1 Önce Umudumu Çaldı Evren...

 

Tadımlık aşklar;

Bir gölgede peyda olan o muamma:

Yine isli gecenin ve geçmişin enkazı.

Bir suretim de yok asıl,

Müridi iken aşkın

Rakımı kayıp bir şiirde teveccüh buyurdu mademki özlem:

Önce umudumu çaldı evren

Ve derken yitip gittim.

 

Boş sayfaları ömür denen tantananın:

Hayli lakayt bir lehçe yine densizliğim,

Demini tutturamadım gitti

Hele ki sabra delalet tüm izdüşümü

Yorgun cümlelerimin:

Bir cümle ile hemhal derken vücut bulduğum

Yetim ve körelmiş yüreğim.

 

Andan bağımsızım; hayli kopuk ve sefil;

Irgat bir düş’te boş vermişliğim…

Tabanları yanıyor umutlarımın,

Iskartaya çıkarmışçasına yarınlarım,

Hanidir kökeni kayıp bir sefalet,

Yürekte saklı tuttuğumu sanırdım oysa:

Önce kaybolan dirayetim ve temkinli gönülden

Sırdaş bir surede hemhal olduğum sevi dilinde

Mahrem tokalaşmalar yine boyutsuzluğumun

Kepenklerinde kıstırılmış o hulasa yalnızlık.

 

Tınısında mahrem bir coşku,

Bayat ekmek tadı olsa da terk edilmişlik

Rakımı kayıp bir şehirden yok farkım.

Ucube gölgelerde sinen o kokusu belli ki

Titrek bir izbede,

Kayıp bir surette

Dokunulmazlığı yüreğin;

Hele ki sığdıramazken aşkı minnacık bir terennüme.

 

Çatık kaşlı kelamlardan da almışken nasibimi,

Hayli de yüksek ökçeli bir tedirginlik peyda olan

Sanırsın ki taziyeye gelen konu komşu

Oysaki yitip gitmedi henüz bunca arzu.

 

Hayli yüklü gözlerim hayli nemli,

Yüksünmedim de hem ağlarken kaybetmeyi umudu,

Kaybolduğuma yanmak belki de

Hayatın rüştü.

 

Tamtakır yürek epeydir,

Sükûtu yitik bir kelamdan daha aldım nasibimi

Ve fazlasıyla debdebeli serzenişler

Yine ayyuka çıkan hele ki yok mu o can pazarı?

İçinde kefen saklı bavulu beşerin

Bilmezken öleceği cürümü.

 

Tadım yok Allah’ım ama ifrata da kaçmadım ezelden,

Yeter ki ufkumu geniş tut

Ve yüreği ferah,

Bağışla da cehaletini şu faninin,

Birazdan ben de çekip gideceğim,

Fazla bekletmeye gelmez hani

Hele ki ecel kapıya dayanmışken;

Ölüm değil tecellim sadece içeceğim şehadet şerbeti

Teselli olan ve eşlik eden nedamet yüklü gölgelere.

Demem o ki derlerdi de inanmazdım:

Mazlum bir yetimden geride kalan son hutbe

Yine indinde doyamazken aşka,

Kavuşmaksa Hakka,

Gözlerimin feri henüz sönmeden.

 

 

 

( Önce Umudumu Çaldı Evren... başlıklı yazı GÜLÜMM tarafından 4.01.2017 tarihinde sitemize eklenmiştir. Sitemizde yayınlanan eserlerin hukuki sorumluluğu , kullanılan materyaller ve yazının içeriği yazarlarına aittir.İzin alınmadan kaynak gösterilse bile sayfamızdaki eserler başka yerde yayınlanamaz. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. )
Okuduğunuz Yazının Site Kurallarını İhlal Ettiğini Düşünüyorsanız, Site Yönetimine Bildirmek İçin Tıklayınız.