Online Üye
Online Ziyaretçi
sus olur
ve eksilir
ses/im
sen sus/tukça
boğulur
deniz
sen sus/tukça
yorulur
yokuşlar
yorulur dizim
sen sustukça...
(.
.
.)
Bir kadını izliyorum şimdi
yarı açık unutulmuş kapıların
çıplaklığında
topuklarından
gömleğine
ve saçının her bir teline
asılıyor gözlerim ki
çözüp/yırtıp ve kırıp
tokatlar bulurken kendimi
silip tüm makyajlarını
ve gülüp/ağlayıp/dokunup unut/acağım
darbe yapmışçasına derinlerime
boğulmak bu olsa gerek/suda...
kifayetsiz/
görkemsiz sonuçların arifesinde,
yazılmamış çehrelerin atlasında
sana çoğalarak
azalarak sana
sana/senler biriktirdim harf harf
biliyorum/
ukala bir sessizlik var soluğunda
derin dip notlarından artmış
arsız/astarsız kelimelerini
tekrarlıyor iç/sel seslerin...
ya g-özlerin/
adresi belli olmayan
sokaklar kadar ıssız ve tenha...
gündoğumlarına sus/lar
biriktiriyor dudakların,
bir şehir yaratmıyor değil mi bakışların?
biliyorum/
balkonunda ölü papatya cesetleri
ve martıların günlük yaşama telaşları
sana baharı getirir gibi
yürek gölgemi dayıyorum sınırlarına ki
unut/ma; sonucu asla belli olmayan
istilalar böyle başlar ki
neyse
neyse/
her neyse...
ve bil ki sevgili;
dağınık/
kırgın ve yorgun bakışlarımı
onarmak mümkün değil
erken kalktığın rüyalarda ki
tabirede gerek yok üç vakte kadar
loş bir mutfak
karanlık bir salon
ve aç kalmış kuşlar
eteklerinden tutup
bacaklarına sürtüyorum kedi gibi
bu olsa gerek
tırmanış/ağrı ve yüksekTEN ki
aklımı rüzgarın serinliğine
bıraktığımdan zamanlarda
iknada olamıyorum bağışla...
tarifi imkansız kalabalıklar bul şimdi
ve çıkıp omuzlarıma/sarnıçsız
derinlerine atlarken sen
kaya kadar sert sus bana
en çok bana
doğmamış bebeklerinin
katili olduğum için...
(...)