Cahit Bey, o yýllarda kýrkýna yaklaþmýþ, esmer orta boylu, güneydeki bir þehirde yaþayan efendi bir beydi. Biraz ithalat operasyonlarýndan konuþtuk, daha önceki iþ yerinde yaptýðý görevlerden bahsetti. Bir kaç soru sordum, cevapladý. Evli  ve dört çocuðunun olduðunu ve birini geçen sene kalp yetmezliðinden kaybettiðini, ve onun tedavisi sýrasýnda önceki iþ yerinden de ayrýlmak zorunda kaldýðýný söyledi. Kayýn pederiyle birlikte kaldýðýndan, kayýn pederinin emekli bir asker olduðundan ve onlara çok destek olduðundan bahsetti. Ýki saate yakýn konuþtuk. Evli olmasý, kendi halinde efendi bir duruþu ve yaptýðýmýz Ýngilizce mülakat kýsmýnda  gördüðüm üzere yabancý dilinin akýcý ve anlaþýlýr olmasý ve pek tabii ki, dýþ ticaret, özellikle ithalat operasyonlarýnda deneyimli olmasý, benim için uygun özellikler olmuþtu. Ve o günün akþamý, Sami Bey’i arayýp Cahit Bey’in ithalat operasyon sorumlusu olmasý için uygun gördüðümü belirttim. Cahit Bey’le görüþmemizin son 15 dakikasýnda bir baþka aday daha gelmiþti. Erdal Bey, Ýzmir’liydi,ve kýzý Ýstanbul’da bir üniversite kazandýðý için bu þehre yerleþeceklerdi ve bu yüzden iþ aramaktaydý. Cahit Bey ile yaptýðýmýz görüþmeye nazaren daha kýsa bir süre, kendisiyle de görüþtükten sonra, onun da ihracat sorumlusu olmasý için kararýmýn olumlu olduðunu dayýma bildirmiþtim.

O günün yaþýma göre çok ciddi kararlar vermiþ, yeni þirkete, aslýnda dayýmýn çok önceden seçtiði iki personelin resmen dahil edilmesi emrini vermiþtim. Simya’yý zorlamýþ, ve onu meraklandýrmaya çalýþmýþtým. O günün yarýný için fabrikada genel satýn alma toplantýsý planlanmýþtý. Ve ben o toplantýya yine hazýrlýksýz katýlacak, hâl ve hareket olarak aslýnda babamýn yaptýðý þeylerin kendimce yorumlanmýþ þeklini gösterecektim. Ama ben yarýný düþünmüyor, Simya’yla birlikte çýkacaðýmýzý ve gideceðimiz yeri düþünmekle meþgul ediyordum kendimi. Ben yaþýmýn gerektirdiði heyecanlarý yaþamak, atýlýmlarý yapmak isteði ile yanýp tutuþsam da, yine o gün de babamýn paylamalý ve uzun bir telefon konuþmasýný dinlemek zorunda kalmýþtým. Aklým fikrim o günün akþamýndaki saatlerdeydi. Odamýn kapýsýný kapatmýþtým, babamla telefonla görüþürken. Ses seviyemizi kontrol etmekte zorlanýrdýk, bu tür iþ konuþmalarýný yaparken Zeki Bey ile. Hoþ böyle konuþmalara, Simya’da þahit olmuþtu zaman zaman. Yine de duysun istemiyordum, fakat  öte yandan, mesai saati bitince, çantasýný alýp da gitmesini de istemiyordum. Jaluzilerin açýsýný deðiþtirdim, odasýndan çýktýðýnda görebilmek için. Tabi ki bu ruh hali ile  ne derecede dinliyor ve anlýyordum babamýn dediklerini telefonda, onu da siz düþünün. Herhalde yarým saate yakýn süren, sinir bozucu o görüþmeden sonra kendimi tuvalete zor attým. Ellerimi, yüzümü, boynumu soðuk suyla ýslattýktan sonra, aynadaki aksime baktým, koyu çerçeveli gözlüklerimi çýkardým, yine baktým. Güzel ve erkeksi yüz hatlarýmýn olduðunu ve biraz da masum bir çocuksuluk taþýdýðýný düþünürdüm hep yüzümün. Acil ihtiyacýmý giderdikten sonra, yine ayna karþýsýnda aldým soluðu. Yine soðuk su ile el ve yüz serinletme operasyonundan sonra, buklelerime biraz þekillendirici, bedenime biraz parfüm ve cokça traþ losyonu ile tazelenmiþtim iþte. Mavi gömleðimin koltuk altýndaki ter ýslaklýðýnýn görüntüsü canýmý sýksa da, yedek gömleðim olmadýðý için bununüzerinde durmamaya karar verdim.  Kendime böylesine odaklanýp, narsizmin büyüsü ile kendimden geçmiþken, topuk seslerini duydum Simya’nýn.  Gitmediðinden emin olmak için ani bir refleks ile, tuvaletin kapsýný açýp kendimi dýþarýya atmak istediðim bir anda, az kalsýn Simya’nýn üstüne çýkýyordum. Köþeden çýkmasý ile ayaðýna basmam bir olmuþtu, ne ben durabilmiþtim, ne de o kendini koruyabilmiþti. Seksen beþ kilonun bir kýsmý ile o narin ayaklarý üzerine bastýrmam, herhalde o güne damgasýný vuran bir rezillikti. Kýsýk bir ses çýkardý, o kocaman ayaklarýmý toplayýp, kiþisel mahremiyet alanýna geri geldiðimde, ayakkabýsýna bakýyor, parmaklarýný ayakkabýsý üstünden ovalýyor, yüzünü buruþturuyordu. Sanýrým ben de o arada, peþ peþe ve þuursuzca söylediðim özür cümlelerini sýralýyordum. Bedeni dikleþti, “Tamam caným bir þey yok, az kalsýn bana bir ayakkabý borcunuz olacaktý” dedi, gözlerimin içine bakýp. Tabii o klasik yarým gülümsemesi ile sunmuþtu, bakýþlarý ile güzelleþen yüzünü bana. “Eyvah, eyvah, dedim, sana borçlarým çoðalacaktý desene” dedim. Sonra bir de utanmadan “Beni bir ayakkabý ile korkutabileceðini mi sandýn?” diye de cevap verdim. Sabýr dilenir gibi baþýný sallayarak gülümsedi. “Problem deðil” dedi. “Gerçekten bir þey yok, iyiyim. Ben çýkýyorum, diye haber vermeye geliyordum odanýza” diye devam etti. Gündüz onu bir yere götüreceðimi söylediðim halde, apar topar çýkmasýna bozulmuþtum biraz. “Çýkýyor musun, unuttun herhalde gündüz dediklerimi” Baþýný hafifçe eðip, gözlüklerinin üstünden bakarken, biraz dokundurmalý bir üslupla cevapladý. “Siz meþgul olunca herhalde iþiniz var dedim, bir de telefon da uzun sürdü.” Sabrým azalmaya baþlýyordu. “Sizi geciktirdiðim için özür dilerim hanýmefendi. Bekle beni odama uðrayýp geleceðim. Beni beklerken sen klimalar kapalý mý kontrol edersen sevinirim.” Biraz sert tonda çýkmýþtý bu son cümleler aðzýmdan.