Haftanýn açýk iþlerini konuþmakla geçti yemeðimiz. Sonrasýnda sofrayý topladýk yine beraber. Tezgahý temizlerken “Hava bayadýr karanlýk, artýk gitsek mi ki?” dedi. Sandalyede sýrtýmý geri doðru dayayarak, bütün ciddi halimle gözlerine baktým. “Tamam, iþin bitince çýkalým o zaman” dedim. Saat sekiz buçuðu geçiyordu. Saatler ile birlikte, aklýmdan, gönlümden neler neler geçiyordu. Neden buradaydým, neden bu þehirdeydim, neden ülkeme geri döndüm, halâ bir cevap bulamýyordum. Ama bildiðim tek þey, ataerkil bir prensip ile yönetilen fabrikalarýn sahiplerinin devam eden soyu olduðumdu ve bu da neden dönmek zorunda olduðumu açýkça gösteriyordu. O yüzden istediðim hayatý yaþamama imkan yoktu. Fakat hem büyükleri kýrmadan, hem arzulardan caymadan yaþamanýn bir yolu da yok muydu? Ýçim kararýnca uykum gelirdi. Çocukken de, moralim bozuksa, kavga ettiysem, ayakta zor dururdum. Masada telefonumu karýþtýrdým biraz, ardýndan birkaç dakika daha oyalandýktan sonra, ayaða kalktým. Teybi kapattým ve ellerini kurulayan Simya’nýn yaný baþýndan ona deðmemeye dikkat ederek, salona geçtim. Arabanýn anahtarlarýný aldým. Simya da sefertaslarýný temizlemiþ ve çýkýþa koymuþtu giderken kapýdaki bekçiye verelim diye. Bütün bu hazýrlýklar sýrasýnda birbirimiz ile hiç konuþmamýþtýk. Ýþte büyü bir kere bozuldu mu, tekrar eski heyecana ulaþamýyor insan. Çantasýný koluna asan ve ayakkabýlarýný nazik ve kadýnsý bir dikkatle giyen Simya, onun tam arkasýndan kapýdan dýþarý çýkmak üzere yaný baþýnda duran bana bakýp gülümsedi. “Her þeye raðmen çok güzel bir yemekti, teþekkür ederim. Bu ev  çok güzel, güle güle oturun.” dedi. Baktým ona ve bakýþlarým karizmatik gülüþüm ile güzelleþti, “Rica ederim, beðendiðine sevindim. Eðer geçmiþe yolculuk istersen yine gelebiliriz” dedim. Aramýzdaki soðuk savaþý o salona emanet etmiþ ve karanlýða doðru adým adým ilerlemeye baþlamýþtýk. Benim arkamdan geliyor ve yüksek ökçeli topuklarýnýn sesi diþiliði simgelercesine kulaklarýmda yankýlanýyordu. Arabaya geçtik, geldiðimiz yoldan geriye dönüþ baþlamýþtý iþte.  Sahil yoluna saptým biraz temiz hava almak için. Ýnsanlar, sahil boyunca sel gibi akýyordu, kalabalýktan hoþlanmýyordum. Aslýnda kalabalýk olan hiçbir þeyden hazzetmezdim. Saatin dokuzu geçtiðini fark ettim, biraz daha erken olsaydý, bir þeyler içerdik, deniz havasýna karþý diye düþündüm. Ama bu teklifi Simya’ya söylemeye çekiniyordum Böyle çekincelerle geçti yol. Yol boyunca, yeni açýlan kafelerden, restoranlardan bahsettik Farklý yerlerde tattýðýmýz deðiþik lezzetleri anlattýk. Gülüþtük, anlýk bakýþ attýk birbirimize, sonra susadýðýmýzý fark ettik. Yol üzeri bir pastanenin önünde durdum. “Dondurma yiyelim hadi” dedim. Zamanýn çok hýzlý geçmesine raðmen, sevinerek kabul etti bu teklifimi. “Ýyi olur, ama külahta alalým olmaz mý? Çok geciktim eve, yolda yeriz.” Güldüm, “Caným bir yarým saatte opsiyon yok mu? Hem aradýn ya babaanneni, evdeyken, iþi yarýladýk diye.” Sýkýlgan ve utangaç bir tebessüm ile önüne baktý güzelim. Onu zor durumda býrakmak istemiyorum. O an da aklýma