FANÝ DÜNYA

Dünyanýn fani olduðunu kimse bilmiyor. Hemen isyan edeceksiniz; yok böyle bir þey diye. Ama ben var diyorum ve kendimden biliyorum. Hiç ölmeyeceðiz biz. Ölmeye niyetimiz yok. Ahireti hiç hatýrlamýyoruz. Ölümü hatýrlayanlarý kýnýyoruz.

Dün facede gördüm. Yaþý benden küçük tanýdýðým biri ölmüþ. Sýradan bir haber gibi geldi bana. Benim için onun ne zaman öldüðü önemli. Gömülüp gömülmediði. Ona karþý vazifelerim var. Ben onun muhasebesini yapýyorum. Ama ölümü hiç kendime konduramýyorum. Ölüm hep baþkalarý için. Biz yaþayanlarýz. Hiç ölmeyeceðiz biz.

Kayýnpederim yoðun bakýmda. Örnekleme yapýyorum. Yoðun bakýmdakilerin çoðu oradan mezara gidiyor diye. Eþim þom aðýzlýsýn diyor. Tepki gösteriyor. Þu birkaç senede kaç tanýdýk ve akrabam ölüme yol aldý. Hepsini unuttum bile.

Þimdi ölüm tarihlerini bile unuttum. Annem yeðenim amcam peþ peþe öldüler. 40 gün içinde hepsi veda etti. Ondan 10 gün önce de biraz uzaktan yeðenim genç yaþta intihar etmiþti. Ýþte hepsi birer tarih oldu. Þimdi onlara gösteriþli bir mezar taþý yapmayý planlýyoruz. Hepsini unuttuk bile çoktan. Onlardan bir süre önce halam vefat etmiþti. Onlardan bir süre sonra da abim öldü. Çok geçmedi eniþtemi gömdük. Þimdi hepsi yan yana yatýyorlar. Bazýlarýný rüyamda görüyorum. Bana gel dedi geçen abim. Ama yine de üstüme kondurmadým.

Gün geçmiyor ki bir tanýdýk göçmesin. Ama ben hala ayný gaflet içerisinde yaþayýp gidiyorum. Tansiyonum düþüyor, aldýrmýyorum. Bazen ciddiye alýyor, korkuyorum. Her gün facede bir tanýdýðýn ölümüne taziye yazýyorum. Allah rahmet eylesin, mekâný cennet olsun. Kalýplaþmýþ bir cümle bu. Tabletim bile öðrendi bunu, otomatik olarak yazýyor.

Ýþte ölüm böyle bir þey. Aslýnda böyle deðil. Geri dönüþü olmayan bir yol bu. Hazýrlýðýmýz yok. Hep erteliyoruz biz yapacaklarýmýzý. Ýdeal Ýslami hayatý yaþamak için emekli olmayý bekliyor, ama onu da hak ettiðimiz halde erteliyoruz. Aslýnda elimizde bir garanti de yok. Abime sakal býrakmasýný söylediðimde ben daha küçüðüm demiþti. Ben de Azrail’in ona hadi atta diyeceðini söylemiþtim. Öyle de oldu. Bunu bir fýkradan çalmýþtým.

Günlük dedikodular, yaþanan gündelik hayat bizi gerçekten alabildiðine uzak bir hayata yuvarlamýþ vaziyette. Sosyal medya, gündelik siyaset, ulusal sorunlar asýl noktayý gözden kaçýrmamýza sebep oluyor.

Çocuklar büyüdü, evlenecekler, önümüzde uzun ve çetin bir yol var. Oysa ölüm bunlara hiç bakmýyor. Genç yaþlý demiyor, alýp götürüyor. Þimdi önümüzde uzun bir kabir hayatý ve sonsuz bir ahiret hayatý var. Hesap var, kitap var, mizan var. Mahþer yerinde uzun bir toplanma ve bekleme var. Anlatýlanlara bakýlýrsa zorlu bir gelecek.

Hayatý seviyoruz, hiç bitmesin istiyoruz, ama bazen de son vermek istiyoruz hayatýmýza, ölümü istiyoruz. Ama hazýrlýðýmýz yok. Hazýrlanmaya niyetimiz de yok. Hep erteliyoruz. Ama nereye kadar. Aðlanacak halimiz var, aðlayamýyoruz. Sonumuz ne olacak bilmiyoruz. Gündelik meþgaleler býrakmýyor bizi. Ebedi hayata koþullanamýyoruz. Daha ne bekliyoruz, bunu da bilmiyoruz. Daha ne kadar sürecek bu gaflet bilmiyoruz. Bilmiyorum ben. Ölüm haberleri sýradanlaþýyor. Yakýnýmýza geldiði kadar etkileniyoruz. Hep bazý yorumlar yapýyoruz. Piþman olacaðýz bunu hiç hatýrýmýza getirmiyoruz.