Bazý vakitler gecenin kör karanlýðýn, hani dolunayýn olmadýðý, zifiri atlasýn semaya serildiði bir vakitte, kuytu bir köþeye geçer etraflýca düþünürüm. Geçmiþimi de geleceðimi de dostlarýmý da aþklarýmý da varlýðýmý da yokluðumu da. Kýsacasý tahayyül edebileceðiniz ne kadar mefhum var ise hepsini en ince ayrýntýsýna kadar düþünür, zihnimde onlarýn sebeplerini, sonuçlarýný, sonuçlardan doðacak hüsranlarý, hüsranlardan doðacak faydalarý ve saire hayaller dururum.

Ýþte böyle bir gecede, kuytu bir köþeye geçmiþ, yaprak kýmýldatmayan sâbâ rüzgârýnýn avuçlarýna býrakmýþtým kendimi. Gökyüzünü aheste bir kýzýllýk kaplamýþ bulutlar en karanlýk köþelere hücum etmiþti. “Bir yerlerde üzülen birileri olmalý” dedim kendi kendime, “Öyle üzülmüþ ki yüreðindeki âh semaya ulaþmýþ; gökyüzü kavrulmuþ.”

Bir keresinde dedemden duymuþtum bu sözü. Çocuktum o zamanlar. Kumdan kaleleri olan, topraktan evlerin içine baþýný sokan, burnundan sümüðü, yüreðinden sevgi, þefkat tohumlarý eksik olmayan gözü çapaklý bir çocuk iþte… Ne demek istediðini anlamamýþtým o gece dedemin. Yahut nereye getirmek istediðini sözü… Þimdi böyle bir akþamda seyrederken semayý anlýyorum ne demek istediðini dedemin. Evet, bir yerlerde üzülen biri vardý ve hüznü semayý kasýp kavurmuþtu.

Bir yerlerden ses çalýndý kulaðýma. Sözlerin sahibini bilmiyordum; ama tenimi okþayan sesin sahibini biliyordum. Ayna’ydý. Ayna’nýn solisti bir þeyler mýrýldanýyordu ve müziðin ruhu bedenimin en ücra köþelerine kadar inmiþ; yüreðimi okþamýþtý.

Bir kývýlcým düþer önce, büyür yavaþ yavaþ
Bir bakarsýn volkan olmuþ yanmýþsýn arkadaþ.

Þarkýnýn kime veyahut neye yazýldýðýný gayet tabii biliyordum. Bir dosta yazýlmýþ olmalýydý þarký. Bir yarene yazýlmýþtý. Kulak kesildim. Geçmiþe veya geleceðe gittim. Bir dost düþledim kendimce. Her þeyiyle sana benzeyen, her hali, her hareketi insanlara seni hatýrlatan, kardeþlerinle bir tuttuðun, onlardan daha deðer verdiðin; kötü zamanýnda yahut iyi zamanýnda, mutluluðunda veya mutsuzluðunda, arafta kaldýðýn en çaresiz anlarda, çarenin var olduðu bir vakitte yaný baþýnda olacak bir dost. Evet, gecenin kuytu köþesinde bunu düþledim; bunu hayal ettim. Böyle bir dostu olmalýydý mamafih insanýn. Kapýsýný saat düþünmeden çalabileceðin, telefon rehberinin en üst köþesine yerleþtirebileceðin bir insan olmalýydý âdemoðlunun/havvakýzýnýn hayatýnda.

Böyle bir dost düþündüm. Var mýydý? Bilmiyordum. Var olabilir miydi? Elbette. Musa’ya Kýzýldeniz’i ortadan ikiye yarma mucizesini, Ýsa’ya ölüyü diriltme mucizesini veren Allah’ýn böyle bir insan ile kulunu þereflendirmesi elbette zor deðildi.