bir hinlik geldi. “Tamam, sen bilirsin. Ama bir anlaþma sana, arabanýn içine bir damla dökersen, benimle yine baþka bir yere geleceksin.” Ýþte bu! Nasýl baðlamýþtým, nasýl bir testti bu yaptýðým? Hayýr dese, pastanede kalsa zaman aleyhine iþleyecekti. Tamam deyip arabaya bindiðinde o kadar dikkatli bir kýz,  dondurmasýndan damlalar döküp bana mesaj verme fýrsatýný deðerlendirecek miydi? Seçenekleri bana býrakmasýný istemiþtim ama yine de ona özellikle bir çeþit isteyip istemediðini sormak zorundaydým. Ve tabii ki bu teklifimi kabul etti ve tatlarý seçmeyi benim zevkime býraktý. Onu arabada býrakýp pastaneye geçtim.  Hem külahta dondurmalarý hazýrlatýyordum hem de göz ucu ile  dükkan kapýsýnýn camýndan arabadaki masumluðu süzüyordum. O ise, benim bakýþlarýmdan habersiz gibi görünüyor, önündeki karanlýkta akýp giden ýþýk huzmelerine dalmýþ kim bilir neler düþünüyordu. Birden Simya ile evli olduðumu düþündüm. Onunla þu an ayný eve gidebilmek, ayný odada kalmak, ayný yatakta yatmak… Aklýma gelen bütün kareleri gözümün önüne getirmeye çalýþýrken son külahýn da uzatýlmasý ile kendime geldim. Bütün para verip çýktýðýmý hatýrlýyorum, çok aðýr mizaçlý ve yavaþ, kendinden emin davranýþlarý olan ben o an ne para üstünü düþünebilirdim ne de yayvan, geniþ hareket edebilmeyi. Uçar adýmlarla, arabanýn yanýnda ve içindeydim artýk. Kaymaklý sakýzlýdan, çilekliden ve acý çikolatadan yana kullanmýþtým tercihimi. Ne kadar tuhaf anlam yüklemelerim varmýþ o zamanlar. Kaymaklý, sakýzlýdan aldýðým keyfi, onunla sessizliði paylaþýrken aldýðým tada, çilekliyi, karþýlýklý atýþmalarýmýz-dan aldýðýmýzýn zevkin doyuma ulaþtýðý, elimi, ayaðýmý nereye koyacaðýmý bilemediðim, aklýmýn uçup gittiði zamanlara, acý çikolatayý da ufacýk bir þeyden gerilip kendimizi birbirimizden sakladýðýmýz anlara ithaf ediyordum ve o belki anlamasa da ikimizin arasýndakilerin bileþkesini tadýyordum yudum yudum. “Güzel tercih, kesenize bereket.” dedi usulca. “Afiyet olsun dedim bütün bilmiþliðimle, bir kaþýmý da kaldýrýp. Sonra dikiz aynasýna baktým saçlarýmýn isyankâr buklelerini indirmek için döktüðüm onca jöle fayda etmemiþti, iþte günün sonunda karnabahar gibi olmuþtu saçlarým. “ Ýyi bir þekillendirici bulamýyorum burada” dedim. Saçlarým yine dört bir yana daðýlmýþ.”  “Þanslýsýnýz, saçlarýnýzýn þekli çok güzel”  “Ciddi misin ya? Ben onlarý hizaya sokmak için sabahlarý neredeyse bir saat uðraþýyorum. Baksana þu bukle öne düþüyor. Ten ten var ya, onun kývýrcýk hali gibi oluyor.” Kendim anlatýyor bir de üstüne kendim gülüyordum. “Zor tabi, ama güzel, hiç kötü görünmüyor” dedi. Teþekkür ettim.  Bu konuþmalarýn arasýnda ilerlemeye baþlamýþtýk bile.  O ara torpidodan bir albüm istedim. Gipsy Kings dinlerdim, akþamlarý direksiyondaysam o zamanlar. Torpidoya uzandý ve içeriden albümü almaya çalýþýrken, döþemeye ayaklarýnýn önüne bir damla çikolatalý dondurma damladý. O fark etmemiþti sanki. Albumün alýp içindeki diski CD  çalar içine verirken seslendim ona. “Simya?” “Efendim?” “Ýddiayý ben kazandým sanýrým.” dedim ve gülerek sustum.

