Ertesi gün nihai sözleþme imzalandý ve o gece dönüþ yolculuðuna geçtik. Artýk SZC, bir tarým motoru için Türkiye’de tam yetkili distribütör olmuþtu. Bu ilk kayda geçen atýlýmdý bizim için. Bu müjdeli haberi vermek için iki kiþiyi arayacaktým. Önceliði Simya’ya vermiþtim. Saatime baktým, akþam ona geliyordu. Havaalanýnda beklerken, aramaya karar verdim Simya’yý ev telefonundan. Þimdi, o zamanlar böyle bir konuþmanýn ne kadar pahalý olduðunu hatýrladým, havaalanýndaki ödemeli telefon kulübelerinden birinden ev telefonun numaralarýný bir bir çevirmeye baþladým. Dedesi ile telefonda karþýlaþacaðýmý biliyordum. Dedesi Giorgi Amca’yý birkaç kere görmüþtüm, babamýn sanayi odasý toplantýlarýnda. Çok sakin, güler yüzlü bir adamdý. Herhalde on senedir, onunla karþýlaþmýþtým. Dolayýsý ile o benim delikanlýlýk çaðlarýmý biliyordu. Tahmin ettiðim gibi telefonu açan oydu. “Giorgi Bey, ben Safa. Zeki Bey’in oðlu. Kusura bakmayýn vakitte geç oldu. Nasýlsýnýz? Ýyisinizdir umarým.” “Oooo Safa’cýðým, biliyorum biliyorum seni. Bizim kýzýn patronu.” Kýsa bir kahkaha sonrasýnda devam etti. “Yahu ne rahatsýzlýðý,  asýl sen kusura bakma, kaç ay oldu bir hayýrlý olsuna gelemedim. Sen nasýlsýn, döndün mü yurt dýþýndan?” “Estaðfurullah, olur mu öyle þey. Þimdi kýzdým Simya’ya. Bir sizden mi randevu alamadý? Mutlaka gelecek hafta beklerim. Çok mutlu edersiniz beni. Bu arada, ben daha dönmedim, daha doðrusu dönemedim. Uçaðý bekliyorum, herhalde gece inerim Ýstanbul’a. Benim aslýnda sizi rahatsýz etmemin nedeni, yarýn ofiste olmayacaðým ama Simya’ya vermem gereken bazý bilgiler ve iþler var. O yüzden onunla görüþmek istedim. “Çok memnun olurum evladým, haftaya görüþürüz o zaman. Ben Simyayý veriyorum telefona” Giorgi Amca Ýstanbul’un saklý kalmýþ deðerlerinden, o nostaljik karakterlerinden biriydi. Kýlýk kýyafeti, konuþma tarzý, sakinliði, efendiliði ile þahsýna münhasýr biriydi. Türkçe’sinin neredeyse benden bile düzgün olmasý onun ne kadar titiz ve iþini iyi yapan bir iþadamý olduðunu gösteriyordu. O yýllarda yaþý seksene yakýndý ama yine de Kuyumcu atölyelerinin baþýndaydý ve sýk sýk atölyede oturuyordu. Simya bir arara dedesinin gençliðini anlatmýþtý. Aslýnda Selanik göçmeni olduklarýndan bahsetmiþti. Ermeni kökenliydiler. Dedesi doðduðunda Ýstanbul’a iþ için gelip yerleþmiþler. Büyük dedeleri de ticaretle uðraþtýklarý için Ýstanbul’da büyümüþ aile. Giorgi Amca’nýn iki oðlu olmuþ, biri Simya’nýn rahmetli olan babasý Sermet, diðeri de onun bir küçüðü Agâh. Sermet Bey öldükten sonra, Belçika’da ithalat ihracat yapan amcasý, Ýstanbul’a yerleþmiþ ve maðazalarý yönetmeye baþlamýþtý. Giorgi Amca da otuz yýllýk çýraðý Mustafa ile atölyelerin baþýndaydý. Simya ise, bu kadar varlýðýn varislerinden biri olsa da, onun sýký bir iþ terbiyesi ve deneyimi almasý gerektiðini düþündüðü için dedesi, bunun en iyi babamýn otoritesinde olacaðýný düþünmüþ olmalý ki, onu babama getirmiþti. Aslýnda dayým, Giorgi Amca ile iþ yapmýþ, ona gümüþ iþletip, Fransa’ya süs eþyasý ihracatý yapmýþ bir zamanlar. Ama iþte gelin görün ki, inanç ve kültür farklýlýðý nedeni ile, çok fazla geliþememiþti onlarla iþ iliþkimiz.  Ya da kimse ilgilenmemiþti ortak fýrsatlarla.  