Selçuk bozdu yine sessizliði.
 
-Þurada güzel bir çay bahçesi var. Oturalým mý?
 
Baþýný salladý iki yana Çiðdem “Fark etmez” der gibi. Selçuk baþladý söze…
 
-Çiðdem, ikimiz bir heyecaný bölüþtük. Mektupla baþladýðýmýz oyun, bizi hayatýmýzýn tecrübesini kaydedeceðimiz geceye sürükledi. Yoðun duygularýn yaþandýðý o otel odasýndan geldiðimiz gibi çýkýp gidemedik maalesef. Hem yaþananlar bir ömür boyu kalacaktý benliðimizde, hem de bir bebek düþtü senin rahmine. Bu günahý daha fazla uzatmamalýyýz diyorum.
 
Sustu… Selçuk karþýsýndaydý. Neler planlamýþtý neler? Neler söylemeyecekti ki? Herkes O’nu çok konuþan, her iþin içinden sýyrýlabilecek fýrýldak zekaya sahip biri olarak tanýrdý oysa.
 
Çiðdem’in annesi de dâhil hiç kimse ulaþamamýþtý ruhuna. Dinlememiþlerdi bile. Kimse sevmemiþti. Çýplak duygularla acýsý bundandý ve nerede görse temiz sevgiyi tanýr, kýskanýrdý. Selçuk iyi bir eþ, iyi bir babaydý. Bu nedenle O’nun olmalýydý. Baþýný kaldýrmadan baþladý konuþmaya:
 
-Ben çocuðumuzu dünyaya getireceðim. Sen babasý, ben de annesi olarak onu beraber büyüteceðiz. Ayrýlýp seni unutmak istemiyorum.
 
Bunlarý derken, aslýnda aradýðýnýn bu olmadýðýnýn farkýndaydý. Tutunmalýydý bir yere. Selçuk’un merhamet dolu yüreðini deþiyordu her konuþtuðunda. Mühürlemiþti sevgi dolu yüreðini genç kadýn yýllar önce. Belki bu yüzden hüzün vardý nefesinde. Ah bir konuþabilseydi, söyleseydi içindekileri. Belki tek kelime söylese binlerce hece rahatlayacaktý geçmiþinden bugüne. Söyleyemedi. Sustu, yutkundu. Hedefi Selçuk’tu. Kendine bile itiraf edemediði sevgiye özlemi vardý.
 
Selçuk genç kadýnýn yüzüne baktý ve konuþtu.
 
-Senin de benim de bir yuvamýz var. Bu bebeði dünyaya getirirsen birçok kiþi mutsuz olacak. Ýkimizi de birer anne dünyaya getirdi. Seçebilseydin ayný þekilde dünyaya gelmek ister miydin?
 
Genç kadýn yutkundu. Üvey babasý hayatlarýna girmeden önce annesini ne çok seviyordu. Þaþýrdý soru karþýsýnda. Selçuk devam etti:
 
-Farz et ki bu bebeði dünyaya getirdin. Mutsuz ortamda onu büyüttüðümüzde acýlar içinde bir birey yetiþtirmiþ olmayacak mýyýz? Çiðdem bunu yapmaya hakkýmýz yok.
 
-Ama ben…
 
Genç kadýn adama baktý, yutkundu. Selçuk devam etti.
 
-Mutsuzluðumuza yeni bir can daha eklememeliyiz. Biz öðretmeniz Çiðdem. Yeni nesiller yetiþtirmek görevimiz. Sorumluluðumuz büyük, mesleðimiz kutsal. Biz karnýndaki bebeði büyütürken diðer çocuklarýmýz, eþlerimiz üzülecek. Buna hakkýmýz yok. Hadi gidelim ve geç kalmadan bu durumu acý da olsa düzeltelim.
 
Genç kadýn Selçuk’un söylediði her þeyin doðru olduðunu biliyordu. Hem yaþadýklarýndan hem de bulunduklarý ruh halinden etkilenerek aðlamaya baþladý. Güçlü ve kararlý duruþunu bozmuþtu sonunda. Selçuk yaklaþtý ve ellerini tutmak istedi. Tutamadý… Genç kadýn iki eliyle, yüzünü kapatarak aðlýyordu hýçkýra hýçkýra. Aðlamalýydý… Bir sondu bu. Az sonra bir nokta konacaktý bu yaþananlara. Selçuk’un uzattýðý mendille yüzünü, akan burnunu sildi ve nefesini kontrol altýna alarak Selçuk’un gözlerine baktý.
 
-Sen iyi bir arkadaþ güzel bir dostsun. Ýyi bir eþ olduðuna eminim. Ama bana ait deðilsin ve olamazsýn. Haklýsýn da.
 
Sonra acý bir mahcubiyetle yüzüne bakarak devam etti konuþmasýna…
 
-Ben hamile deðilim. Seni kazanmak için söyledim. Saçmaydý; unut gitsin.
 
Selçuk derin bir nefes almýþtý. Hamile olmamasý ve bir bebeðin günahýna girmeyecekleri düþüncesi içini tarifsiz bir huzurla doldurmuþtu.
 
-Teþekkür ederim Çiðdem. Son zamanlarda duyduðum en güzel haberdi bu.
 
Elinden tutarak kaldýrdý genç kadýný Selçuk.
 
-Hadi yürüyelim biraz. Daha sonra bir yerde yemek yer, sohbet ederiz istersen.
 
Sevgi ve güven duygusu kýrýlmalarýnýn onarýmý mümkün deðildi. Ruhsal anlamda, güvensizlik ortamýnda sevgi yeþeremezdi. Sevgisiz ve güvensiz bir insan yapayalnýz kalýrdý Çiðdem gibi. Sevgiyi anlamýþtý artýk. Öðrencileriyle beraber yeþerecek; hayata, ailesine güvenerek yaþamayý öðrenecekti. Belki Selçuk bir arkadaþý olarak kalabilirdi. Bu önemli dönüm noktasýnýn kahramanýydý Selçuk ve öyle de kalacaktý.
 
Selçuk ve Çiðdem yaramazlýk yapmýþ iki mahcup çocuk gibi bir birlerine baktýlar. Yüzleri kýzarmýþtý yaþadýklarýný hatýrladýklarýnda ve Selçuk Çiðdem’e bakmaya devam edip mahcup bakýþýný bozmadan sessizliði bozdu.
 
-Bilmeni isterim ki, beni o gece çok heyecanlandýrdýn. Ýlk defa bu kadar arzuyla yanýp kavrulduðumu hissettim. Sen saðlýklý bir diþi, iyi bir eþ, sevgi dolu bir annesin. Sana hayatýnda baþarýlar dilerim. Ýznin olursa ben evime dönmek isterim artýk.
 
Çiðdem gülümsedi ve Selçuk’a bakarak:
 
-Hiçbir erkek, yapýlanlarýn karþýsýnda bu kadar uzun süre, senin direndiðin gibi direnemezdi. Ýnandýðýn her þeye saygý duyuyorum. Eþin ve çocuklarýnla iyi bir aile reisi, iyi bir eðitimci olacaðýna da eminim. Belli mi olur; belki yine karþýlaþýrýz bir yerlerde. Belki bir mektubun satýr aralarýnda saklanýrýz kim bilir…
 
Yollarý ayrýldý. Selçuk baktý ardýndan ve mýrýldandý ikisi için de…
 
-“Bir musibet bin nasihatten evladýr.”
 
 
12. BÖLÜMÜN VE HÝKAYENÝN SONU