O gün, onu, mesaiye kaldýðýmýz günlerin akþamýnda býraktýðým cadde baþýnda indirmedim. Belki, ailesinin, mesai diye bildiði akþam gezmemizin suçluðu ile, kapý önüne kadar geldik. Birbirimize baktýk. “Artýk sözünü tutarsýn diye düþünüyorum” dedim. “Þaka bir yana, umarým güzel bir akþam olmuþtur senin için” dedim. Güldü ona çok yakýþan gözlüklerinin ardýndan. Arabanýn iç ýþýðýnda beliren kirpik gölgesi iki yanaðýna da düþmüþ, saçlarý omuzlarýndan göðüslerinin üstüne dökülmüþtü. Baþýný kaldýrdý, gözlerimi gözlerine kilitleyip, belli belirsiz gamzeleri ile gülümsedi. “Ben çok teþekkür ederim. Merak etmeyin sözümü tutarým. Bu arada, bugün kýrdýysam kusura bakmayýn. Ben bazen dengeyi kaçýrabiliyorum.” “Neyi, hmmmm, hatýrlamýyorum, ne olmuþtu?” diyerek, yüzüme bir þeyleri hatýrlamaya çalýþan endiþeli bir hava vermiþtim. Diyeceðimi diyip bir de üstüne göz kýrptým. Ýndi arabadan ve cama doðru döndü. “Yarýn ofise gelecek misiniz?”dedi. “Gelmem herhalde” dedim. “Önce fabrikaya geçeceðim biliyorsun, satýn alma toplantýsý var, öðleden sonra da sanayi odasýna geçeceðiz babamla. Yarýn, Akso’dan Ahmet Bey arayabilir. Cuma günü için  bize haber verecekti. Onu da ziyaret edebiliriz. Benim diyeceklerim bunlar. Ha bir de Simya, þirket sunumu hazýrlamamýz gerekiyor. Matbaa firmasýnýn telefonunu bul fabrikadan. Orada Deniz Haným var, onu Çarþamba gününe çaðýr. Sabah saatleri olsun.” Ardýndan birkaç þey daha dedim. “Olur merak etmeyin, hallederim.” dedi. “Peki o zaman, hadi iyi geceler Simya” diyerek, bir kaþýmý kaldýrýp dudaklarýmý hafifçe yana doðru büzüp sunduðum çapkýn gülümseme ile arabayý hýzlýca hareket ettirdim. Dikiz aynasýnda, bana birkaç saniye el salladýðýný ve bahçeden içeri girdiðini gördüm. Sonra kendi gözlerimi gördüm. Yorgun ama dinlenmiþ görünüyorlardý sanki. Yarýn gözlükleri deðil, lensleri takmak daha iyi olacaktý.  Suadiye’ye giden baðlantý yoluna girecektim birazdan. Sanýrým saat onu geçmiþti. O arada, telefonum çaldý, Japonya’nýn gülü Sumi arýyordu. Beni özlediðini ve ne zamandýr oralara gelmediðimi, aslýnda bu yaz, Türkiye’ye tatil planladýðýný, belki onun da benimle gelebileceðini söylüyor ve biraz da alkollü ruh hali ile bana burada yazamayacaðým daha baþka isteklerini sýralýyordu. Günlük Japonca’yý konuþabiliyordum, okul yýllarýndan kalan deneyimlerimle. Katagana’yý öðrenmiþtim. Hiragana’da biraz zorluk yaþýyordum ama onu da ilerletmeme ne gerek ne de fýrsat kalmýþtý. Ýngilizce ile takviye etmiþtim. Sumi’yi kendinden geçirecek birkaç cümle sarf ettim telefonda. Telefon ile ýþýnlanma olsaydý, herhalde, Sumi o an soluðu yanýmda alabilirdi. Egom iyice büyümüþ büyümüþ göklere sýðamaz hale gelmiþti telefonu kapattýðýmda. Birkaç dakika sonra siteye giriþ yapmýþtým, kafamda bin bir türlü düþünce. Aslýnda, her þeyi býrakýp çekip gitmek yerine, burayý ve Japonya’daki amaçlarýmý ayný anda planlayabilir ve yürütebilirdim. Bu pazarlama þirketinde birkaç distribütörlük alsam hiç fena olmazdý. Bu þekilde orasý ile baðý kurmuþ olurdum. Askerlikten sonra, belki iþleri oradan idare etmek için biraz Japonya’da bile kalabilirdim. Oradaki serbestlik, o insanlarýn daha az karmaþýk olmasý, her þeyin basitliði beni cezbediyordu. Belki de orada beni zorlayan hiç bir þey yoktu ve kimseye hesap vermeden yaþayabiliyordum.