Biraz asýlsýz biraz silik biraz da vurdumduymaz…

Fazlasýyla muhalif yine en düþkün kýyam sahip olduðum aþka nazire edercesine.

Aþka raðbet olsa da tek kalemde sildiðim gözyaþým hem de tozlu iklimlerden elimde kalan.

Fazlasýyla göreceli sanýrým nispet eden bir ahkâma karýþmýþ tüm bilinmezlik ve en saðlam beyanatýmla arz-ý endam ediyor münafýk düþlerim.

Yoksa korkuyor muyum belki de tedirgin bir lisanda hapsolmuþluðum yine dünün rahmeti.

Elimde bir mýzrap titretiyorum gönül telimi ve en vakur gülüþümü sona saklýyorum. Hanidir, deyip çýktýðým yolda rast geldiðim her imgeye göz kýrpýyorum ve sancýlý bir var oluþun hüznünü teðet geçip, ulaþmak adýna hiçlik makamýna kayboluyorum gözden. Ve derken… Derken doðuyorum yeni bir telaþla ve yeni bir sancýyla sonlandýrýyorum gözyaþýmý.

Hangi izlekte yer bulduðum tartýþýlýr ya da hangi kare ise gözlerimden önünden geçen, daralýyorum ve daraltýyorum o peyzajý.

Adamlar ve kadýnlar kâh el ele kâh kanlý býçaklý.

Âþýklar cinnet geçiriyor ve son veriyorlar birbirlerinin hayatýna. Kim demiþti acaba: En asil duygudur içinde kaybolmuþluðumuzu muhafaza ettiðim en revnak duygu… Aþka delalet belli ki þairin kalemi ve melekler korurken en saf yanýmýzý biz hala yanýlýyoruz ve yalýtýyoruz bakir gözyaþlarý iken nasýlsa kýymete binip nasýlsa istiflediðimiz günahlarýmýz kadar sitem yüklüyken gök kubbe…

Çýtkýrýldým bir imgeye rast geliyorum gecenin kör vakti. Yetmedi asýlý kalýyorum kayan bir yýldýzýn kuyruðuna ve külfeti kayan umutlarýn, çalýyorum teker teker dün’ün rahminde konuþlanmýþ ne varsa. Nasýl da doðurgan evren ve fazlasýyla kaygýlý. Sitem yüklü insanoðlu ve nefrete karýþmýþ yüzünün isi.

Saklý tutuyorum aþký en derinde ve sakýnýyorum gözümden ve saklanýyorum izbelere. Çýta yükseldikçe yerleþiyorum mabedime ve eksen kaydýkça serpiliyorum baþak yüklü kaygýlarým rest çekmiþken hayata.

Ýndindeyim sessizliðin ve çýrpýnan bir ruhun yaþadýðý onca ikilem iken yaþattýðým iklimlerde rast geliyorum çatýk kaþlý kayýp yarým’a. Yarýna odaklan ey sefil benlik, derken tok bir ses, an’da kýstýrýlmýþlýðýmý hürmet bilip, töhmet altýnda kalan dünlerimle mesken tutuyorum yeniden bilinmezi.

Hangi kayýp istilaysa kýstýrýldýðým ve hangi mizaç ise tevekkül bildiðim, ýskaladýðým en rahvan gölgeye nazire ediyorum:’’Sen de mi kayboldun ben gibi?’’

Benim demeye korkuyorum sahip olduðum ne ise ve ürküyorum hiddetinden Tanrý’nýn ve biteviye sýðýndýðým mihraba attýðým bir çelme ile adýmlýyorum bu sefer gerisin geri.

Bir öyle bir böyle sanýrým kayýp sanrýlarla yükümlüyüm kaderin gözünde ve kaygan bir ritim ile tempo tutuyorum ýslýk çalan meleklere.

Sýcaðýn kavrukluðu, soðuðun yakýcýlýðý ve yokluðun varlýðý en yoksun kýlýndýðým.

Aþkýn dokunuþu iken uzaðýnda kasýldýðým.

Ve teðet geçen yörüngeme, uydu bellediði karasý gecenin sadece tezahür ediyor anlýk bir öngörü iken zihnin boyutsuzluðu.

Tümden gelen donelerle kuþatýlmýþlýðým kadar da anlamsýz bir mizacýn en sakýncalý yansýmasýyým belki de kimine göre.

Kimliðimi sorguladýkça, sorgu sual hak getirdikçe, gönülsüz bir hutbede yer buluyorum hangi münafýk ise ezberinde lanet ve nefret.

Dokunulmazlýðým Tanrý’dan belli ki ve belki de yoksunluðumun kancasýnda takýlý kalmýþlýðýmdýr o tevafuk iken, yaþama olan baðlýlýðým.

Kimine göre, demek ne gam… Ve ne gam yoksun addedilen yokluk iken yakan en derinden ve çözdüðüm yumaðýn döndüðü eksen iken anlýk bir hezeyana rast geldiðim, usulca dokunuyorum gölgeme ve bu sefer sahipleniyorum:

‘’Sen benimsin.’’