Bazen gökyüzüne bakarým. Hayran hayran seyrederim sessizliði. Vakur edayla süzülüþüne bakakalýrým bazý vakitler dolunayýn. Ýncecik hilalin bakýþlarýný çizerim kaðýda. Sonra gýpta duyarým dört bir yana yayýlmýþ yýldýzlarýn her bir tanesine. Bir gök taþýnýn parelenmiþ, envai çeþit taþý olsalar dahi, yahut zifiri karanlýk gökyüzünde kaybolmuþ bir taþ olsalar bile umutla ýþýldayýþlarýna bakarým her dem. Sevinirim bazý vakitler. Umudumu yitirdiðim zamanlar, bakabileceðim saf, dürüst, riyakâr olmayan bir þeylerin varlýðýna. Ama çoðu vakit göðsümde filizlenen kýskançlýðýn kavurucu ateþiyle harlanýr vücudum. Üzülürüm sonra. Birkaç katre süzülür gözümden yeryüzüne. Düþünürüm. “Neden böyle olamýyorum?” kelimesi yer bitirir beni. “Neden en ufak þeyde üzüyorum kendimi” cümlesi yapýþýr kalýr dimaðýma.

Camýn kýyýsýndan seyrettiðim gökyüzüne haksýzlýk ettiðimi düþünürüm sonra. Kýyamam onca samimiyete ve hayýflanýrým benim araya soktuðum buðulanmýþ camýn aldatýcýlýðýna. Açarým pencereyi. Ýç ürperten bir rüzgâr yalar geçer biraz önce katrelerin yeryüzüne süzüldüðü yanaklarýmý. Buruk bir tadýn kekremsi kokusu yayýlýr bulunduðum çehreye. Dýþarýdan geldiðini düþünürüm önce. “Birisi lastik yakýyor olmalý” diye geçiririm içimden. Envai çeþit düþünceler katmerlenir beynimde. Kim bilir belki de bir yerlerde dünyanýn, yerkürenin ciðerleri harlanmýþ yanýyordur, yahut, bir evin bacasýndan tüten gazýn kokusu gelmiþtir burnuma. Bir ailenin feryadýný, göçüp giden ruhunu kokluyorumdur belki de. Düþünür dururum. Þizofreni gibi kurar da kurarým içimde. Anlamsýz cümleleri birleþtiririm, anlamlý kelimelerin yanýna eklerim. Kabul etmez anlamsýz cümleleri, anlamlý kelimeler. Düzen, düzensizliði istemez çünkü hiçbir zaman yaný baþýnda. Ýteler, ötekileþtirir.

Dedemin nefesini hissederim sonra kulaðýmýn dibinde. Kelimeleri aðýr aðýr söyleyiþini, sesinin tonundaki babacan týnýyý, gözlerindeki müþfik bakýþý hisseder gibi olurum.

“Sus” dediðini duyduðum vakit yüreðim kabarýr. Usulca bir fýrtýna kopar içerimde. Dur durak bilmez, sessizliðe kani olmayacak, devrim yapacak, yüreðimdeki iktidarý tepe takla edecek bir fýrtýna. “Konuþma torunum. Yýldýz misali bekle…”

Gözlerimi tekrar kaldýrýrým gökyüzüne. Zifiri karanlýða gömülen acun, pamuk misali çivit rengi bulutlarla tüllenmiþtir çoktan. Yýldýzlar seyrelmiþ, ortada zümrüt misali ýþýl ýþýl yanan dolunay kalmýþtýr geriye.

“Neden” derim pencereyi kapatýrken, “Neden yýldýz misali parýldayamýyoruz zifiri karanlýða boðulmuþ bir vakitteyken?”