Dudaklarýmdaki yenilgi yüklü kanama, aslýma uydurduðum asýlsýz bir kimlikten ise asla haz etmediðim gerçeði

Yarýnýn utkunda saklý ýþýðý teyelliyorum yüreðimdeki deliðe ve kocaman bir çentik adýyorum kaç kere öldürüldüðümün sayýsýný hayal meyal hatýrlarken.

Ýskarpinlerinde o yeþil gözlü yetimin de delik yüklü bir mizansen saklý aslýna dönmek adýna gaye gösteren nice insandan da alacaklý.

Üç kenarlý bir kareyim ve iç acýlarýmda kaç derecelik bir eksilti var, asla tahmin edemiyorum.

Yorgun bir rüzgâr esefle kýnýyor beni:

‘’Hadi’’ diyor:

‘’Bin sýrtýma.’’

Binsem de binmesem de biliyorum ki hiçbir talebim kabul görmeyecek.

Bu sefer güneþ ile göz göze geliyorum ve gözlüklerimin camýndaki buðuya hayretle bakýyorum.

‘’Sen yaðmursun’’ dememe kalmýyor bu sefer gerçek anlamda sýrýlsýklam oluyorum hâlbuki tek ýslanan benim bunca insan arasýnda ve içimdeki o þaibeli aksan öksürüp titrerken bu sefer uzaklaþan bulut selamlýyor ahmakýslatan mizacýndaki yergiyi artýk nasýl da gözüme sokarken.

Tüten bacasýnda mevsimin ve takvimdeki yapraða göre kavurucu Temmuz ayýnýn… gerisi gelmiyor ve rahmetle andýðým komþum geliyor aklýma. Öyle ya; yazýn bunaltýcý sýcaðýnda bile bacalarý aralýksýz tüterdi üstüne üstük elektrikli soba aralýksýz çalýþýr ve faturalarý yüreðim gibi kabarýk gelirdi.

Þimdilerde çok soðuk.

Hava mý suçlu insandan insana deðiþen o mizaç mý?

Hala ayný insanlar yaþayan rahmetlinin ardýndan ve ben ne zaman öykünsem ölüme hep ýslak bir þarký peþim sýra.

Kalýbýnýn adamý denir cinsten bir kelam erbabý arýyorum içimdeki ses ne zaman ki düþeþ diye seslense.

Sabahsýz bir gün özlüyorum bazen hele ki sabahý sabah yapýp geceyi tüm sýcaklýðýmla kucakladýðým ve yalnýzlýðým hani þaibeli dokusunda þehrin beyitler ürerken ev ev; pencere pencere ve dirseklerimizi dayadýðýmýz pervazýnda evrenin bizler kuþ bakýþý didiklerken alçaklarý aslýnda yükseldiðimiz de deðil bilakis gücendiðimiz belki itildiðimiz belki hiçliðimizi kavururken yaz misali.

Zamanda bir sarkaç gizli.

Bir sarkýt ha düþtü ha düþecek.

Yýldýzýn ayla arasýna nifak soktuðu gecede kanayan ay’dan bile kanlý iken gözleri evrenin çatýsýnda iskeletler dans edip ölüler coþkuyla inlerken ve biz fanilerin gölgesi ne zamanki yere düþse…

Her uyandýðým günde bir huzur arayýþý.

Bazen bir Nakýþ.

Bazen bir Nakkaþ.

Rugan ayakkabýlarýmda dünkü çocukluðumda en þen kahkahayý atýp da sokaðýn ortasýndan annemin çatýk kaþlarý ile sunduðu o keskin ikaz yine mizacýný ilk kez bu kadar sert ve dirençli gördüðüm.

Gülmeyi yasaklamýþtý annem ama sadece sokakta þimdi ise evren mimledi beni ve her gülüþüm sýðýntý bir mizaçmýþçasýna tekelinde iblisin.

Heyulasý ömrün ve mutluluða karþý gösterdiðim o direnç belki de bu gün bir dostuma yakýndýðým gibi:

Adýmýn hakkýný veremiyorum son zamanlarda.

Adý olmayan hikâyelerimi ise görücüye çýkarmýyorum ne de olsa mutlu olma hakkým çoktan elimden alýndý.

Þairin dediði gibi:

‘’Þükür ki ölüm var.’’