Dirayete yenik düþen öksüz bir yapraðýn tek tesellisi aslýnda esen o rüzgâr.

Varlýðýnýn tek kanýtý o kýpýrtý bir yandan sürükleyen bir yandan itekleyen.

Yýrtýk bir mektubun yanýk ucu kadar can sýkýcý. Kelimeler seçilmez iken peyda olan o merak duygusu.

Efkârý ömrün, kifayetsizliði bedenin ruhla eþ güdümlü garip bir yolculuk.

Sona varmak mý rotanýn seyrindeki o gizem yoksa baþa almak mý filmi:

‘’Hey, makinist sar baþa. Sar da yerleþik düzenimizde bir bakalým geçmiþe. Hadi götür bizi maziye.’’

Olasý olsa keþke ve seyrelen zamanýnýn bilmem kaçýncý duraðýndan hareket etsek ilk çýðlýðýmýzla kucaklarken dünyayý.

Hüzün fazla sýrnaþýk ve fazlaca iþkillendiriyor kaderi. Kedere odaklý artýk kader, nasýl da yoz bir dürtü þu hayal kýrýklýðý.

Kýyýsýndayýz kurgunun: Senaristi hepten koysa da son noktayý belli ki uzatmalarý oynuyor pek çok insan.

‘’Þunun þurasýnda ramak kaldý iþte…’’ demeye ne hacet. Acele etmekse amaç hadi çabuk tutun elinizi.

Efkârlýyým bu gün yoksa fazla mý mutlu? Bir bilsem… Mutluluk bozar beni. Öyle ya, alýþýk deðil bünyem. Þimdi hapþýrmaya da baþladým mý seyreyleyin. Baðýmlýsýyým ne de olsa hüznün. Nice gel-git, çekimindeyim gökyüzünün. Ve görüyorum o çapkýn göz süzüþlerini çok çok uzaklardan hem de.

Çekiþtiriyorlar oramdan buramdan.’’Haydi, ne duruyorsun hala mý pes etmedin?’’

Kim olabilir ki demem de önem arz etmiyor lakin farkýndalýðým hep bir beden büyük gelmiþtir benliðime.

‘’Gözün kör olmasýn e mi. Sahi nedir senin derdin, ne alýp veremediðin var…’’

Pardon ama bu soruyu literatüre yerleþtiren bendim. Onu da mý çaldýnýz benden? Yetmedi mi bu güne deðin çaldýklarýnýz…

‘’Sahi, sevgili dostum neden hicap etmezsiniz ki benden? Ne alýp veremediðiniz var bunca zamandýr da hala uzlaþamadýk gitti. Hadi, çýkarýn aðzýnýzdaki baklayý. Suç addettiðiniz ne ise dökün eteðinizdeki taþlarý. Suçum sevmek, bilmez miyim: Þartsýz koþulsuz sevip deðer vermek…’’

Ýmgeler sancýlý.

Gök yine aðlamaklý.

Hüzün yakýþmasa da en sýk giydiðim elbise.

Çok dar ya da çok bol

Uzlaþamadýk gitti.

Etekleri uzun hatta dökümlü

Kývrýmlý yollar yaþlar akýp giderken.

Yasýný tuttum bir ömür boyu

Arkasýndan her gidenin.

Devri âlem besbelli nihayete eren bir yolculuk gün sonu ve çalarken kemancý acý acý.

Duyduðum her bir nota akordu bozuk bir ney, külfeti kýsarken sesini kaderin.

Müruru zamana uðramýþ ne varsa sandýkta saklý düne dair çalarken günden peyder pey.

Sevme, acýma da. Düþkünümdür haysiyetime. Bir eksik bir fazla þu hayaller çalýnsa da ekerim yeniden gönül bahçeme. Hicap da etmem baþýný döndürmüþsen.

Suçumu bilsem keþke. Keþke çarpsan gerçekleri tokat gibi yüzüme. Asýlsýz, meskensiz ne çok söylem düþlemsellikten çýkmýþ yola ve bulamamýþ doðru yolu.

Düzlem desen kaçýncý boyuttayým kim bilir.

Kim bilir neyin derdidir iþtigal ettikleri bunca insanýn.

Geçmiþ bile dost olmuþken aykýrý yarýnlarla bu kadar zor mu cidden sen teðet geçerken rotaný.

Tarih acýmasýz en az insan kadar.

Ve hoyrat tüm sanrýlar biteviye peþindeyken o haset ve muhalif tutumlar.

Ne çok anlatý, ne çok tahayyül ve ne çok bilinmez.

Birbirini gözetlerken nice kâfir yalnýzlýk boþ imgelerle dolu zihinler tasavvur dahi edemezken. Mademki göðüslüyoruz dünyayý rast gele dostum…