Issýzlýðýn kýyýsýndan sesleniyorum sana duyulmayacaðýmý bilsem de o afakî bekleyiþ her nasýlsa sona ermiyor.

Bitmeyen bir þarkýsýn belki de ilk kez dinlediðim.

Okumadýðým bir romansýn her satýrýnda hasret gizli.

Yemediðim bir yemeksin aslýnda kýyamazken.

Sonu olmayan bir hikâyenin ilk nüktedan kelimesiyim sanýrým belki de ismimle müsemma. Ve ihanet ediyorum aslýma çünkü sorguluyorum. Çünkü hicap ediyorum ve ne yazýk ki her gün bitiminde isyan ediyorum.

Düþlerimi tefe koydu insanlar. Yaþadýðým her yeni ihanet bir öncekini aratýyor.

Soluduðum havada eksik bir þeyler var aslýnda bir yaným hala eksik.

Dün konuþtum bir dostla: Sen, tamamlayamadýðým bir yap-bozsun, deyip koydu son noktayý. Baþka þeyler de söyledi. Pes etmem gerektiðini vurguladý durduk yerde üstelik.

Devindi ruhum o çaðladýkça.

Hüzün serpildi baþtan aþaðý.

Anlamsýzým bu gün çok yenik ve yýkýk.

Karakalem bir resim yaptým. Baþtan aþaðý siyaha boyadým kâðýdý. Ama yazmak öyle mi?

Sahi, hep soruyorlar bana:’’Neden?’’ diye.

Neden soruyorsunuz, dememe kalmýyorum ki bir ýslýk eþliðinde yaftalýyorlar hüznün bendeki izdüþümünü görüp.

Her soruma soru ile karþýlýk bulmaktan çok yoruldum hele ki sorduklarýmýn cevabýný bir ömür boyu bulamayacaðýmý görüp iyice iþkilleniyorum.

Bu yüzden baþýmý her kaldýrýþýmda gömdüðüm kum yýðýnýndan yýðýnla izlek ile karþýlaþýyorum anbean büyüyen bir kum fýrtýnasý görüþ alanýmý daraltan. Belki bir umut ýþýðý nükseder de þu karanlýk yeniden pembeye çalar, diye dalýyorum satýr aralarýna. Satýrlarda ben gizliyim. Kelimelerde çaðlýyor yüreðim. Sokulgan ama sýkýlgan belki çok duraðan ve fazlasýyla edilgen. Ne varsa bana dair. Ne varsa aþkýn izahý olmayan. Ne varsa anlamadýðým. Her kim ise beni köþeye sýkýþtýran.

Ve sadece Tanrý sýrlarýmý ele vermeyen. Tüm itiraflarým ile baþ baþa kaldýðýmda anlamsýz boþluklar, kendimi düþmekten alýkoyamazken.

Bir sarýlýyorum ve kopuyorum. Derken gemici düðümü atýyorum bu sefer iyice iþin içinden çýkamayýp yeni bir yola sapýyorum fazlasýyla ýssýz. Ama herkes birbirine benziyor. Tüm insanlýk ve tüm edimleri hatta beklentileri.

Kadýnlar ve adamlar deðil aslýnda ayrýþtýklarý tek nokta. Ne mi? Keþke, bilsem. Hele ki kendimi bile çözememiþken.

Mühimmat bellediðim sadece yüreðimin fýsýltýsý her konuþtuðumda ve her düþündüðümde ve her ýskaladýðýmda. Ne var ki bunda, demek ne kolay hele ki senin görüp de itiraf edemediðin o gerçekler. Bu yüzden susuyorum ve güven duygum sadece gömülü bir hatýrat çocukluktan miras. Kayýplar verdikçe ben de kayboldum. Kayboldukça yeni kayýplarým oldu. Ne bir ganimetim ne de bir hayal ama gizemli kýlan hayatý hep içimdeki o coþku her nasýlsa vazgeçemediðim.

Kaným çekiliyor zaman zaman ve mürekkebi kuruyor kalemin. Sanýrsýn ki damarlarýmda akan kanýn rengi de siyah. Hiçbir kan grubuna girmiyor damarlarýmda akan bilakis tek ihtiyacým olan bitimsiz bir duygu saðanaðý ve þükürler olsun ki canýmý acýtmaktan geri durmuyor kimse. Caným acýdýkça mürekkep pompalýyor kalbim o nüktedanlýðý ile ben karalayýp duruyorum bilsem de derdime derman olmayacaðýný biteviye hissedip yazýyorum.

Dönence asýlsýz.

Yörüngemden çýkalý çok oldu.

Suskunluðum ise ömür boyu.

Ama inan ki hiçbir duygum çalýntý deðil ve ömrüm de ve içimdeki saklý aþk da.

Aldatamam kendimi her ne kadar kerelerce aldatýlmýþ olsam da.

Ya, nefret?

Ýlgi alanýmda deðil inan ki. Nefretle yoðrulup çürümektense sevgimde boðulurum karþýlýðý olmasa da.

Ben sevmek için geldim bu dünyaya. Tüm kaybýmla ve tüm zafiyetimle ve tüm kýrýlganlýðým ile.