Zamanýn nadide var oluþ sancýsýna istinaden tümlendiðimiz özel ve kutsal günler ve insanlar, seyreldikçe hükümranlýðýnda kaderin dokunmaya dahi kýyamazken yüreði kutsayan nazenin ve yadigâr dünden ana uzanýp kanýksadýðýmýz zarif bir tecellisi maneviyatýn.

Ruhun esrikli ve kademe atlayan o güzergâh mý yoksa duraksadýðýmýz bir girizgâhmýþçasýna yaþarken aný koruk bir düþ misali kavuþamayacaðýmýza kani olup sýðýndýðýmýz duvar dibi…

Heyhat! Ýsyan mý, asla. Kabulleniþ mi peki? Cevapsýz inanýn ki ya bir serzeniþ mi kaybolmaya yüz tutmuþ bir gölge kadar kaygan ve esrikli bir tükeniþ?

Duraðan bir gün hatta dokunaklý ve ne yazýk ki merkezinde hicran yaðarken salkým saçak ve pejmürde varlýðýmýn nezaretinde derinlere meyledip de bir adým dahi atamazken.

Edimler mi aslolan yoksa zafiyet yüklü tedirginliðim mi belki de artýk kanýksadýðým o bitimsiz kaygýlar vara yoða dertlenip mizacýmý daha da kýrýlgan bir izlekte sunuma hazýrlayan ve ne yazýk ki tüm duraksamamla konakladýðým gönül penceresi.

Eþleþtiðim tek bir öðe yok peyder pey yoksun kýlýndýðým ve tekleyen bir yürek, sesi dahi duyulmazken iken hala bir hal çaresi arayan…

Katýla katýla gülmek belki de tüm çekincem olur da duyulup makamsýz bir tepkiyle diline düþersem kaderin oysaki umarsýz ve bir o kadar meskensiz tüm ithamlar. Somut verilerin yokluðunda ve tüm düþünsel edimlerin uzantýsýnda sancýlý bir var oluþ tüm olup biten.

Sözlerim ve gözlerim tüm tezatlýðýyla çapraþýk düzenin ayrýmcýlýðýnda yanýp sönmekte kayýp bir deniz fenerinin tüm nezaketiyle bu yüzden kaybolmaya yüz tutmuþ hangi aþk ise çok uzaðýmda yakýn addedilip de fýsýldarken melekler. Sahi, duymuyor musunuz? Oysaki kulaðýma çalýnan o melodi tüm nüktedanlýðý ile sadece evrene odaklý varlýlarýmýzý kutsamakta anbean.

O rehavet esir aldýðýndan beri yüksündüðüm tüm varsayýmlar asýlsýz birer düþ artýk peþine düþüp de yakamdan düþmeyen bir düþ kýrýklýðý belki de sýðýndýðým.

Mizansenin yetisiz yadsýmasýnda gizli pencere kýyýlarýnda sabahlayan gölgeler yüksünüp de ses etmezken martýlar ve bilumum börtü böcek evrenin haþmetinde kaybolmaya yüz tutmuþ korunaklý ruhlarýmýz boþ vermiþliðin dibine vurmuþ ne çok edim oysa soyumuzu sopumuzu görmezden gelip de konuþlandýðýmýz aðaç kovuklarý kâh týrtýl kâh ömürlük sevdaya nakþeden o kýsacýk hayatlarý nazenin varlýðý ile uçuþan kelebekler ki biz insanoðlunun gönlüne dahi sýðmazken aþkýn nazarýnda bitap düþmüþ bir derviþ belki de yoksunluðu adam boyu nazarýmýzda lakin evrenin en engin yüreklisi sinsice sýrýtýrken þeytan o pejmürde kömür karasý kötülüðüne eklediði her bir zincirde saklý belki de her kayýp ruh.

Devrik günler yalýtýlmýþlýðý tokuþtururken karanlýkla beyhude olduðunu bildiðim her yeni baþlangýç ve her yeni terk ediliþ alýþmaya hiç mi hiç niyetimin olmadýðý o savruk düzenim kaybolmuþluðumu fýrsat bilip ararken fýsýltý yüklü ve güdümlü çaresizlikleri sonlandýrmaya meylettiðim hicran yüklü bir boþluk kadar eþkâlimi sorgulayan.

Yeteneksizliðime hürmeten tüm çabam düþe kalka kanattýðým zavallý benliðim yoksa bir tek ben miyim, dememe kalmadan okuduðum satýrlarda soluklanýp inanmaz gözlerle kerelerce okuduðum ardý ardýna:

‘’…yaþamak konusundaki yeteneksizliðimden kaynaklandýðýný anlayamasýn diye, aklýmýn kulaðýnýn dibinde çalmakta olduðuna inansam.’’(Pessoa)

Kadere hürmeten her ne kadar korusam da suskunluðumu kendimi sormaktan alýkoyamadýðým tüm yetisizliðim ve dirayetsizliðim sanýrým en kocaman çelmeyi takan. Ana odaklý satýrlarda genele yaymýþ iken duygularýmý kýsýtlý kapasitede korumakla mükellef olduðum mütereddit ruhumun tüm sýkýlganlýðý sirayet ederken boyutsuzluðu bir marifet bilip de zora sokarken durduk yerde. Sanýrým… Evet, sanýrým sýðýnmaya kalkýp sýðýntý bir yoldan çýkmýþlýkla sýðdýramadýðým ne çok hüküm bana dair ama benden çok uzak: Belki aþk belki merhamet belki de vakur bir gölge hatta kýlý kýrk yarýp yeniden baþladýðým her yeni hikâye, kahramanýný tayin etmekten yoksun kýlýndýðým ama sonuna kani olduðum girizgâhýnda yerleþik tek bir kelime kadar akla zarar üstelik. Ne mi o kelime? Ne gelirse aklýnýza yine de söyleyeyim: Konuþlandýðým en asil duygu ki güven diye hatýrlýyorum rastlamayý umup da her yenilgimde boynum bükük geri geri adýmlarken o uzun yolu.

Dediðinizi duyar gibiyim:’’Temkinli olmakta fayda var.’’

Yine de her aldatýlmýþlýðým sil baþtan her ne kadar hicap yüklü olsam da itirafýndan geri duyduðum hele ki sevgiyi de katýk yaptýnýz mý…

Olmak ya da varmak belki de týkanmak her halükarda saygýda kusur etmeyip sakince beklemek olur da beklenmedik bir anda kesiþir yolum aslýnda amacýmda saklý tüm ürkekliðim ve o kýrgýnlýk nazire edercesine gözü pekliðime hem de hiç beklenmedik bir zamanda boyutunu ve hacmini kestiremezken.

Mihrabý yâd ettim edeli efkârý da yýðdým en dibe mutlak sancýlarým ötelerken terk ediliþ addedilen her mizansende sakladýðým o gözyaþý dökmekten hicap etmediðim. Yoksunluðu mademki kanýksamýþým varlýðýmý idame ettirmek adýna nasýl vazgeçerim hele ki aþka düþkün ise þu benlik bir çiçekte dahi rastlarken o nadide duyguya varsýl haznemde saklý ne varsa beni bana yakýn kýlan. Rast gele gönül.