Velhasýl, o akþam ben Caselle Havaalanýnda  dedesi ile kýsa bir telefon görüþmesi ile meþrulaþtýrdýðým Simya ile konuþma faslýna geçmiþtim. Telefonun el deðiþtirdiði hýþýrtýlardan anlaþýlmýþ ve güzelimin duru sesi ile ankesör resmen titremiþti. “Efendim?” “Merhaba Simya, nasýl gidiyor?” “Ýyi sizden?” “Benden de iyi o zaman” dedim ve kýsa bir kahkaha attým. Ne kadar tuhaf hareketlerim varmýþ o zamanlar. “Sana güzel bir haberim var küçük haným” “Artýk Cometta firmasýnýn distribütörü olduk.” “Çok sevindim Safa Bey, hayýrlý olsun.” “Evet caným, inþallah hepimiz için hayýrlý olsun Özellikle,…” diyememiþtim devamýný, “Ýkimiz için” diyemedim. “ “Özellikle satýþ yapmak adýna umarým iyi bir yol almýþ olacaðýz. Bak ne diyeceðim, yarýn ben önce kabloya geçerim. “ Kablo derken, kablo firmamýza hitap þeklimizdi, aslýnda fabrikayý kastediyorduk. “Dolayýsý ile ofise gelemeyebilirim. Senden ricam, Cüneyt Aðabey yarýn sana bir liste fakslayacak. O listede, Anadolu’nu bazý merkezlerindeki bizim teknik servis ve satýþ acentamýz olabilecek, ön görüþmesi tamamlanmýþ firmalar var. Kimlerle görüþtüðünü de yazar Cüneyt Aðabey. Onlardan randevular almaný istiyorum. Ama dikkat et, bölge bölge gidelim. Aksi takdirde, çok zaman kaybý ve maliyet olur. Örneðin Ýç Anadolu’daki firmalarý bir haftaya alýrsýn, peþ peþe komþu illere gider, görüþmeleri tamamlarýz. Diðer bir bölgeyi de sonraki haftaya alýrsýn. Yarýndan itibaren planlý bir þekilde görüþmelere baþlamaný istiyorum. Bu önceliðin olsun, liste fakslandýktan sonra hemen baþla, anlaþtýk mý?” “Tamam anladým Safa Bey, yarýn akþam kimlerden randevu alabildiðimi size, arar bildiririm.” “Ha bu arada, gelecek hafta Perþembe, Cuma ve Cumartesi için randevu almýyorsun. Biliyorsun fuara katýlacaðýz. Mesela gelecek haftayý Marmara için ayýrabilirsin. Hem yakýn, hem de üç günde herhalde dört beþ yetkili servis gezebiliriz.” “Tamam, aslýnda bir fikrim var Safa Bey,” “Söyle bakalým” “Biz niye bu firmalara önce bir bayi toplantýsý düzenleyip tanýþma yapmýyoruz?” “Haklýsýn yapýlabilir, ama þu an maliyetli olacaktýr, çünkü birkaç saatle kalmaz o toplantý belki üç dört gün anlatmamýz gerekecek kendimizi, fabrikalarýmýzý tanýtýrýz, gezdiririz, þartlar hepsi ile tek tek konuþulmalý. E böyle olunca, onlarýn ikametinden ulaþýmýna kadar her þeyini düþünmek zorundasýn. Þimdilik bizim, kapýlarýný çalmamýz daha az meþakkatli gibi görünüyor. Hem herkesi baþýmýza toplayýnca bazý aksi sesler çýkabilir. En iyisi, gidip birebir görüþmeleri yönetmek.” “Tamam anladým. Ben yarýn görüþmelere baþlayacaðým.” “Teþekkür ederim Simya’cýðým. Kusura bakma seni de rahatsýz ettim, ama iþin heyecaný ile hem sana haber vereyim hem de ilk iþ atamasýný yapayým dedim.” Yine benden kýsýk ve erkeksi bir kahkaha çýkmýþtý, yavaþlatýlmýþ bir çekimde. Neden böyle gülmeye alýþtým tam hatýrlayamýyorum ama sanýrým, o çok izlediðim yerli ve yabancý filmlerdeki jönlerin tarzý bulaþmýþ olmalý diye düþünüyorum. Özellikle Japonya’da edinmiþtim bu huyu. Sanýrým, oradaki kýzlara farklý geldiðini anladýðým için bu ses tonu ve gülümseme þeklini kullanýyordum. Derken bu alýþkanlýk haline gelmiþ olmalý, samimi de olsam, suni bir tepki vermek istediðimde de böyle kahkaha atar oldum. Þimdi bile devam ediyor bu. Neyse, o kahkahamýn hemen sonrasýnda, “Ne güzel” dedi. “Bu arada fuarýn ilk günü, dedeni fuar standýmýza VIP konuk olarak bekliyoruz. Eðer þeref verirse mutlu olurum. Sen bütün ulaþým, ve öðle yemeði iþini organize et. Sanýrým fuar alanýnda bir restoran olacak. Bir bak iyi deðilse, ya da kalabalýk olacaðýna kanaat getirdiysen yakýnlarda birkaç sakin ve kaliteli yer var, oralarýn ismini veririm, uygun birinden yer rezerve edersin. Bu arada þu tanýtým firmasýndan, hani matbaasý olan firma, Deniz Haným’ý Perþembe sabah 10.00’a