-Gerek yok daha iyiyim!
 
Güçlükle konuþurken; yüzüne bakmaktan kaçýndýðýmý, hatta elimi elinden bir sebeple yavaþ yavaþ çektiðimi fark ettim. Dokunmak istememiþtim sanýrým. Kýskançlýk içime çökmüþ, kuþkulu günleri baþlatýyordu. Zor bir dönem beni bekliyordu velhasýl.
 
-Bu gece annemlerde kalacaðým. Murat yanýmda; yarýn geliriz eve, ya da sen gelirsin kahvaltýya. 
 
Oysa annemlerde de bizim yatacaðýmýz odamýz vardý. Hiç kalmamýþtýk; ama pekala o da kalabilecek olsa da, bunu dile getirip söylemedim. Mustafa’m da rahatýna düþkündür.
 
-Peki, dediðin gibi olsun. Lütfen en ufak durumda ara beni telefonla.
 
Bir iki saat sohbet etti annemlerle. Murat’ýmla oynadýlar; sonra gitti. Evde rahat edeceðini düþündüðüm için böyle söylediðimi düþünmüþ olacaktý.
 
Murat ile babam beraber uyumuþtu. Annem de ortalýðý toplamýþ, yanýma gelmiþti.
 
-Anlat bakalým Yasemin! Neler oluyor?
 
-Hiçbir þey yok anne! Nerden çýkartýyorsun?
 
-Yasemin biz her zaman seninle dost ve arkadaþ olduk; hatýrlamýyor musun? Sen direðin dibe vuran cýlýz ýþýðýnda kitap okurken, ben Hüsniye teyzenle çýt çýkarmadan yanýn da oturarak, sýrf sana destek için bulunurduk. Senden baþka önemli iþim olmadý benim. Her zaman sendin benim için! Senin huzurun, mutluluðun, baþarýn, yarýnlarýn… Hadi söyle bakalým güzel gözlü, güzel huylu, güzel yürekli çiçeðim. Ne oldu da sen bu þekilde daðýldýn?
 
Hýçkýrýklarýmý tutamamýþtým. Boynuna sarýlýp uzun süre aðladým. Yavaþ yavaþ omzumu çekerken, anneme yaþadýklarýmý anlatmaya baþladým. Çok sakin dinliyordu beni; acaba yeterli anlatamýyor muydum? Durumun ne kadar önemli, ciddi olduðunu anlamýyor muydu? Bitirdim ve yüzüne bakýyordum; dilinden dökülecekleri beklerken.
 
-Bak kýzým; her seven kalp, böyle bir durum karþýsýnda senin verdiðin tepkiyi verebilir. Fakat ben kesinlikle damadýmýn bu tarz gönül oyunlarýna gireceðine inanmýyorum. Bir yanýlma olmuþtur ve ortaya çýkacaktýr. Bence yarýn kendisiyle konuþ ve sor.
 
-Ama anne, ben evden çýkýp onu takip ettiðimi nasýl söyleyeceðim?
 
-Seven her kadýnýn yaptýðýný yaptýn. Bazen mantýðýn hükmedemediði duygular vardýr; aðýr basar ve olduðundan farklý kelimeler sarf etmene sebep olabilirler. Bu yüzden anlayacaktýr seni. Her türlü sorununuzu konuþarak halledin kýzým. Biz babanla hep öyle yaptýk.
      
Ýçimde biraz rahatlama olmuþtu. Annem yüreðimdeki aleve su serpmiþ, beni az da olsa rahatlatmýþtý. O kadar aðlamýþtým ki uyuya kalmýþým.
 
Murat uyanmam için yanýma uzanmýþ, yanaðýmý minik dokunuþlarla öpüyordu.
 
-Anne hadi uyan, babam geldi. Dedemle bahçedeler. Hava çok güzel… Anneannem kahvaltýyý bahçeye hazýrladý; çay da demlendi. Seni bekliyoruz. Hadi anne kalk.
 
Bu kadar þeyler olup biterken ben uyanmamýþ mýydým? Olacak iþ deðil! Baþýmda müthiþ bir zonklama vardý ve vücudum kýrgýndý; yüreðim gibi…
 
Yüzümü yýkadým ve bahçeye çýktým. Mustafa tüm yakýþýklýlýðý ve sevgi dolu bakýþlarýyla bana bakýp, “Günaydýn Yasemin” dedi. Babam da hemen peþine “Günaydýn kýzým. Nasýl oldun?” dedi. Ýkisine beraber cevap verdim. “Daha iyiyim. Çay içip biraz yeni güne alýþayým daha iyi olurum.” dedim. Mustafa’m beni izliyordu. Bendeki garipliði fark etmiþ olmalýydý.
 
Anneme yardým etmek için mutfaða gittiysem de, annem; “Hadi kýzým, her þey hazýr. Zaten sen otur keyfine bak güzel kýzým. Giderken þu kýzaran ekmekleri götür yeterli.” dedi.
 
Kahvaltýmýzý yaptýk. Daha iyiydim. Keþke dün akþam yaþadýklarým rüya olsaydý. Annem bize döndü:
 
-Hadi bu güzel pazar günü evde oturmayýn, bir yerlere gidin. Murat’ýmý vermem; dedesi bizi balýk tutmaya götürecek.
 
Murat havalara zýplýyordu. Dedesinin, benim, annesinin, babasýnýn boynuna tek tek sarýlýp hepimizi öptü ve teþekkür etti henüz gitmeden. Sanýrým oðlum da hem yakýþýklý, hem düþünceli, hem de vefalý bir birey olacaktý.
 
Mustafa’m muzur bir gülüþle bana baktý ve “O zaman seni götüreceðim yer sürpriz olsun.” dedi gözlerindeki ýþýkla. Bilmiyordu ki; benim aðzýmdan dökülünce dün gecenin gerçekleri, neler olacaktý o anda? Gerçi ben de bilmiyordum nasýl baþlayacaðýmý konuya…
         
Ýnsan ruhu ucu bucaðý görünmeyen, derinliði bilinmeyen bir okyanus… Bu okyanusun yüzeyinde sevinç, derininde dertler vardýr. Demek ben dibe dalmaya baþlamýþtým.
 
Þehrin dýþýna çýktýk. Sanýrým yenilerde güzel bir piknik alaný kurulmuþtu; oraya götürüyordu. Orada duyacaktý söyleyeceklerimi, yaptýðýyla yüzleþecekti o piknik alanýnda.
 
Yerimizi seçmem için bana bakarak “Nerede oturalým çiçeðim, Yasemin’im?” dediðinde, denize yakýn aðacýn tüm renklerini cömertçe þemsiye yapan aðacýn dibindeki masayý iþaret ederek ilerlemeye baþladým. Mustafa’m kulaðýma yaklaþtý; “Bugün sana çok önemli þeyler söyleyeceðim çok…” dedi. Ne önemi olabilirdi ki; benim söyleyeceklerimin yanýnda onun söyleyeceklerinin önemi?