Her þeyine karýþabildiðin ve her þeyine karýþmasýna izin verdiðin insanlar nadirdir. Nadir olmalýdýr. Zira kimisinin niyeti bellidir, kimisinin niyeti menfii. Hep müstesna düþündüðüm birinin var olduðunu düþündüm hayatýmda. Kim ne derse desin sana inanan, dolduruþa geldiðinde bile senin sözüne itibar eden birisi… Çok þey mi düþünmüþtüm yahut sadece hayalden öteye gitmeyen duygulara mý yer vermiþtim göðsümün orta yerinde atan kalbimde?! Bilmiyorum…

Sevdiðin kýzda seni destekleyecek, sevdiðini, sevdiðin kýza söylemezken ona söyleyebileceðin biri…

“Seviyorum lan” derken gözlerinin sýcaklýðýnda boðulduðun, “Ne yapmalýyým?” dediðinde herkesten önce onun gururu, menfaati doðrultusunda sevgisini belli etmesi gerektiðini söyleyen, bakýþlarýnda ve sözlerinde seni incitecek tek kelam bulunmayan birisi…

“Bugün kötüyüm” sözünü duymadan; “Bugün kötüsün” sözüne mahal vermeden onu o kötülükten çekip aldýðýn, kafasýný daðýtmak için bir sinema giþesinin önünde vizyondaki en komedi filminden bir bilet ayýrýp, giþenin önünde suratý asýk arkadaþýnýn kolundan tutup bu sinemaya gireceksin dediðin biri…

Gerektiðinde sinirlendiðin, sinirlendiðin vakit “Haklýsýn ama o seni küçük düþürüyor” diyebildiðin birisi…

Hani bazýlarýnýn yetiþme tarzý vardýr. Öðrenme usulleri. Hayattaki amaçlarý onurdur. Ýþte böyle biriyken ben ve ailem ve kardeþlerim ve babam ve annem; deðer verdiðim insanýnda bu þekilde olmasý için elimden geleni yapar, onlarý en ufak bir kývýlcýmdan, onursuzluktan korumak için gerek istemesin gerek istesin aðzýma geleni söylerim. Ve ben böyle bir arkadaþ hayal ederim.

Art niyetin olmadýðý, sadakatin son reddesinde, ne söylenirse söylensin her dem seni dinleyecek bir arkadaþ. Evet, sanýrým rüzgârýn bile esmeye, güneþin bile doðmaya korktuðu þu gece ben kuytu köþelere saklanmýþ; kýzýl kesilmiþ gökyüzünün altýnda insanýn meþrebine aykýrý þeyler düþünmekten kendimi alamamýþým.

Sonra diyorum… Sonra. Her þeyinle ona güvendiðin ve her þeyiyle sana güvendiðin o arkadaþ, o dost, o yaren, bir gün, zamanýn durduðu, baharýn açtýðý bir gün, vaktin behrinde, behrin en amansýz bir ânýnda, sana döner ve “Sen benim yanýmda durup kuyumu kazmýþýn meðer” derse ne yaparsýn? Sahi ben o vakit ne yaparým?

Bildiðim tek þey biten dostluða da, aþka da, yarenliðe de zerre kadar üzülmem. Hayatýmýn en deðerli varlýðý saydýðým o insaný tek kalemde silerim. Silerim; çünkü vakt-i zamanýnda ne yaptýysam o gelir aklýma tek tek. Neler ettiysem hiç düþünmeden onun iyiliðine ve neler yapýldýysa def ettiðim o kötülükler ansýzýn düþer sineme. Ve bir köþeye oturur, doðduðum vakit çýktýðým bu yolda, yalnýz öleceðimi bildiðim için, yine doðduðum gibi devam ederim.

Karanlýk iyiden iyiye çökerken sâbâ rüzgârýný yerini ayaza býrakmýþken usulca kýmýldanýyorum yerimden. Sonra. Usul bir fýsýltý alýyor dudaklarýmý: “Seni dinleme cürreti göstermeden baþkalarýnýn sözüyle hareket ediyorsa zaten hiç baþlamamýþtýr hayallediklerin” diyorum. Ve Ayna’nýn solistine kulak kesiliyorum tekrar. Sanýrým söylemek istediklerimi söylüyor.

Olmasýn o ta içten gülen gözlerde yaþ
Yollarýmýz ayrýlsa bile arkadaþ.

Son kez iyi þeyler diliyorum Yaratan’dan. Zira ölen birisini kefenleyip gömmek ve arkasýndan dua etmek vaciptir tüm Müslümanlara. Bende kalbimde bir mezar deþeliyorum ve oraya gömüyorum. Ardýndan da Ayna’nýn söylediði gibi “olmasýn o gözlerde yaþ, yollarýmýz ayrýlsa da arkadaþ” deyiveriyorum.