara varma isteðim.

Aþk iken kýyýma uðrayan ve de insanlýk derken biriken hüzün tepeciði ile kýyama durduðum gerçeði.

Bu kadar hayal kýrýklýðý; bu kadar efkâr ve her halükarda þen kahkahalar atabilmemin verdiði hoþluk ve inanýlmazlýk hele ki hüzün daðlarý arasýnda bir geçit bulmaya çalýþýrken nasýl oluyor da mutlu ve umutlu olmayý baþarabiliyorum?

Hayattan bahsetmiyorum lakin vazgeçemiyorum da.

Bazen düþünüyor ve sýk sýk soruyorum anneme, beni ne amaçla doðurduðunu ve sadece þaþkýn gözlerle bakýp aklýmdan iyice þüphe ettiðini söylüyor ve sarýlýp da boynuna tüm sevgimi de boca ederken bu kez; yeniden düþüneceðini söylüyor.

Detaylar ve resmin geneli.

Ýnsanlar ve içine düþtüðümüz boþluk derken o göreceli kalabalýk ve insanlar seni biteviye sorgularken tut bakalým ucundan en mantýklý fikrin.

Fikrimi beyan edip de tepki çektiðim…

Sessiz kalýp da her þeyi kabullenmiþ addedilmiþliðim.

Sýfatlarýn peþine düþen arýlar gibi birbirimizi itham ettiðimiz ve soytarý kimliklerle eþleþip hak etmediðimiz ne ise zulme uðratýlýp bir türlü arkasý gelmeyen hikayeler.

Roman gibi belki de öykündüðümüz hayaller.

Gerçek gibi belki de içine düþtüðümüz tuzaklar.

Hezeyan yüklü kimi zaman ve çatallý bir sesi duyup da en güzel söylemi ayýklayýp üstümüzü giyindiðimiz.

Satýrlar kayýyor ekrandan ve karþýdaki saat kim bilir kaçý vuruyor?

Ne önemi var ki tüm olup bitenin hele ki kendimi kaptýrdýðým hayat ve yazýn’ýn birlikteliðine elbette miadý dolacak hüznün ve yanýlsamanýn da donup kalacaðý o noktada illa ki bir satýr baþý da kendim için yapacaðým.

Hüviyetler belki de sorgulanan ve vezni olmayan bir yazýmda aþka dair bir cümleyi de boca ettiðimiz efkarýn her yansýmasýnda.

Korunaklý dünyalarýmýz olduðuna da inanmýyorum artýk bu anlamda bata çýka yürüyoruz hayat denen bataklýkta ve cennet bahçesini dilediðimiz dünyanýn da arka bahçesi huzura ve mutluluða doyacaðýmýz.

Israrcý olmak ya da hayallerin tutsaðý olmak ki koca bir yanlýþ tüm bu söylediðim ne de olsa insan amaç edindiðine baðlanýp þakýrken gül bahçesinde an geliyor, unutuyor da; gül mü bülbül mü olduðunu belki de sadece dikenlerin kanattýðý o yarada yaranamadýðý kim ise ýsrarla sevmeyi göze alýp aslýnda hayatý avuçlarken belki de hayat onu sýrtlanmýþken insan olmanýn meziyetlerini unutanlara bir dip not, her haykýrdýðýmýn duyumsanmasýný talep ettiðim.

Güzergâhý belirlediðim kadar sona meyyal bir üzünçle vazgeçmeyi asla düþünmediðim yine de son bulacaðýna dair bir korku ne zamanki düþünmeye baþlasam yazarken ve bozulan o büyü. Ýþte yazmanýn en güzel tarafý da tam olarak bu: ne yazacaðýmý bilmeden giriþtiðim bir serüven ilk cümlenin nereden huzuruma geleceðini bilmeden ve ne zamanki düþünmeye kalksam yazýnýn büyüsünün ansýzýn bozulma ihtimali…

Ýhtimaller dâhilinde yaþamak sanýrým en zorlayan da bu, insaný.

Ýhtimal dâhilinde ölmek.

Kavuþma arzusuna yenik düþüp sonsuza kadar ayrý kalma ihtimali.

Sevip de sevilmeme ihtimali.

Bir iþe baþ koyup devamý gelmezse, demenin de meali iken içine düþtüðünüz o süklüm püklüm hal ve tavýrlar…

Alýþveriþe çýkýp, param yetmezse ihtimali sanýrým en akla zarar olan da bu ne de olsa alýþveriþ çýlgýný olmaya aday bir zat olarak gidip de ne gereksiz ise aldýðým ve son rauntta illa ki eksiklerle dönmek eve.

Sorularýn cevap bulmama ihtimali…

Ve iþte bingo:

Sadece yok sayýp ihtimalleri içinizden geçeni yapmanýz ve yaðmanýz umut umut ve saðanak halinde kim ise yüreðinizden nasiplenen sevebildiðiniz ve umut ettiðiniz kadar konuya vakýf olduðunuz kadarý ile yetinmek sanýrým iþin özü ve mutluluðun da altýn kuralý.

Devirdik cümleleri, sevgili yazarým ve ne ben sözümü tamamladým ne de sen okuyup da bir selam verdin bana.

Aslýnda epeydir seninle irtibatý kesmiþtim ne de olsa hayatýma yeni kitaplar ve yazarlarý girdi. Ve ben düþ pazarýnda gezinirken bir cümle birinden; bir sayfa birinden alýp da içime ve öykündüðüm her güzelliðe bir redif de ben eklemeliyim, düþüncesiyle arayý açtým sana son yazdýðýmdan beri.

Öngörülerin, sevgili yazar ve dün gece tanýþtýðým bir diðer meslektaþýn-farkýndaysan kendimi hala bu kategoriye sokmuyorum ve bunun nedenini bizatihi açýklayacaðým-ve onun cümlelerinde kendimi aramadan kendimi bulduðum…

Hissiyatýn ta kendisi ve aþkýn da ta kendisi iken kelamýn bitimsizliði.

Bir amaç edindiðim kadar da bir araç iken yazmak ve sen benden otuz sene önden giderken edebiyattaki deneyiminle, ben kim oluyorum da kendimi yazar kategorisine koyup ahkâm keseceðim?

Belki de racon kesmesi gereken kim ise üstüne alýnmayýp…

Belki de racon kesenlerin tüm öz güveni onlarýn geliþimini tetiklerken.

Ýþte dönüp dolaþacaðým noktaya an itibari ile vardým: yazar olma düþüncem ya da addedilme ihtimalim… iyi de ben sürekli buna vurgu yaparsam nasýl geliþtiririm kalemimi ve zihnimi hele ki tek bildiðimin hala hiçbir þey bilmediðim olarak savunurken…

Ayyuka çýkan hayaller, geçtim.

Sanrýlar ve hitabesi ömrün, geçtim.

Korunaklý bir dünyanýn da mensuplarý iken bizler, geçtim.

Yazmak bir ihtiyaç mý yoksa öz güvenin kendisi mi ya da bir ihtimal mutluluða doðru yol alýrken…

Ýþte geçemediðim bir nokta ne de olsa aþk kadar sýrnaþýk ve mutluluk kadar da göreceli iken duygularýn illa ki kelimelere dönüþtüðü…

Ya, sen en çok neyden geçtin, sevgili yazarým?

Ben kendimden geçmiþken varsýn yanýtýný verme ama bil ki; takibindeyim ve aþkýn da elbette tamamlanma ihtiyacý hissettiðim her duygu ve düþüncemin öz veri yüklü bir yansýmasý iken cümlelerim…