Karnýmý açtým kimse yokken ayna karþýsýnda. Sýmsýký doluydu dün; bugün bomboþtu. Titrediðini hissediyordum karnýmýn. Sanki boþlukta asýlý kalmýþtý derim ve sallanýyordu. Canlýydý; görevini baþarýyla tamamlamýþtý. Bedenime, bedenimdeki gücüme, saðlýðýma binlerce defa þükürler ettim.
 
Mustafa’m saatlerce bebeðimizi ve beni izliyordu. Emzirirken, altýný deðiþtirirken, kucaðýmdayken, yanýmdayken… Kendisi de küçük bir çocuk gibiydi. Çok istediði bir oyuncak kendine alýnmýþ; ama ona bir þey olmamasý için dokunamayan, þimdilik onun olduðunu bilip bakarak mutlu olan bir çocuktu Mustafa’m.
 
Artýk bebeðim ele avuca geliyordu. Sütüm de iyiydi maþallah… Adýný Murat koymuþtuk. Aslýnda büyüklerimizin ortak düþüncesiydi bu isim. Bizim vereceðimiz ismi etkilememek adýna söylemiþlerdi; ama konuþma arasýnda fikir olarak belirtmiþlerdi. Bizde çok sevdik Murat ismini; muradýmýza ermiþtik sonuçta. Murat; Mustafa’mýn, benim, tüm ailemizin göz bebeði olarak, günden güne daha çok büyüdü. Bazen annem, bazen Mustafa’mýn annesi gelerek evde bakýyorlardý Murat’ýma. Hüsniye teyzem de her zaman yaný baþýmýzda, kendi torunu gibi sever, ilgilenirdi.
 
Okul öncesi çaðýnda Murat’ýmýn bakýþlarý ayný babasý gibi olmaya baþlamýþtý. Derin, yakýcý ve sevgi dolu, anlam yüküydü bakýþlarý. Akþamlarý mutluluk oyunlarý oynar, huzur lokmalarýný paylaþýrdýk evimizde.
 
Yaz sezonu yerini bir sonbahara daha teslim ediyordu. Oðlumu okula yazdýrdýk. Hazýrlýklar tamamdý. Mustafa’m kendi iþyerine yakýn bir okulun eðitiminin daha iyi olduðunu düþünerek o okula yazdýrdý Murat’ý. Arabayla getirip götürmesi daha kolay olacaktý hem bu þekilde.
 
Mustafa, Murat’ý okuldan eve býraktýðýnda, bazý akþamlar iþi olup birkaç saate döneceðini söylüyor ve dýþarý çýkýyordu. Ya da arkadaþlarýna söz verdiðini, buluþup maça, çeþitli etkinliklere katýlacaklarýný söylemeye baþlamýþtý. Daha az görüþüyor olmuþtuk. Bu durum beni oldukça rahatsýz etmeye baþlamýþtý.
 
Bir akþam kendimi kontrol edemeyip, Murat’ý annemlere býrakarak takip ettim Mustafa’mý. Arabamýz tekti; benim aracým yoktu. Aslýnda nerede takip edeceðimi de bilmiyordum. Sadece sokaklarda içimi kemiren kuþku ile yürüyordum. Aðlasam açýlýr mýydým bilmem; ama o da olmuyordu ki… Ha deyince aðlanýlmýyordu da.
 
Þehrimiz çok büyük deðildi. Benim kararlýlýðým ise bu gece tüm þehri gezmek pahasýna da olsa, Mustafa’mý bulmaktý. Ana caddelerin üzerindeki restoranlar, pastaneler, oturulabilecek yerleri geziyordum nedense. Belki oralara bir yerlere gitmiþti arkadaþlarýyla ve bu kuþku boþunaydý. Tek isteðim; O’nu arkadaþlarýyla görüp, kendime kýzmaktý böyle düþündüðüm için.
 
Mustafa’mýn arabasý sahile yakýn bir yerde duruyordu. Limanda banklar vardý ve giriþ yolu lambalarý yanmadýðý için o bölüm karanlýktý. Buna güvenerek, karanlýk bölümü geçmeyecek kadar yaklaþtým ve belirginleþen yüzleri incelemeye baþladým. Nefesim týkandý kelimesinin bu kadar can alýcý yaþandýðýný bilmiyordum. Ya da titremenin fark ettirmeden bu kadar güçlü sallayabildiðini… Canýmý yaksam uyanýr mýydým? Gözümü ovuþtursam ya da… Yoksa ben hep uyuyor muydum? Mustafa’mýn yanýndaki bu kadýn kimdi? Onunla mý oturuyordu hep dýþarý çýktýðýnda? Öptü mü onu da dudaklarýndan? Seviyor muydu? Âþýk mýydý baþka bir kadýna? Deli olacaktým… Akan yaþlarý fark ettim. Ýstemeden, fark etmeden aðlamayý da keþfetmiþtim.
 
Ýçimi yaktýn Mustafa’m! Seni çok seviyorum. Neden Mustafa’m neden?
 
Yanýndaki kadýný birine benzeterek baktým. Evet! Evet tanýyordum! Uzun yýllar önce de görmüþtüm ben bu kadýný; hem de bu iskelede… Mustafa’mla gülüþüp konuþuyorlardý; çok da samimiydiler. Hatýrladým! Yýllar geçti üstünden.
 
Nasýl yani? O hep var mýydý hayatýmýzda? Beraber mi yaþýyorduk? Ýçim yanýyor Mustafa’m! Bunu nasýl yaptýn bana? “Hayatýmda tek sen oldun ve sen olacaksýn!” demedin mi? Sen dedin Mustafa’m! Ben de inandým. Ýnandým Mustafa’m, inandým! Allah’ým; ne yapmalýyým bilmiyorum! Hiçbir þey olmamýþ gibi mi davranmalýyým? Yapamam! Yapamam!  Allah’ým sen yardým et bana! Yardým et Allah’ým!
        
Her defasýnda gitmek için hýzlý adýmlar attýðým evimize gitmek mi istemiyordum? Adýmlarýmýn caný mý yoktu? Bilmiyorum! Hayatýmda ilk defa, en belirgin özelliðim olan enerjimi yitirip, umutlarýmý kaybettiðimi ve bu kuþkunun içime girerken, bu gece beni yiyip bitireceðini hissediyordum. Murat’ým geldi aklýma… Ona da mý acýmamýþtýn Mustafa’m? Yavrumuz, sen, ben, yuvamýz… Ah Mustafa’m! Bize nasýl kýydýn? Neden yaptýn?