Fazlasýyla karýþýk hatta istem dýþý.

Sessizlik belki de direnme gücüne ket vuran ya da durduk yerde sökün etmiþ nice anlatý fazlasýyla muðlâk.

Kýpýrtýsý ya da duraðanlýðý hayatýn fazla ya da eksik ne varsa baþýma iþ açan.

Her cümlenin sonunda ünlem, cevaplarý yeknesak sorular boðarken ve baðýrýrken.

Neyle beslenir ki ruh sevginin dýþýnda.

Neye tekabül eder duyumsananlar karþýlýðý yine ve yeniden tasavvur edemeyeceðim kadar büyükse umutlarýn sýzdýðý o heybe boþalmaktaysa mütemadiyen.

Karþýlýk bulamamanýn yarattýðý o heyula boþluk aslýnda iþin özü. Kýrýntýsý bile yeterken kocaman bir ýsýrýkla kopartýlýrken umut daðý; her manada ve hangi boyut olursa olsun evrim geçirmekteyken ruh.

Ne aðýrmýþ külfeti ve bedeli yaþanan belirsizliðin.

Sýradan bildiðim o farkýndalýðýn baþýma açtýðý iþ.

Bir o kadar farklý addedilmek bir o kadar haz etmekten yorgun düþtüðüm:

Öncelikle o yalýn tezahürü varlýðýmýn ya da sýdký sýyrýlmýþ bir anlam yetisizliðinde anlam veremediðim.

Ýlk adýmla madem baþladý o uzun yolculuk belli ki motor fazlasýyla su kaynattý ve buharlaþýrken yetilerim ve duygularým anlamsýz kýlýnmaktayým günbegün ve ifade edemediðim o sakil tutarsýzlýðýný insanoðlunun.

Günden ve geceden ibaret gün ve etten kemikten müteþekkil varlýðýmýz tümlerken benliðimizi olmasý gereken o þeffaf ruh ve zihinsel yetilerimiz gerekli gereksiz tüketirken ve tükenirken yoz ve sýra dýþý dürtülerle.

Öncesi mi sonrasý mý yoksa an mý önem arz eden yine de katýlmamak mümkün mü Hazreti Mevlana’ya:

‘’Kanatlarla geldim bu âleme, öyleyse sürünmek niye?’’

Endiþe katsayým günbegün inanýlmaz bir ivme ile ulaþtý arþý alaya. Keþke artacaðýna kaygýlarým eþ güdümlü bir yolculuk yapsaydým umut treninde.

En kötüsü ise, kendimi suçlu addetmem. Ne komik oysa o bitimsiz sevi yetimin sürekli kemirilmesi ve o hýrpani yorgunluk çalarken ömürden günbegün.

Böyle olmamalýydý, ayný tuzaða düþmemeliydim kalkýþmýþken böylesi çetrefilli bir yolculuða.

Muktedir deðilmiþim en baþýnda ve yeteceðini sanmýþtým ayný þarký çalarken gönül odamda.

Gönül her ne kadar bir gül bahçesi olsa da o goncalara kýyacaklarý aklýma dahi gelmemiþti.

Kanýksamak zorunda kaldýðým tüm yanýlgýlarým ve yenilgilerim ve güne deðen o uzantý.

Korkmak kadar ürkütücü vakýf olamamak gidiþata ve dümeni ters kýrmak kadar tehlikeli harcanýrken ve harcarken hem zamaný hem sevgiyi.