I.
Öldü!
Tekinsiz kıyıda yüzü siyah lekeli bir kadın
Önce rüzgar sustu
Ardından dalgalar
Silindi kumsaldan ayak izleri
Ve unutuldu k/adın.
Sonra mor salkımlı bulutlar indi sahile
Gece vurdu kıyıya
Öldü!
Zamanın renklerinde an’lar bir bir
Durdu yaşanan metaforlar
Şehir karanlığa düştü
Sonra silüetler çekildi pencerelerden
Gölgeler kaldı kırık aynalarda
II.
Öldü!
Zamanın mabetlerinde aşk
Masumdu kaybolan tüm duygular
Ve sonsuz kadar geniş yokluğa sığındı kanlı tuzak
Sonra karardı ışıkları mabetlerin
Kilitlendi bütün kapılar
Artık vuslat maziye dönmek kadar uzak
Öldü!
Ölümdü belki de beklediği son
Ayrılık olmadığı muhakkak
Sonra hafifçe güldü
Bumuydu beklenen şafak
III.
Öldü!
Kim derdi ki bu kadar sabırsız davranacağını
Gitti koşarak
Kan revan içinde ama
Umutla ve ağlayarak
Sonra gördü ki son, son değildir aslında.
Gitti ölümü kucaklayarak.
Öldü!
Ve…