Kasýklarýmda sýzýlar baþlamýþtý. Normal doðum yapmak istiyordum. Sancýlarýn dayanýlmaz olduðunu duymuþtum dayanan analardan. Doðumun, coþku veren eþsiz bir deneyim olacaðý beklentisinin atmosferine girmiþtim bile. Doðumumun daha kolay olabilmesi için hemþire arkadaþýmdan bilgi almýþtým hatta… Hazýrdým.
 
Nefesimi düzenli olarak alýp verirken; bu acýlarýn, kasýlmalarýn sonsuza kadar sürmeyeceðini, belirli bir süre sonra biteceðini ve ne kadar bilinçli olursam her þeyin o kadar kolay olacaðýný biliyordum.
 
Kasýlmalarýmýn þiddeti artmýþtý. Doðum odasýndaydým. Tek girdiðim bu odadan, bebeðimle çýkacaðým düþüncesi, beni daha da heyecanlandýrmýþtý. Bir an önce kollarýma almak istiyordum. Kasýlmalarýn þiddetinde, kasýlmadan vücudumu gevþek tutmaya özen göstersem de, karnýmýn içinde bir dünya kuruyordum. Her güçlü kasýlmada bebeðimin biraz daha yaklaþtýðýný biliyordum. Ebeden öðrendiðim sýklýk ve aralýklarla uyguluyordum tüm bilgileri.
 
Akþamüstü yedi gibi geldiðim doðum odasýnda, beþ saat geçirmiþ olmama raðmen doðum olmamýþtý. Bebeðime seslenmek istiyordum. Son defa henüz içimdeyken seslenecektim ona. Elim, tenimin yýrtýlýr gibi görüntüsünün altýnda yolunu bulmaya çalýþan bebeðimin üstündeydi. Ona dedim ki:
 
-Bu seninle ilk oyunumuz. Az sonra saklandýðýn yerden çýkartacaklar ve ben seni yakalayýp “Sobeeeee!” diyeceðim. Olduðun yeri görüyorum; ama dokunamýyorum. Seni seviyorum. Sen canýmdan can olarak dünyaya gelirken, ben her kasýlmamda sana yaklaþýyorum. Gel annem; hadi çok yoruldum, gel ne olur!
 
Kasýlmalarým bir ara durdu. On bir saati geride býrakmýþtýk bu oyunda bebeðimle. Onu yakalamaya hazýrdým. Oyunun sonuna yaklaþmýþtýk. Kasýlmalar hýzlandýkça kalkmak, oturmak istedim. Algýlarým güçleniyordu. Bu kasýlmalar þiddetini arttýrýrken, doktor, hemþirelerden beni masada doðuma hazýr hale getirmelerini istedi.
 
Ben bebeðime seslenmeye devam ediyordum…
 
-Biliyorum bebeðim; sen istemezsen seni bulamam. Gel artýk annem, gel! Dayanamýyorum. Hemþire karnýma okþar gibi dokunurken, bebeðimin yolu bulmasý için eliyle kaburgalarýmýn altýna bastýrýyordu. Bedenim sýrýlsýklamdý; hem terden, hem de senin bana “Geliyorum anne!” dediðin iþaretinden…
 
Hemþire, “Suyu patladý!” dediðinde, anladým ki az kaldý. Dayanmalýyým, bedenimden can alýp, cana can katan bu acýya. Ellerim doðum masasýnýn demirlerine yapýþtý. “Son bir ýkýnma!” diyordu sesler bana. “Hadi ýkýn!”… Refleks ve hislerim bu son on iki saatte o kadar geliþmiþti ki…
 
-Oyun bitiyor bebeðim. Ben hazýrým!
 
Ben yoktum artýk. Sen baþlamýþtýn hayata…
 
-Sesini duydum annem! Hoþ geldin dünyama! Hoþ geldin canýmýn caný… 
 
Allah’ým! Yaradýlýþýmdan bu yana ilk defa, içimde; kanýma, damarýma, ruhuma bir damla ile düþen bu canlýyý hissederek dokuz ay yaþadým. Her dakikasýný aklým baþýmda, onun canýný korumak adýna daha dikkatli davrandým. Canýmdan sökülen acýlarý bile severek, onu dünyaya getirdim. Adýna evlat dedim, oðul dedim, Mustafa’mýn ve benim buluþtuðumuz yer dedim. Sana þükürler olsun! Þu an gördüðüm oðlumun ayaklarýyla dünyayý gezdim ben. “Anne” diye baðýran evlatlarýn sesini, oðlumun çýðlýklarýndan duydum. Gördüm; gözü gözüme iliþince, ölümün bile výz geldiðini. Artýk oðlumun hayatý vardý. Benimki sadece onun gölgesinde…
        
Odama geçtiðimde Mustafa’m, annem, babam, Hüsniye Teyzem, Mustafa’mýn anne ve babasý beni bekliyorlardý. Hepsinin gözü bebeðim ve bendeydi. Sevdiðine bakar gibi, yanar gibi benim gözüme kakarken, ben bir kez daha sevdim annemi ve ilk ona uzattým bebeðimi.
 
-Anne, ben de anne oldum. Seni seviyorum… Bu da benim bebeðim.
 
Annem ve herkes gözyaþlarýna boðulmuþlardý; mutluluk gözyaþlarý...