Yorgundu yüreðim. Bütün susmalarý kendime, sözleri sana býrakmýþtým.

…..

Gittiðinde susmuþtu hatýralarým

Kopan bir yapraða baðlanan umutlar kadar uzaktý vuslat

Rüzgarla savrulduðunda köhne duygular

Ben bittiðini sanmýþtým baþladýðýnda fýrtýnalar

I.

Gel diyorum, gittiðiyle kalýyor sevdalar

Uzun bir gölge, kesif bir karanlýk ve yüreðimde bir yýrtýk

Ha bire kanýyor, dil susuyor

Ve halâ rahneden rahleye kan damlýyor

…Münfesih zamanlardý

…Sessizce gelmiþti karanlýk muþtular

…Körebe oynayan gölgeler sarýyordu tan yerinin duvaðýný

…Ve yüreðimi sevda kýrýklarý

Bitiyorken gece,

Ayazý kýþ günlerinden kalan bir nisan sabahýydý

Ertelemeye çalýþtýðým korkularýmla beraber gelip kapýya dayandý.

…Oysa yorgundum

… Ve gün

… Biten mevsimlerin çaresizliðinde solgun yapraklar gibi düþüyordu

… Hissiz kalan avuçlarýma

II.

Eski bir hikayenin yeni baþlangýcýydý sevmek, alýþkanlýk gibi terk edilemeyen ve hiçbir alýþkanlýk derin deðildi sevmek kadar.

…

Alýþkanlýktý yaþamak sevmek gibi

Ne yaþamaktan ne sevmekten vazgeçiyordu insan

Ve beklediðim eylülken nisandý yaðmurlarla gelen.

Üþüdü yürek yangýnlarýnda bedenim

Ýçten içe eriyordu buz tutmuþ benliðim

Uzattýðýmda parmaklarýmý, ateþe deðen

Ve sensin!

Halâ kalbimin en ücra köþesinde gizlenen

…

Ellerimde anýlarýmdan kalan kurumuþ sürgünler

Ve usulca bir yaprak kopar

Mevsimler geçse de bu yürekten

Unutma, aþk alýþkanlýk yapar.

Hüseyin AKOVALI