çaðýr, þu fuar standý iþini konuþmamýz gerekiyor. Offf Simya yine çok konuþtum kusura bakma” “Yok estaðfurullah” “Tamam neyse, þimdi kapatmam gerek, Check-in’e gireceðim. Sen anladýn diye umut ediyorum, yarýn yapacaklarýný, yine de takýldýðýn bir konu olursa beni cepten arayýp sorabilirsin. Yarýn telefonum açýk olacaktýr.” “Tamam anladým, size iyi yolculuklar.” “Saðol Simya’cýðým. A, kapatmadan, bana sözünü nasýl tutacaksýn merak ediyorum, onu da hatýrlatmak istedim.” “Tamam ben de merak ediyorum, hadi iyi akþamlar dilerim.” Ben de iyi dileklerimi sunup, telefonu kaptým, acele ile check-in, pasaport kontrolleri derken, Cüneyt Aðabey’in çoktan uçaða geçmiþ olduðunu fark ettim. Telefonda ne kadar zaman geçtiðini fark edememiþtim ve yaklaþýk yarým saate yakýn sürmüþtü konuþmalar, dolasý ile o zamanlar, þimdilerde Elli Türk Lirasý’na denk gelen bir meblaðý telefon görüþmesine verdiðimi hatýrlýyorum. Yolculukta, Cüneyt Aðabey ile konuþacak halim kalmamýþtý, Mahide Yenge’mi de aramayý unuttuðumu fark ettim. Dayýmýn olduðu bir akþam ziyarete gitmek yerine, Mahide Yengem’le dýþarýda bir þeyler yemek daha cazip geliyordu. Çünkü dayýma çok kýzgýndým. Benim yokluðumda moralleri sýfýrlamýþtý. Bu bana güvenmediðini mi gösteriyordu, yoksa, kendini ispat kaygýsýný mý? Kafam çok karýþýktý Ýkimizde, yükselen uçaðýn, kendi koridoruna oturmasý ile arkamýza rahatça yaslanmýþ ve tatlý bir uykuya dalmýþtýk. O gün, o uçak koltuðunda dalýp gittiðimde, annemi gördüm rüyamda. Yelkenkaya’daki yazlýðýn merdivenlerine oturmuþum, ben yirmi beþ yaþýmdayým, yani o yýllardaki halimle, annem ise genç kýzlýðýndaki resimlerindeki gibi dinç, pürüzsüz bir yüzü var. Merdivenlerde yanýma oturuyor, ve saçýmý okþuyor. “Anne” diyorum, sana çok ihtiyacým var, çýkmazdayým, gitmek istiyorum bu karmaþadan, ama babamý býrakamýyorum.” Ve babamý þikayete baþlýyorum, hem aðlýyorum hem anlatýyorum anneme. Annem hiç konuþmadan beni dinliyor, “Yakýnda sýkýntýn geçecek, üzülme, sabret” diyor, ve denizin dalgalarý büyüyüp, annemi içine alýp kayboluyor. Ben de rüyanýn tesiri ile, boðuluyorum sanýp sýçrayarak uyanmýþtým, Cüneyt Aðabey’in bunu fark etmemesine sevinerek tekrar gözlerimi kapadým ve yine beni rahatlatan þeyler, anýlar düþünmeye baþladým.  Tabii ki Simya geldi aklýma, geçenlerdeki Çamlýca kaçamaðýný düþündüm, yanýma oturuþu, usul usul konuþmamýz, beni güldürmesi, saflýklarý, ettiði o manâlý laflar. Biraz onu düþündüm, biraz, benimle bu konuyu ilk defa konuþan Cüneyt Aðabey’in dediklerini. Ben nasýl bir yola gidiyordum, ya da nasýl bir son bekliyordu bu macerayý bilmiyorum ama Simya ile vakit geçirmek beni rahatlatýyordu. Onda, kimsede bulamadýðým rahatlýðý ve güveni duyuyordum. Þunu söylemeliyim ki, annem öleli beri unuttuðum o içtenliði yaþýyordum bu bana yedi kat yabancý kýzcaðýzýn yanýnda. Baþka hislerim var mýydý, etkileniyor muydum, o aralar kendime defalarca sorsam da, farklý kýpýrdanmalar hissetsem bile bunu yavru patronluðuma yakýþtýramadýðým için kendime bile  itiraf edemiyordum. Ya ona ve bana zarar verirse bu sakin bir liman bulma çabalarým, ya beni tamamen buralardan koparýr, veya onu benden koparýrsa diye içim içimi kemiriyordu artýk. Ama bazý taraflarým vardý ki, bunlar; Dost Safa, Patron Safa, Erkek Safa, Maceracý Safa,  onunla bambaþka þeyler yapmak istiyor, yeni keyifler almak istiyordum. Benim için, bu baþýma gelen deðiþiklikleri yönetmem ne kadar zor olsa da, aslýnda iþ hayatým ve özel hayatým çok farklý biri dönemece gidiyordu.