Selçuk, balkonda sýzýp kaldýðý sandalyeden gözyaþlarýyla yerinden fýrladý. Zehra Teyze’ye anlatsa çözüm bulur muydu acaba?  “Yok, yok olmaz! Kadýn kadýnýn dostudur. Eþimi, çocuklarýmý da pek sever. Ya bir gün derse?” diye düþündü. Söyleyemezdi. Karar vermek için geldiði, dedesine ait, þehirden çok uzak bu köy evinde bir ay önce yaþadýklarýný aný anýna tekrar yaþamýþtý bu gece. Karar vermeliydi artýk. Belli ki Çiðdem kendisiyle uðraþmaya devam edecekti. Bir þeyler yapýp, eskiden olduðu gibi okuldan evine gittiðinde huzur içinde, eþi ve çocuklarýyla iki lokma yemek atýþtýrýp unuttuðu kahvenin tadýný hatýrlamak istiyordu. Kararýný verdi. Güzel bir banyo yapacak, çayýný demleyip içecekti dedesinin bu köy evinde. Sonra inandýðý tüm güzelliklerin adýna Çiðdem’le çocuðu aldýrmak için konuþacaktý.
 
Sabahýn ilk ýþýklarýnda avuçlarýný ezan sesiyle buluþturup dua etti. Sonra köyden ayrýlmak üzere eþyalarýyla evden çýktý. Belki uzun kalýrsa diye bolca aldýðý tüm erzaký poþetleriyle Zehra Teyze’sinin kapýsýna býrakýp sessizce giderken camdan duyduðu sesle baþýný kaldýrdý.
 
-Ah hýnzýr! Allahaýsmarladýk demeden mi kaçýyordun?
 
-Sabahýn çok erken bir saati… Uyuyorsanýz rahatsýz etmeyeyim diye Zehra teyze. Hiç senin elini öpmeden gider miyim?
 
Kadýn indi aþaðýya. Ahþap kapýyý, arkasýndaki açýlmasýn diye sürülen koca taþý gürültüyle çekerek açtý.
 
-Bekle hele! Çocuklara taze yumurta, taze sebze, bir iki þey koyacaðým. Taze taze yesin çocuklar. Biraz da süt, yoðurt… Bekle hele, kaçma sakýn!
 
Az sonra tek tek dediklerini taþýyordu kadýn Selçuk’un önüne.
 
-Yolda ineceðim, elimde çok aðýrlýk olamasýn diyeceðim amaaa… Neyse… Önce evde iner, bunlarý býrakýr, sonra giderim iþime. Zahmet ettin Zehra Teyze. Ver elini öpeyim de gideyim; geç kalmayayým. Buçuk arabasýna yetiþeyim bari.
 
Öpüp “Allahaýsmarladýk” deyip, poþetlerini kavradýðý gibi yola düþtü genç adam. Ýçinde bir huzur vardý. Ýkna etmeliydi bu çocuðu aldýrmaya. Tüm hayatý mahvolurdu yoksa. Karýsýna neyi, nasýl anlatabilirdi ki? Ya çocuklarýna?
 
Selçuk, habersiz geldiði evinin kapýsýnda eþinin þaþkýn bakýþlarýyla karþýlaþtý. Elindekileri verdi.
 
-Kararýmý deðiþtirdim. Bir hafta kalmayý planlamýþtým; ama geldim evime. Birkaç iþim var þehirde halletmem gereken. Az gecikebilirim; merak etmeyin. Ýzmir’den gelirken istediðiniz bir þey var mý?
 
-Bir ihtiyacýmýz yok. Sütü kaynatýr sütlaç yaparým. Gecikmezsen sevinirim.
 
Güneþ bulutlarýn arasýndan bir göz kýrpýyor bir kayboluyordu. Genç adam baþýný otobüsün camýna dayamýþ, konuþacaðý kelimeleri birleþtirip düzgün cümleler kurmaya çalýþýyordu. Harfler bir yerlere daðýlmýþtý sanki. Birleþip güzel cümlelere dönüþemiyordu. Gözlerini kaparsa yine kâbus göreceðini düþünerek bir hayli zorlanýyordu. Kaldýrdý baþýný bulutlara… Sabah biraz bulutluydu hava. Sanki Zehra Teyze kapý önündeki çalý süpürgesiyle süpürmüþ, duru bir maviliðe ulaþtýrmýþtý gökyüzünü.
 
Bir dalga sesiyle irkildi Selçuk. Ayaklarý ýslanmýþtý. Ahh yine uykuya dalmýþ rüya görmüþtü. “Þükürler olsun” dedi içinden; “Kâbus görmedim. Gördüðüm rüyayý ise çok sevdim. Umarým istediðim sonuca ulaþýp dönerim bu gün.”
 
Bir bebek vardý ona ait baþka bir kadýnýn karnýnda. Nasýl bu günaha sebep olmuþtu? Ýçine yine sancýlar saplandý.
 
Otogara gelmeden, buluþacaklarý yerde indi Selçuk. Etrafýna bakýnýrken Çiðdem arkasýndan omzuna dokundu. Gözlerine bakýyordu.
 
-Merhaba Selçuk. Hoþ geldin. Nasýl geçti yolculuk?
 
-Merhaba Çiðdem. Ýyiydi. Teþekkür ederim. Ne tarafa gidelim?
 
Yürümeye baþlamýþlardý.
 
-Nasýlsýn görmeyeli Çiðdem? Dilerim daha iyisindir. Bana hamile olduðunu yazdýðýn günden beri çok düþündüm beraberce düþtüðümüz hatalarý. Üzgünüm.
 
Çiðdem günlerce düþünmüþtü. Bu kadar evine baðlý, karýsýna sadýk bu adam onun da erkeði olamaz mýydý? O’nu da kendisini de çok sevip ilgilenebilirdi istese. Kocasý da iyi biriydi; ama olsun, hak etmiþti bu ihaneti. Kalbini baþkasýnda býrakarak evlenmiþti kendisiyle. Ya annesi? Kendisi daha çocukken baþka erkekle evlenip yataðýný ayýrmýþtý. Salonda bir tarafý buz gibi duvara yaslý divanda yatýrmýþtý. Kocasýný kýzýndan fazla sevmiþ ve ilgilenmiþti. Kocasýyla odalarýndan gelen seslerde hiç sakýnmamýþtý. Çiðdem hep kafasýný kat kat yorganlarýn altýna saklamýþtý. Sevdiði herkes ihanet etmiþti O’na. Ýçindeki patlamalarý hep susturmuþtu. Þimdi öðrencileri ile meþguldü; ama üstünü örttüðü acýlarý nüksediyordu iþte her fýrtýnada. Çift kiþilik taþýr gibiydi. Hareketlerindeki dengesizliklerin farkýndaydý. Doktordan yardým almasý gerektiðini bilse de boþ vermiþti. “Neden Selçuk’la konuþmaya baþlamaktan çekiniyorum, neden?” diye geçirdi içinden. Belki de cevabýndan ya da çizeceði yoldan korkuyordu.