Anahtarýmýn kapýyla bir süre buluþamamasý, hatýrlattý bana Murat’ýmýn annemlerde olduðunu. Evet, evet! Tek kurtarýcým yavrumdu. Ona sarýlmalýydým. Babasýnýn ihaneti karþýsýnda, ancak onun varlýðý bana teselli olurdu.
 
Annem açtý kapýyý. “Ne oldu sana kýzým?” derken bayýlmýþým. Kendime geldiðimde annem babam ve oðlum baþýmdaydýlar. Durumu kurtarmak adýna bir þey yapmalýydým; ama hiç dermaným kalmamýþtý. Babam; “Olmayacak böyle! Hadi hastaneye gidiyoruz!” deyip, elimi tutup, omzuna baþýmý yaslayarak, “Hadi at adýmýný.” dedi. Kendime gelmeliydim; ailemi üzmeye hakkým yoktu. “Ýyiyim babacýðým… Anne az bana yardým eder misin? Elimi yüzümü yýkayalým.” diyerek, babamýn ýsrarýndan kurtulmuþtum.
 
Hastaneye gitmek istemiyordum. O zaman Mustafa’m duyardý ve þüphelenirdi. Ya da þüphelense daha mý iyi olurdu ki? Belki endiþeye kapýlýp o kadýný hayatýndan çýkarýrdý… Allah’ým neler saçmalýyorum ben yine?
 
-Anne! Elimi yüzümü deðil de duþ alayým ben. Ancak rahatlarým.
 
-Ben yýkayacaðým o halde Yasemin!
 
-Ýyiyim anneciðim! Kapýyý açýk býrakayým; arada seslenirsin. Endiþe etme, iyiyim! Duþ alýp kendime gelmek istiyorum sadece…
 
Annemi ikna etmiþtim; banyo kazanýný hemen tutuþturdu. Hemen ýsýnmýþtý. Tabureye oturduðumda, dolan kovadaki sularý baþýmdan aþaðý döküyordum. Sürekli, sürekli tekrarlýyordum… Belki ne yapacaðýmý netleþtirebilirdim o zaman. Banyodan çýkýnca ne yapacaktým? Hayatýma nasýl devam edecektim? Mustafa’m o kadýný öpüyor mudur þimdi?
 
Kovadaki sular yüzümü, vücudumu uyarmaya yetmiyordu. Soðuk suyu açtým. Üþümek istedim. Belki iyi gelirdi; kim bilir?
 
Cesur olmalýydým… Oðlum, annem, babam… Ah Mustafa’m ah!
 
Annem içeri girdi.
 
-Kýzým su soðumuþtur, artýk çýk!
 
Bunu dediðinde ben zaten titriyordum. Halimi görüp suyu kapattý. Elimden tasý alýp kazanýn içine attý. Öfkeyle bana döndü:
 
-Sen ne yapýyorsun? Bu su buz gibi!
 
Hýzla havluyu bedenime doluyordu. Sonbahardý; hava çok soðuk deðilse de, ben soðuk suyun etkisiyle titriyordum. Annem, babama doðru bakarak:
 
-Bey kýz hastalandý galiba; titriyor. Sobaya biraz çalý çýrpý at da tutuþsun. Ben de bir sýcak çay demleyeyim hemen.
 
Babam sobayý yaktý. Annem çayýma az limon sýkarak “Ýç kýzým iç!” deyip eliyle çayý içirmeye çalýþýyordu. Murat’ým korku ve endiþeli gözlerle bana bakýyordu. Battaniyenin içinden koynuma süzülmüþtü.
 
-Korkma annem; azýcýk üþüttüm. Yarýna bir þeyim kalmaz…
 
Isýnmýþtým ki kapý çaldý. Babamýn sesleniþinden gelenin Mustafa’m olduðunu anlamýþtým.
 
-Gel oðlum, buyur içeri; çay demledik, içelim beraber.”
 
Mustafa telaþla babama döndü:
 
-Yasemin’im yok evde. Murat’ým da… Çok korktum; onlara bir þey mi oldu?
 
Ýsmimi çok kullanmaz, “Sevdiðim, çiçeðim, güzelim, aþkým, caným…” derdi. Babam Mustafa’ma dönerek, sakin bir ses tonuyla:
 
-Korkma oðlum. Yasemin biraz üþütmüþ; annesi ilgileniyor. Torunum da yanlarýnda. Gel buyur, geçelim içeri.
 
Az sonra Mustafa’m burada, bana bakýyor olacaktý. “Eskisi gibi bakabilecek miydim gözlerine ayný aþkla? Ayný arzuyla seviþebilecek miydim bir daha? O öksürdüðünde ciðerlerim sýzlayacak, hüzün çöktüðünde eðlendirebilecek miydim ayný enerjiyle onu bir daha?
 
Korkulu gözleri gözümün içinden ciðerime akmýþtý bile. Hangi kuyu bu kadar derinde barýndýrabilirdi ki dupduru sularýný? Hangi gece kabul ederdi ki; güneþin ayda takýlý ölüme teslim halini?
 
Yataðýmýn yanýna diz çöktü, ellerimi tutarak baktý bana. Elleri, bakýþý sýcacýk; aþk ve sevgi doluydu. Ýçim dýþým sýcacýktý onun sevgisiyle. Ama ya bu ihanet nasýl olurdu? Allah’ým hisler bu kadar yanýlýr mýydý?
 
-Yasemin’im çok korktum; sizi evimizde bulamayanca deliye döndüm. Þükürler olsun iyisiniz. Hadi bir doktora gidelim; soðuk algýnlýðýn varsa, bulantýn üþütmeye baðlýysa; neyse sorun, senin canýný yakan neyse, hadi gidelim bir an önce. Ýyileþtirsinler seni çiçeðim…
 
Kendisinin ihanetinden dolayý idi bu yaþadýklarým; ama o bilmiyordu.